‘In de marge van het leven’ Marjana Savka Oekraïne, gedichten-

Stefaniia and Ihor Kaniuk mourned their son Yurii Kaniuk in Mykolaiv, Ukraine, on Saturday. The 27-year-old soldier was killed on Monday while fighting in the eastern region of Donetsk.Credit…Diego Ibarra Sanchez for The New York Times
On the eve of Ukrainian Orthodox Easter, the poet Marjana Savka posted a poem to her Facebook page about an army volunteer who has been struck down by missile fragments.
Ukrainian Orthodox Christians celebrate Holy Saturday, the day before Easter, as a time marked by the sadness over the tragedy of the crucifixion and the anticipation of the resurrection. It is a day of mourning and of delayed joy. (Litertary Hub)

Here lies the Lord. Slain in a coffin.
The Resurrection, it seems, is off schedule.
He was a volunteer in the last most terrible war.
Drove around the city so calm, unarmored
Delivered bread through the hellish traffic.
Told those around him: don’t live in anger.
After all even a horrible criminal has a chance of repenting.
But the sun was setting over the city, behind the hills’ black ridges
And the buildings were burning like dry masts. And the fight
Between the light and the dark might last a while.
He was struck down by a fragment of a missile to the chest.
Beside him lay twelve others, a child among them.
A good fifty people quickly surrounded them.
And they said, Herods spare no one, not even kids.
But they soon left. Because it was already curfew.
Here lies the Lord. He was kind. He divided the bread.
He came from somewhere—from Izyum, from Bucha, from Popasna.
He’s lying in a coffin. We’re awaiting the wonder of wonders.
He asked us not to kill. He walked here among us.
He will rise again. Casting off his cross and vulnerability.
He will rise again and will join our ranks,
Desperate,
Brave,
Familiar,
Alive.

Marjana Savka (vertaald door Amelia Glaser)
Hier ligt de Heer. Gesneuveld in een kist.
Het lijkt erop dat de wederopstanding niet volgens plan verloopt.
Hij was een vrijwilliger in de laatste meest verschrikkelijke oorlog.
Reed rond in de stad zo kalm, ongewapend.
Bezorgde brood door het helse verkeer.
Vertelde de mensen om hem heen: leef niet in woede.
Zelfs een afschuwelijke misdadiger heeft immers de kans om tot inkeer te komen.
Maar de zon ging onder boven de stad, achter de zwarte bergkammen.
En de gebouwen brandden als droge masten. En de strijd
tussen het licht en het donker zou nog wel even kunnen duren.
Hij werd neergeslagen door een fragment van een raket in de borst.
Naast hem lagen twaalf anderen, waarbij een kind.
Een vijftigtal mensen omringden hen snel.
En zij zeiden: Herodes spaart niemand, zelfs geen kinderen.
Maar ze vertrokken vlug. Want de avondklok was ingegaan.
Hier ligt de Heer. Hij was vriendelijk. Hij verdeelde het brood.
Hij kwam ergens vandaan, uit Izyum, uit Bucha, uit Popasna.
Hij ligt in een kist. We wachten op het wonder der wonderen.
Hij vroeg ons niet te doden. Hij wandelde hier onder ons.
Hij zal weer opstaan. Zijn kruis afwerpen en zijn kwetsbaarheid.
Hij zal herrijzen en zich bij ons voegen,
Wanhopig,
Dapper,
Vertrouwd,
Levend.

Marjana Savka
Marjana Savka is a Ukrainian poet, children’s writer, literary critic, essayist, and editor. She is also the co-founder of the publishing house “Vydavnytvo Starogo Leva.” She published her first poetry collection, Naked Riverbeds, at the age of twenty-one. Eight other books, for which she has received several awards, have appeared since then, including four poetry collections and three children’s books. A former actress and journalist, she edited We and She, an anthology of poems by female writers from Lviv, Ukraine. Savka’s poetry is distinguished by the intricate link between life and literature, resulting in a palimpsest of universal tropes and an intimate picture of love.
We wrote poems. . .

