Hij was zo zuinig dat hij zelfs zijn denken tot het uiterst minimum beperkte.Ook met zijn gevoelens was hij zo spaarzaam dat er nauwelijks van enige emotie sprake was op zijn gezicht. Zijn bewegingen waren functioneel zonder een overbodig gebaar. Hij keek vooruit, ging recht op zijn doel af en probeerde dan met alleen de hoogst nodige woorden uit te leggen wat hij wilde bereiken.
Gebruikte theezakjes bewaarde hij. Had hij er een zestal gespaard dan hing hij die in kokend water en likte na een voorzichtige slok tevreden met zijn tongpuntje over zijn bovenlip, alsof hij net een thee van een exclusieve melange had geconsumeerd.

Je zou mij verkeerd begrijpen als ik de indruk wekte hier een krenterig iemand te beschrijven, een hyper-zuinige persoon ook wel eens gierigaard genoemd. Niets is minder waar. De zuinigheid van deze heer leek in niets op de zuinigheid die boven de rivieren als een voorbeeld van vaderlandsliefde of uiterste vervulling van godsdienstplichten geldt.
Deze zuinigheid was een zorgvuldig bestudeerde levenshouding met als doel elke simpele ervaring tot op de bodem uit te puren. Dit was een soor ‘mystieke zuinigheid’, nooit eerder beschreven, nergens ooit toegepast.
Omdat een dergelijke levenswijze hoogst intrigerend was en omdat ik verlegen zat om een kortverhaal, besloot ik het aangename met het nuttige te paren en een bezoek te brengen aan dit type mens dat door ver doorgedreven zuinigheid tot grootse genietingen scheen te komen.

‘U moet deze thee proeven,’ zei hij vriendelijk. Ik keek bezorgd naar de theepot waarin een zestal zakjes bungelden. Ik nipte even aan de warme drank en zei dan vlug: ‘Het aroma van een hele week zou men kunnen beweren.’
‘Juist,’ zei mijn gastheer. ‘De verhouding van de restjes is gewoonlijk meer dan de volheid van het geheel.’
Daar moest ik even over nadenken. Waarschijnlijk bedoelde hij dat die zes tweedehands-zakjes samen een andere smaak boden dan één nog niet eerder gebruikt theezakje.
Ik probeerde nog een keertje.
‘Misschien proeft u wel de donderdagse smaak niet helemaal omdat hij maar gedeeltelijk nalaat wat hij zou moeten nalaten,’ zei de zuinige heer. ‘Ik heb een nogal  slordige werkster donderdags, en die denkt dat thee des te beter smaakt naarmate hij langer in het water verblijft. Maar dan moet u eens dat dinsdags onderlaagje smaken. Dat maakt alles weer goed. ‘
Ik moest toegeven dat het vreemde drankje niet eens heel slecht smaakte. Wel was het begrip thee niet onmiddellijk de hoofdtoon van mijn smaak, maar ik proefde inderdaad iets bijzonders wat je niet onmiddellijk kunt beschrijven. Het waren tenslotte zes zakjes.

‘Wie heeft u deze…’zuinigheid’ aangeleerd?’
‘Mijn moeder,’ zei de man. ‘Wie dacht u anders? Mijn moeder is ermee begonnen toen ze me in een minimum van tijd op de wereld bracht zonder veel poeha of gekreun. Heel berekend trouwens. Ziezo, zei ze toen ik er was. Morgen kan ik weer aan het werk. En de volgende dag deed ze weer het huishouden alsof er helemaal geen kind was bijgekomen.’
‘Is het …economie?’ probeerde ik voorzichtig. ‘Ik bedoel ‘berekening’?’
De man bekeek me met een uiterst zuinige blik, schudde zijn hoofd en zei:
‘Mijn vader, – hij gebruikte bij dit woord een intonatie alsof hij over een gebruiksvoorwerp sprak- mijn vader voelde te veel, dacht overdadig, afin de kwaal van alle mensen die zich boven zichzelf willen verheffen maar tenslotte onder hun eigen soortelijk gewicht worden verpletterd. Terwijl mijn moeder -zijn intoatie veranderde nu lichtelijk, deed meer aan het spreken over een geliefd huisdier denken- mijn moeder zei: je moet een paard laten denken, dat heeft een grote kop. En zo is het. Verwar echter deze uitspraak niet met de zogenaamde domheid die men bij het grootste deel van de levende wezens aantreft. Neen, niets is minder waar. O vergeef me, ik liet me even gaan. De herinneringen, begrijpt u? Mijn moeder leerde mij dat zuinigheid naar de toppen van onze ziel moest leiden als ik mij zo lichtlijk overdreven emotioneel mag uitdrukken. Beperken, maar met meesterschap. Tot en met. De meer gekende ‘zuinigheid’ is een verloederde vorm dan degene die ik beoefen. Sparen, schrapen, oppotten, verbergen. Neen. Het is eerder driemaal kauwen, viermaal kijken, zesmaal smaken.’

