Het is er stil. Zeldzaam zijn er mensen. Wel eens een poes of hondje. Wolken. Met het licht verzachten zij de grote afwezigheid. Ook wel weerspiegelingen die wat je gezien hebt omkeren of vertroebelen. Zijn er toch bewoners? Dan krijgen ze veel plaats, of zou het nog vroeg zijn? Kijk naar dit ‘townscape’ uit 1934. En ‘The Regent’s Park Canal, Paddington 1930. (druk op onderschriften en daarna op de afbeelding in Wiki. org. om te vergroten)

Op de vergrote afbeeldingen kun je allerlei plezierige details ontdekken, worden de kunstwerken ook een zoekplaatje. Zin voor detail, ja dat had hij zeker deze Algernon Cecil Newton. Kleinzoon van van Henry Newton, een van de stichters van de ‘Winsor & Newton, art materials company’, nog altijd op de markt overigens. Kenners weten waarom.

Algernon Cecil Newton (23 February 1880, London - 21 May 1968, London), British landscape artist, whose penchant for scenes involving urban waterways earned him the nickname the "Canaletto of the canals". He was a grandson of Henry Newton, one of the founders of the Winsor & Newton art materials company. He left Clare College, Cambridge, after two years without taking a degree and then studied at various art colleges in London. He married writer Marjorie Emilia Balfour Rider in 1903 and they had four children together, including the actor Robert Newton. 

De achterkant van de huizen in Harly Street en een bekende plek in Beck Hole op een wintermorgen.De bewoonde achterkant met zijn talrijke details van allerlei aanpassingen, schoorstenen, ramen en dakkapellen, en daaronder, een in het landschap vergroeide herberg waar je ‘Nelson’s blood’ rechtstreeks from the barrel kon drinken.

During World War I, he served with the Royal Naval Volunteer Reserve and, later, with the Army. Invalided out in 1916 after catching pneumonia, he recuperated over the next few years among the artist community at Lamorna, Cornwall. In 1919 he returned to London and the following year exhibited forty landscapes at the Eldar Gallery. He also began to exhibit at the Royal Academy, where he was elected an Associate in 1936, a Member in 1943, and a Senior in 1956. Divorced from his first wife, he married again in 1921. In the 1920s he regularly exhibited at the New English Art Club, and from 1923 much of his work was made up of urban views of London. He also painted landscapes in Cornwall and Yorkshire and was in demand for portraits of country houses. Generally he worked from sketches done on the spot and, occasionally, from photographs. He died in London at the age of eighty-eight.

His obituary in The Times described him as "a painter of quiet distinction ... He could take the most forbidding canal or group of factory buildings and, without romanticizing or shrinking any detail, create a poetic and restful composition out of it." He himself once wrote: "There is beauty to be found in everything, you only have to search for it; a gasometer can make as beautiful a picture as a palace on the Grand Canal, Venice. It simply depends on the artist's vision.”

De sfeer van Hopper is niet ver weg, maar hij laat de omgeving gewoon de omgeving zijn. Nauwkeurig geobserveerd, dat wel. De kijker zelf, de onzichtbare, speelt mee. Hij kan in deze town- en landscapes binnenkomen en er stilte en rust vinden. De stilte in zijn werk is geen vorm van vereenzaming of angst, het is een open plaats waar de kijker naar believen kan langs lopen, ze even bewonen, ze bewaren of weer vergeten.

Therefore, this is a rather “mental” landscape, defined by moments of silence, which recalls the aesthetics and styles of one of his immediate predecessors: the Danish painter Vilhelm Hammershøi. If Newton is the painter of the canals, Hammershøi, became known as that of “solitary rooms”. Most of his works follow a very precise approach to the canvas: a room, a bourgeois interior that might recall the settings of the dramas of another great Scandinavian: Henrik Ibsen. (Mereasy 2018)

Het mooie van de leegte is haar grote ruimte die naar eigen aanvoelen kan bevolkt worden, van verhalen voorzien, al dan niet verwant met herinneringen en/of onvervuld gezelschap. Je kunt er ongezien binnengaan en zelfs wonen, of er een plaats voor herinneringen en dromen van maken.

Niets opeisen,
Geen zielen leeggeschud in eigenwaan
of niet te helen wanhoop.

Plaatsen liefhebben
waarin leven het trage ritme van licht
op muren schildert, of luchten
waar loskomen van de aarde
thuiskomen wordt.
Een avond als vader
van het voorbije.