We wrote poems
about love and war,so long ago
we could have gone grey three times over—
in the days before we had war,
it seemed love would never burn out
and pain was in the offing
Yes, there were wounds there,
not just cracks in a chocolate heart,
but they managed to heal
and we went on living.It wasn’t mocking,
or some deliberate game.
We read the signs
on palimpsests of old posters,
on the walls of blackened buildings,
in coffee grounds.
What changed, my sister?
Our hot-air balloon
turned into a lead ball.
The metaphor — died. 

Translated from the Ukrainian by Sibelan Forrester and Mary Kalyna with Bohdan Pechenyak
(A palimpsest is a parchment that has been scratched off and written on again. -codex rescriptus-)
We schreven gedichten. . . .

We schreven gedichten 
over liefde en oorlog, 
zo lang geleden 
dat we wel drie keer grijs waren geworden. 
In de tijd voordat er oorlog was, 
leek het alsof de liefde nooit zou opbranden 
en er pijn op de loer lag. 
Ja, er waren wonden, 
niet alleen scheuren in een chocoladehart, 
maar ze konden genezen 
en we gingen door met leven.
Het was geen schimpscheut, 
of opgezet spel.
We lazen de tekens 
op palimpsests van oude posters, 
op de muren van zwartgeblakerde gebouwen, 
in koffiedik.
Wat is er veranderd, mijn zus?
Onze hete luchtballon 
veranderde in een loden bal.
De metafoor - stierf. 

Marjana Savka

(een palimpsest is een afgekrabd en weer beschreven perkament. -codex rescriptus-)

Somewhere on the shore of days
between yesterday and tomorrow
we strain our ears to hear
night is the time for listening
we let all the words out of our head—
let them fly
dark little angels
a strange trajectory
navigating between dreams and reality
it’s here somewhere
a stream pool of total silence
we step into it
naked and mute
and silence encroaches
first to the knees
then to the breast
consuming the shoulders
submerging you entirely
god what’s the word
from which everything was born?
… sometimes it’s enough to emerge from your own silence

Marjana Savka
Translated, from the Ukrainian, by Amelia Glaser and Yuliya Ilchu


Ergens aan de kust der dagen
tussen gisteren en morgen
spitsen wij onze oren om te horen
de nacht is de tijd om te luisteren
we laten alle woorden uit ons hoofd-
laat ze vliegen
donkere kleine engelen
een vreemd traject
laverend tussen dromen en werkelijkheid
 Hier is er ergens
een stromende poel van totale stilte
we stappen erin
naakt en met stomheid geslagen
en de stilte dringt binnen
eerst tot aan de knieën
dan naar de borst
en verteert de schouders
je helemaal onderdompelend
god wat is het woord
waaruit alles is geboren?
...soms is het genoeg om uit je eigen stilte tevoorschijn te komen

Marjana Savka
Forgive me, darling, I’m not a fighter. . .

Forgive me, darling, I’m not a fighter.
Every time you gaze into my face,
I tell you:
I have a knife to cut willow twigs —
I can weave you a basket —
If you like, I can weave you a bird,
And plant violets in its eyes.
I’m not a fighter, darling,
I have a knife to prune branches
On the young trees.
You haven’t come out to the garden for so long.
The cherries are coming in.
Darling, why have you gone so grey?


Vergeef me, schat, ik ben geen vechter. . . .

Vergeef me, schat, ik ben geen vechter.
Elke keer als je in mijn gezicht kijkt, zeg ik je:
Ik heb een mes om wilgentwijgen te snijden…
Ik kan een mand voor je weven.
Als je wilt, kan ik een vogel voor je weven,
En viooltjes in zijn ogen planten.
Ik ben geen vechter, schat,
Ik heb een mes om takken te snoeien
Van de jonge bomen.
Je bent al zo lang niet meer in de tuin geweest.
De kersen komen eraan.
Lieverd, waarom ben je zo grijs geworden?