‘Is dat niet vermoeiend?’
‘Helemaal niet. Natuurlijk als u alles driemaal wilt kauwen, viermaal gaat bekijken en zesmaal smaken, ja dan…’
Hij keek me daarbij diep in de ogen zodat ik beschaamd naar de zoldering begon te staren.
‘Hoe leeft u dan?’
‘Ik ontwaak stipt om zeven minuten voor zeven, zodat ik de overige zeven minuten voor het uit het bed stappen kan genieten van het heerlijke gevoel er nog niet uit te moeten. Ik ben wel eens wakker geworden om kwart voor zeven, maar dat was zo onuitstaanbaar, zo overweldigend dat ik er meer onder leed dan wel ervan genoot. Ik ben nog niet zo ver. Ik ben begonnen met één minuut voor zeven. Eén enkele minuut. Nu ben ik al aan zeven. Zeven minuten.’
Hij zegde het alsof hij het over zeven dagen slapen had, slapen met het mooiste specimen van het menselijk ras aan zijn zijde.
‘Daarna het wassen. Wassen. De meeste mensen doen het niet, of ze begieten zich met liters water. Een half bekertje volstaat. Ik ben begonnen met een hele beker. Maar nu, elke druppel voel ik tot diep onder mijn huid. Ik ben frisser dan degenen die zich elke morgen moeten wakker maken met twintig tot dertig liter douchewater. Alsof water niet het goud van de toekomst moet genoemd worden. Natuurlijk kleed ik me nog aan. We moeten ons nu eenmaal aanpassen aan de domheid van de meerderheid. Maar als ik zou kunnen. Ik ben begonnen met een truitje uit te laten, toen al dat dwaze en domme ondergoed. Wat een genot. De buitentemperatuur tot op elke vierkante millimeter van je huid voelen. Verder kan ik niet gaan. Dit land zegt zediger te zijn dan Oberbayern. En dan begeef ik me te voet naar mijn kantoor. Te voet. Ik ben nu aan zevenduizend zeshonderd eeneneveertig voetstappen terwijl ik veertien jaar geleden begonnen ben met achtduizend honderd eenendertig stappen. Fraaie vordering, niet? Bij elke stap wikkel ik mijn ganse voetzool af, ben ik mij bewust van het contact tussen de aarde en mijn voeten. Gaan is een van de opperste genietingen eens men het werkelijke ‘gaan’ heeft ontdekt. Ik doe verder mijn werk, probeer overbodige en dus storende zaken weg te laten en voel me uiterst tevreden.’
‘Heeft u vrienden?’
‘U begrijpt het nog altijd niet,’ zei hij met een zweem van medelijden in zijn stem. ‘Vrienden dienen nergens voor tenzij om er zich zorgen over te moeten maken. Alleen wie vrienden heeft, begrijpt wat eenzaamheid is. Ik heb er geen vermoeden van dus mis ik ze ook niet. En nu moet ik u vriendelijk vragen afscheid te nemen. Ik heb vandaag mijn duizend zeshonderd vierenveertig woorden gezegd, en ik moet nog een lange weg afleggen om van de volgende honderd of tweehonderd te leren genieten…En …’
Hier bleef hij in zijn woorden steken. Ik begreep het. Ik knikte zuinig, stond op, en liep kaarsrecht naar de deur, probeerde zo economisch mogelijk het ding te openen en te sluiten en stond toen op straat.

Zou ik me laten bekeren, dacht ik. Ik wandelde heel traagjes langs de winkels. Begon mijn stappen te tellen, maar dan liep ik heel vlug alsof een hel duivels me op de hielen zat. Bij het duurste restaurant stopte ik.
‘Het allerbest wat wij hebben?’ vroeg de deftige kellner. ‘Werkelijk het allerbeste?’
Nog even dacht ik aan een theepot met daarin zes zakjes en knikte dan. Een getrainde vinger wees me een gerecht aan dat alleen al door zijn prijs me deed duizelen.
’Dat zal het worden. Dat zal het zijn. U maakt me nieuwsgierig,’ zei ik met veel te veel woorden.