“This is what I love, the differentness, the uniqueness of all things and the importance of life….I see the divineness in ordinary things.”

—Diane Arbus, age sixteen, in a high school essay on Chaucer

‘De gewone dingen’. Boven een schrift op haar werktafel met daarin de muziekstukken die zij bij een beeldmontage wil gebruiken. Daaronder een foto van fotografe Diane Arbus, 1970 daaromtrent: ‘gemaskerde en verklede sterrendragers’, niet gekaderd, -integendeel- brutaal afgesneden. Tussenin uit haar dagboek toen ze zestien was en een opstel over Chaucer had gelezen een statement. En hieronder?

Monica Banks is a sculptor who has worked in many mediums, from large-scale steel public works to fine wire and found objects. Inspired by the earthquake in Haiti in 2010, she started working in porcelain to form one-inch long human corpses and writhing figures, as a tribute to the anonymous victims of this and other natural and man made disasters.(Kathryn Markel Fine Arts)

Pulchritude

Things are always more complex than they seem. A word that sounds ugly can mean beauty. A celebratory cake can reflect ambivalent feelings. The best day of your life occurs in a world that is sick with mass shootings, racism, and corruption. The stark beauty of a winter's day is a reminder of the finality of death. This is the untidiness of "Pulchritude," the confounding richness of every day. (Monica Banks)

Twee koorddansers.
Zonder publiek.
Onder een blauwe hemel, over een afgrond heen.
Zwaluwen, springerig gras, hier en daar
iets geels.
De een zegt, bijna jubelend, met vuurrode wangen:
‘Niemand zal kunnen zeggen dat wij…’
Een vleugje wind, een rafelig wolkje, een krekel. Niets
bijzonders.
De ander zegt:’…niet diep gevallen zijn.’

Veel later pas gevonden, spreeuwen, modder.

Toon Tellegen
Uit: Alleen liefde,
Querido Amsterdam 2002

Vaak zijn ‘ordinary things’ de inspiratie voor allerlei gebruiksvoorwerpen: meubels, lampen, rekken, zitjes: ‘huisraad’, om een oud maar mooi woord te gebruiken. ‘Design’ als een hedendaags eerder koel begrip. Het ritme als leidraad. De strijd tussen esthetica en utiliteit. Het ordinaire verbergt zich in ritme, kleur, materiaal. Ze worden extraordinary. Hebben ze na een tijd hun plaats verdiend in je huis dan doen ze ‘ordinary’ aan, in de mooie betekenis van het woord: ‘doe maar gewoon.’

Humans have made functional objects since prehistoric times: furnishings to sit or lay upon, vessels to store or drink water, devices to illuminate the darkness or mark the passage of time. Carnegie Museum of Art’s exhibition features more than 300 objects—including some 150 recent acquisitions—from the museum’s expansive decorative arts and design collection.

Extraordinary Ordinary Things invites visitors to imagine themselves in the roles of problem-solvers, designers, and makers. The show also helps visitors better understand the worlds in which designers and craftspeople work. As many people’s relationships to their homes and the objects within them take on increased relevance and deeper meaning, this timely and dynamic exhibition showcases all facets of material and product design, from traditional techniques to innovative technologies.

Dichtbij. In je eigen woonst loop je langs de vertrouwde werkkamers, langs de dingen die je hebt bijgehouden, herinneringen, foto’s, tekeningen, mapjes, boeken. Wat bleef. Wat overbleef. Ik heb er twee uitgelicht.

Fragment van moeder met kleinkind (intussen tweeëntwintig) en het mooie boekje links: ‘Het kind en ik’ van Hans van Mierlo (Ik denk iedere dag aan de oorlog) ingeleid door Connie Palmen. Toevallig twee kinderen bij elkaar.

'Ook op kostschool ging de oorlog gewoon door.  Iets onzichtbaarder.  Behalve op die middag, toen wij tijdens de wandeling in de verte gedonder hoorden op klaarlichte dag.  Het werd mijn tweede bombardement op afstand.  Boven Nijmegen hingen donkere rookwolken.  Er waren veel jongens uit Nijmegen op kostschool.' (P. 80)

Geliefd katje Sia (ja, juist een Siamees) die bijna twintig jaar ons leven deelde. Eindeloos geduldig met mensen. Woordeloze verbinding. Filosofische zwijgzame zoals wezens die weten wat wij pas na jaren te weten komen. Uit een vers van lang geleden:

Leg ons in elkaar te slapen
als we in staat zijn sprakeloos te spreken,
de geboorteschreeuw waarin onze namen
in de eindeloosheid van de uwe vervloeien,
zodat gij ons zoals de siamees kunt noemen
met een naam waarin wij eeuwig spinnen.

Zo zijn de vertrouwde gewone dingen uit je omgeving een mooie aanleiding voor de kostbare momenten van herinnering en hoop, deze zusters van de weemoed.

Karl Ludwig Kaaz (22 January 1773, Karlsruhe - 14 July 1810, Dresden), German painter best known for his landscape paintings.  Born poor, he began his career as a bookbinder, but during a trip to Switzerland, he found an opportunity to follow his artistic inclinations.  He trained as an engraver and later finished his studies at the academy in Stuttgart.  He traveled in Italy for some years, and later married the daughter of portrait painter Anton Graff. 

We wensen je een mooie reis vanuit de ‘ordinary things’ die je omringen. Koester ze. Ze zijn niet alleen een weg naar je herinneringen maar brengen je vaak op pad naar nieuwe nu nog onbekende horizonten.