Marjana Savka
Translated from the Ukrainian by Sibelan Forrester and Mary Kalyna with Bohdan Pechenyak
The armed conflict in the east of Ukraine brought about an emergence of a distinctive trend in contemporary Ukrainian poetry: the poetry of war. Directly and indirectly, the poems collected in this volume engage with the events and experiences of war, reflecting on the themes of alienation, loss, dislocation, and disability; as well as justice, heroism, courage, resilience, generosity, and forgiveness. In addressing these themes, the poems also raise questions about art, politics, citizenship, and moral responsibility. The anthology brings together some of the most compelling poetic voices from different regions of Ukraine. Young and old, female and male, somber and ironic, tragic and playful, filled with extraordinary terror and ordinary human delights, the voices recreate the human sounds of war in its tragic complexity.

https://www.wordsforwar.com/
Published by Academic Studies Press (Boston, MA) and Harvard Ukrainian Research Institute (Cambridge, MA), Words for War: New Poems from Ukraine is available in hardback, paperback, and digital ebook formats. We highly recommend purchasing the book directly from your local, independent bookstore or through bookshop.org, an online bookstore with a mission to financially support local, independent bookstores.

Kleine recepten omtrent de leegte, een aanloop (4)

Sumi-e- werk van Marjon de Jong

Een eerste stap:

Een gedachte die ik onthou uit de film, hieronder met een simpel klikje te bereiken, is dat het niet-tekenen belangrijker kan zijn dan wat je met inkt (Sumi = inkt) aanbrengt, het respect voor de leegte. Het wit.

Marjon de Jong ontdekte Sumi-e, een oorspronkelijk Chinese, traditionele schilderkunst die rond 1200 naar Japan was overgewaaid. Sumi-e betekent letterlijk: met zwarte inkt schilderen. In deze traditie worden voorstellingen als landschappen met enkele penseelstreken tot de essentie teruggebracht. Bij het aanbrengen van de streek moet je nergens naar streven. De streek zelf is de essentie, de weg naar het uiteindelijke werk. We spreken haar over haar leven. Hoe haar jeugd haar leven heeft bepaald en hoe het schilderen haar helpt om met haar verleden om te gaan.

En dat zie je in deze mooie, ontroerende documentaire (33:00) waarin kunst en het niet zo rooskleurige leven elkaar raken. Bekijk hem op een stil moment waarin je niet gestoord kunt worden.  Hij, de documentaire en zij, de kunstenares zullen je lang bijblijven. Kijk hier:

https://www.npostart.nl/de-boeddhistische-blik/24-10-2021/KN_1727631

Zen- en Sumi-e meester Beppe Mokuza

In de documentaire ervaar je het ongemakkelijke, pijnlijke leven van de kunstenares en hoe haar werk, haar kunst haar hielp, bijna als therapie. Het wondere, maar vooral het reële. De leegte als een voortdurend zoeken naar de essentie.

Haar website:

https://www.marjondejong.eu/nl/

Marjon de Jong Acryl op doek, The quantum leap

Vervolgens:

Probeer wat je gezien hebt te toetsen aan jezelf, aan je omgeving. Dus wandel je, fototoestel in de hand, op deze woensdagnamiddag door het huis, net voor het feest van hemelvaart, en je kijkt naar onbedoelde combinaties die je iets van dezelfde tegenstelling ‘verlies en essentie’ meegeven.

eigen foto

Niet gerangschikt, gewoon een hoekje uit een werkkamer. Gevuld met foto’s en herinneringen aan geliefde wezens waarvan de meesten helaas voor altijd lijfelijk afwezig, met uitzondering van mijn twee beminde vrouwen. Een klein hemeltje, een ‘blijf bij ons want het wordt het al donker buiten.’

eigen foto

De zelf gekweekte Kaapse viooltjes, kwetsbaar en kortstondig. Niet te veel in de zon, zeker niet in de regen. De rug van de dame uit de Jugendstil-tijd. De veranda spiegelt in het glas van de eetkamer. Niet van marmer helaas voelen we ons ook verbonden met de viooltjes. Niet te veel van dit maar ook niet te weinig van dat. Je herkent het gezochte evenwicht. Essences en essenties in handbereik.

eigen foto

De gedroogde granaatappelen. Punica Granatum. Deze vruchten hebben talloze referenties in de literatuur en de kunst geïnspireerd, en de vrucht van de granaatappel wordt al lang beschouwd als een symbool van schoonheid en vruchtbaarheid. Alleen de pitten van de vrucht zijn eetbaar en bevinden zich in kamertjes in het vruchtvlees. De pitten zijn sappig en zitten boordevol vitaminen. Als een rijpe vrucht op de grond valt en opengaat springen de zaden alle kanten op, vandaar de naam granaatappel.

