Het kind was je
ben je
je verzoent de tijd
bruggetjes
tussen
waren en zijn
om worden
niet te vergeten.

Maar ook de jongen uit het getto
met de kanarie in het kooitje
is gebleven.

1943
op het ogenblik van zijn sterven
mocht ik
beginnen leven
aan de andere kant van de muur
in de buik van een vrouw
die nog steeds mij moeder is
een koude nacht in februari 1944
als entree

Zeventig jaren
muren
afgebroken en weer opgebouwd.

De prins van het gevederte neemt me mee.
Vertel mij waar waar hij woont
daagt hij mij uit.

Voor het schuurtje aan het meer
zit hij
de kanarie op het kooitje

Straks zullen we een kampvuur maken
zegt hij met een donkere stem
en o ja,
de vogel brengt berichten
naar degenen
die op weg zijn

niets en niemand
gaat voorbij.

Vanuit Warchau of Aleppo
zijn we op weg
eindeloos
op weg
naar huis.