Vader, onze vader?

‘Groots en meeslepend wil ik leven, hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis?’

Deze legendarische versregel van Hendrik Marsman leek hem wel op het lijf geschreven. In figuurlijke zin heeft hij altijd met een dubbele hartslag geleefd: in elke harteklop van hemzelf klopte ook die van zijn moeder, die kort na zijn geboorte haar leven in hem achterliet. Misschien is hij daarom zo oud mogen worden, ook al herkende hij de laatste jaren zichzelf steeds meer in de woorden van Willem Elsschot:

'Ik word aan 't oud zijn niet gewend, de lichtelaaie  die ik heb gekend 
zit nog die in mijne knoken en blijft mij dag en nacht bestoken..." 

Maar tot zijn laatste dagen gaf vader te kennen: “Dokter, ik zeg het u maar: ik leef nog altijd graag, hé!” Zoals hij ook is blijven herhalen: “Het was geen gemakkelijk leven, maar wel boeiend. En ik heb veel geluk gehad.”

Geen vuur is hem ooit te heet geweest, geen rook die hij niet heeft weten te snijden, geen brandend kooltje dat hij niet wist tegen te houden: vader was onze vonkenvanger. Ook zonder strak pak, onze superman. En altijd op goede voet gestaan met de Eeuwige Secondewijzer. Het tikken van de klok heeft nu zijn hartslag overgenomen. ‘Gouden haantje op de toren, zie de nacht breekt aan, maar boven in het ochtendgloren heeft nooit zo fier een haan gestaan.’ Er is meer tussen hemel & aarde dan men ooit zal kunnen vermoeden? Zo ook tussen u & ons, liefste vader.

foto: Jan Martens tekst: Marie Martens