De kleur van granaatappels: Sobere, symbolische film over de  legendarische dichter-musicus Sayat Nova (1712-1795) uit Armenië. Kort na het uitbrengen ervan in 1969 werd de film door de Russische autoriteiten in beslag genomen. Paradjanov kwam na jaren van gedwongen werkloosheid uiteindelijk in een werkkamp terecht. Sinds 1981 is de film vrijgegeven, hoewel het naar alle waarschijnlijkheid om een bewerkte versie gaat. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Suren Schachbasjan. Een fragment.(11:20) 
Gerrit Achterberg - Merel

De morgenmerel gorgelt

bekers bittere wijn:

droom, die tot pijn verkorrelt

In vogelkelen

omdat het dag moet zijn;

omdat het grote hele

donker niet langer dicht kan zijn.

(Uit: Verzamelde gedichten (1979)

Het lieve grote hele donker, als het heimwee van een merel, of hoe de vormeloosheid van de nacht ons naar de scherpte van de dag dwingt. Maar dan is er zijn troostend gezang. Wij zorgen ervoor dat hij zijn dagelijkse appel krijgt die hij vaak met ekster en kauwen moet delen. Maar zijn prachtig gezang versiert de tuinen tot het donker wordt en bij het eerste licht hoor je hem al. (tot begin juli als de rui begint). Voor degenen die ver van de open natuur wonen hebben we nog een half uur lang merelzang en bosgeluiden in het allermooiste van wat natuur heet, nu overal te kijk. Een prachtige video als troost voor wie moet thuisblijven.

Nog later ontdekt, een mooi gedicht over de granaatappel van Kahlil Gibran. (1883-1931) Het mocht hier nog graag een schuilplaats vinden.

Eens, toen ik in het hart van een granaatappel woonde, hoorde ik een zaadje
zeggen: "Op een dag zal ik een boom worden, en de wind zal zingen in
mijn takken, en de zon zal dansen op mijn bladeren, en ik zal
sterk en mooi zijn door alle seizoenen heen."
 
Toen sprak een ander zaadje en zei: "Toen ik zo jong was als jij 
dacht ik dat ook, maar nu ik de dingen kan wegen en meten,
zie ik dat mijn hoop ijdel was."
 
En een derde zaadje sprak ook: "Ik zie in ons niets dat zo'n
grote toekomst belooft."
 
En een vierde zei: "Maar wat een aanfluiting zou ons leven zijn, zonder
een grotere toekomst!"
 
Een vijfde zei: "Waarom zouden we twisten over wat we zullen worden, als we niet eens weten wat we zijn."
 
Maar een zesde antwoordde: "Wat we ook zijn,
dat zullen we blijven zijn."
 
En een zevende zei: "Ik heb zo'n duidelijk idee hoe alles zal zijn, 
maar ik kan het niet onder woorden brengen."
 
Toen sprak een achtste, en een negende, en een tiende, en toen vele, 
totdat allen spraken, en ik de vele stemmen niet uit elkaar kon houden. 

En zo verhuisde ik nog diezelfde dag naar het hart van een kweepeer, waar de
zaden schaars zijn en bijna altijd stil. 
Madonna of the Pomegranate Alessandro Botticelli 1445-1510
Daar zit je dan vol jaloezie in die kweepeer terwijl de 'zagers' het toch maar voor elkaar hebben gekregen bij Botticelli. Abonneren kan ook hier, geheel gratis en naar eigen 'goesting' wat de duur betreft.

