(na het lezen  van ‘handleiding voor een wisselvallig leven, een bijlage bij de Standaard van 7 januari)

Het is mooi:  een jaar beginnen zonder goede raad maar met verhalen vanuit het mensenleven. Ook psychiater Dirk is een mooi en goed mens, dat staat buiten kijf. De mensen die zich rondom hem bewegen zijn dus meestal ook mooie, goede en vast interessante mensen, zoals blijkt, of al vaak is gebleken.
Het gaat dus meer om ‘de soort’, of beter nog: het ontbreken van variëteit.  De mensen die hun zegje krijgen zijn wel opgevoede, kunstzinnige en welstellende mensen.

Het zijn mensen uit dezelfde sociale vijver zoals ze vaak worden opgevoerd bij laatavond-programma’s waar meestal uit dezelfde vijver wordt gevist wegens de spraakzaamheid, de bekendheid of het engagement.  Soms mogen ook de vrienden, de kinderen, kleinkinderen of vrienden van de vrienden komen vertellen waarmee ze zich onledig houden of wat hen tot bepaalde daden drijft.

Sinds de VRT met ‘merken’ werkt (Radio-1, Radio-2, Clara, 1, Canvas en vele anderen) wordt het publiek ook sociaal-economisch benaderd: van de meerwaarde-zoeker tot de vrolijke tiener, van de vlotte ketnetter tot de meestal oude Clara-aanhanger, het merk bepaalt in zijn doelstellingen benadering en programmatie.
Niets mis mee, ik wil graag in mijn belangstellingspunten verstandig worden aangesproken al blijf ik mij aan de Clara-morgenden ergeren waar ik in feite ‘de ochtend’ bij Radio-1 zou willen volgen maar dan zonder hun muziekkeuze, en er zijn best nog voorbeelden te vinden van een deugddoende mix.
De isolatie die je met ‘merken’ bewerkstelligt zou je nog kunnen oplossen door bij de verschillende merken items uit andere merken in te voeren maar dan vanuit de klant van dat merk.

Voorbeelden:
Radio-2 heeft altijd met succes klassieke muziekjes gedraaid in Funiculi Funicula waarvan de sporen op graag gekochte cd’s achterblijven.  Dezelfde muziek als bij Clara maar een andere presentatie-stijl zodat de klant van dat merk zich net zo goed bediend voelt.

Het dagelijks leven van een treinmachnist, een straat-soldaat, een beginnend ondernemer, enz zou in een goed gemonteerde documentaire best in Canvas kunnen vertoond worden al wens ik de ellenlange documentaires over de Belgische fotografie vooral bij de monteur zien belanden want ook voor een meerwaarde-zoeker is verveling een slechte gids.

Luister je naar Studio Brussel dan is het best mogelijk dat een aardig initiatief van Ketnet aandacht krijgt in de stijl van Studio Brussel of een bejaard muzikanten-echtpaar Mozart vertolkt bij de grootste familie van radio-2.

Nu zijn de leeftijden bijna in reservaten opgesloten, met uitzondering van de +60-tiger die je alleen nog terugvindt bij ‘Iedereen beroemd’ en wel eens op radio-2.  Presentatoren ouder dan 45 blijken ook niet of bijna niet te bestaan. En al doet Thomas aardige dingen zoals hij pas bewees met de geboorte van zoon Otto, ‘alleen Elvis’ zou wat meer diepgang kunnen, krijgen mocht er nu en dan een mens, vrouw of man of beiden van wat oudere leeftijd de gasten bevragen.

 Het programma ‘Spoed 24/7’ UZ Leuven opgenomen bij de spoedafdeling van UZ-Leuven is een van de weinige programma’s waarbij zowel alle leeftijdsgroepen als sociale klassen verschijnen.
Je kijkt niet alleen naar de toewijding van de verzorgenden, maar je leeft mee met het leven van de kleinsten tot de bijna helemaal uitgerangeerden en dat in diverse situaties die van gevallen in de douche tot ernstig hartfalen kunnen gaan. Je komt in contact met de families, de vrienden, of je vraagt je af hoe iemand met zware epilepsie alleen door het leven moet. Het is goed gemonteerd, afwisselend, de klanten verschijnen ook nog even in hun ‘genezen’ status en het overlijden van een van de opgenomen patiënten haalt zelfs de kranten.
Het zou zijn plaats in alle merken kunnen vinden, een verdienste waarvoor ik, naast de uitstekende montage, mijn oude hoed licht. Goed zo jongens van 100.000 Volt!

 Natuurlijk kun je bij het tonen van ‘de alledaagsen’ waarbij ik mezelf reken in de ‘echo-val’ trappen.  De medemens is makkelijk tot dingen en uitspraken te verleiden die hem wel eens zuur kunnen opbreken. Een goed eikpunt is dat degene die onderwerp was zonder enige gêne de dag daarop zijn boodschappen moeten kunnen doen.
Ook moet de maker niet bedolven worden onder het opname-matriaal zodat een authentiek gesprekje vrijwel onmogelijk wordt en de gast alleen dient om de variëteit van het menselijk ras te beklemtonen.
Ik bedoel: de verscheidenheid tonen is geen gemakkelijke opgave. Het vraagt veel voorbereiding, eindeloze montage en een flinke ploeg medewerkers. Je hoort de producers zuchten. Geld!

Toch is de aanwezigheid van allerlei mensen een bijdrage voor een goede democratie.  Nu hoor je de artistieken of wat daarvoor doorgaat, de deskundigen of.., de uitslovers, de politici of..aan het woord en zijn ze aanwezig in het beeld, terwijl de meerderheid nog steeds onder de paraplu (neen, niet die van Dirk) schuil blijft gaan.
Toon ons op een creatieve manier onze medemensen, sluit ze niet op in de merken, doorbreek de vriendenkringen, maar toon waarin wij bijzonder zijn, hoe we op onze manier overleven en saus die beelden met schrijvers, muzikanten, zieleknijpers en ander schoon volk.
De zichtbaarheid van de wereld schept de gretigheid om er deel van te mogen uitmaken, of minstens een beetje troost dat er nog anderen op zoek zijn.

Het zij zo.