 

Kleine recepten omtrent de leegte, een aanloop (3)

Johannes Hevelius (left) and an assistant observe a partial solar eclipse in 1673.

Die mooie observatie van een gedeeltelijke zonsverduistering in 1673 had blijkbaar al heel wat voeten in de aarde als ik de uitgestalde onderdelen van de kijker bestudeer. Maar deze Duits-Poolse geleerde, Johannes Hevelius, tevens uitstekend bierbrouwer, deinsde ook niet terug om een privé observatorium met de mooie naam Sternenburg boven zijn drie gekoppelde huizen te bouwen met daarbij een zelf ontworpen en uitgevoerde Kepler-telescoop die zo maar eventjes een brandpuntafstand had van 46 meter.

The Large Astronomical Telescope Of Johannes Hevelius 1611-1687 Illustration From Machina Coelestis

Wil je in een klassieke notendop kennismaken met zijn boeiend leven dan verwijs ik je graag o.a. naar:

https://stringfixer.com/nl/Johannes_Hevelius

Hevelius en tweede vrouw Elisabeth observeren de hemel met een koperen sextant (1673)

Hij was mijn vertrekpunt bij mijn kleine zoektochten naar ideeën rondom de leegte. Het leven van een hemelkundige immers maakt gebruik van de grote leegte, en zelfs zijn onderzoek naar de nabije zon vindt best plaats als dit hemellichaam door onderlinge combinaties met bv. de maan onzichtbaar werd. (in feite is het niet de zon maar wel een gedeelte van de aarde dat verduisterd wordt!)

Een ander aspect van dit kijken naar een zogenaamde leegte is het feit dat door uitdijing er steeds ruimte wordt bijgemaakt. Tegelijkertijd kunnen wij in die vroegere ruimte , het verleden, terugkijken. Ruimte en tijd. Dat zijn vier dimensies. Wij staan stil maar de ruimte deint uit in de tijd. (en steeds sneller!)

Het feit dat we in waarnemingen ook het verleden kunnen blijven zien vond ik een boeiende idee om de werkelijkheid te onderzoeken, net zoals de nieuwe ruimte die door uitdijing ontstaat.

De aanwezigheid zoals wij ze ervaren is duidelijk door merkstenen van geboorte en dood afgeboord, wij ervaren onszelf als tijdelijk terwijl wij via voorouders en nazaten in de tijd zijn, die dimensie waarin we het begrip verlies naar het begrip stroming kunnen vertalen.

'Bergson maakt een onderscheid tussen een bewust binnen de kloktijd handelend ‘ik’ en een in de innerlijke tijd ingebed ‘dieper gelegen zelf’. In dit moi profond ligt onze grotendeels vergeten geraakte geschiedenis opgeslagen, inclusief onze pretalige, vroege kindertijd. Want niets van de innerlijk beleefde tijd gaat verloren. Juist omdat het verleden altijd mee blijft resoneren, is geen enkel ogenblik ooit gelijk aan het voorgaande. We stappen dus nooit tweemaal in dezelfde rivier, zoals Heraclitus schreef. Elk nieuw moment komt voort uit alle voorgaande keren en voegt er het specifieke van de nieuwe ervaring aan toe. Tijd baart tijd.' 

(uit: Als het pijn doet gaan we terug naar zekere rivieren  Joke J. Hermsen)
'Ja, de tijd is stromend water, dacht ze, maar haar herinneringen vormden de bodem, met de kleine en grote kiezels, waarlangs het water zijn weg zocht. Elke druppel die aan haar voorbijschoot, had over de bodem van dat verleden geschraapt, over de zachte en de scherp uitstekende stenen en had daar iets losgewoeld en opgenomen in zijn stroom: een stukje mos, een korrel zand, en dit alles bepaalde het moment waarin ze zich nu bevond.' (ibidem)
Geen afloop

nu praat ik tegen u, bij uw bron
in een uithoek van het eiland.

nu ziet u mij tekeergaan met mijn vuisten
tegen de patrijspoort van mijn isolement
en ik roep iets.

nu ziet u mijn behuizing
door de liederlijke uitgestrektheid tollen.
een dobbelsteentje, al hoe kleiner

en nu ziet u mij niet langer maar u weet
dat ik nog altijd op datzelfde raampje bons.

mooi hoor, al dat oude sterrenlicht en geen
planeten, zo ver weg, zo dichtbij.
Alfred Schaffer (1973) is dichter en werkzaam als docent aan de vakgroep Afrikaans en Nederlands van de Universiteit Stellenbosch in Zuid-Afrika. In 2021 ontving hij de P.C. Hooft-prijs voor poëzie en verscheen, zo heb ik u lief. alle gedichten tot nu.

https://www.de-gids.nl/artikelen/ik-sprak-met-de-rivier-en-de-rivier-die-sprak-terug

De bedding. De leegte waardoor de rivier haar weg naar zee vindt. Bestaan er ook beddingen voor begrippen? Of voor ideeën-stromingen? Heb je een ‘stevige bedding’ nodig om je in deze wereld recht te houden? Zit een te nauwe of te brede bedding de durf om je in vraag te stellen in de weg? En in hoeverre vormt het zoeken naar het uiteindelijke doel, de zee, de bedding? Enkele stenen in het water gooien.

Men spreekt over het geweld van de wassende rivier. Maar wie spreekt er over het geweld van de bedding die de rivier insluit?’ (Bertolt Brecht)
 “Het idee van autonoom functionerende individuen is simpelweg een illusie, met als de waanzinnige variant van het westelijke hokjesdenken, van aparte mentale stoornissen tot afzonderlijke gendercategorieën. Leven is versmelting. Dood is ontbinding”.(Uit: 'Intieme Vrienden, Paul Verhaege)
Oude Meander van de Durme (Vilda/Yves Adams)

“Het idee dat de mens maakbaar is, klopt. Maar dat we onszelf maken is een illusie.” “Het dwingende ideaal is steeds meer produceren en consumeren … ‘Als we erin slagen onze kinderen te laten excelleren, dan zal ons kapitaal nog exponentieel groeien’, zo lees ik in de recente Beleidsnota Onderwijs van de Vlaamse onderwijsminister. Wat er vooral groeit is het aantal kinderen én leerkrachten dat uitvalt. Groei is het laatste wat we nodig hebben en kinderen tot kapitaal reduceren is de hedendaagse versie van de negentiende-eeuwse kinderarbeid.” (Intieme Vrienden, Paul Verhaege)

Van Gogh Brug over de Seine in Asnieres
Ik kijk naar het water- en of het stil is
en zwart, of rimpelt, en glinstert, het doet maar
ik denk: zo is het, dit is hoe het moet

er drijven eenden tegen het riet, die eenden
daar, in dat riet, er staan wat wilgen en elzen
die daar, in de bocht van de rivier
alles heeft zijn eigen moment, zijn eigen plek

er waren oneindig veel mogelijkheden om
een landschap met een rivier te zijn
er is gekozen voor deze ene en deze is,goed

Rutger Kopland Verzamelde Gedichten. G.A. van Oorschot, 2006

Tussen het publieke en private leven: Glyn Warren Philpot, schilder (1884-1937)

“Resurgam (Again) 1929 Oil on canvas 86cm x 89cm (Private Collection)

Het duurt wel even eer je tussen de documentatie en afbeeldingen het private van het publieke leven kunt onderscheiden, ook al is dit ‘persoonlijke’ een belangrijke factor bij het benaderen van zijn werk. Dat Glyn Warren Philpot, schilder en beeldhouwer, wel eens meer dan één keer tussen de geschiedenisplooien van de schone kunsten is verdwenen zal dan ook niemand met enige kennis van het leven en laten leven verbazen. Het begint zoals menig schildersleven begonnen is, met waar en wanneer:

Best known for his portraits of contemporary figures, Glyn Warren Philpot was a British painter and sculptor. Born in Chapham, London in 1884, he began studies at the Lambeth School of Art in 1900, under landscape painter Philip Connard. Philpot later studied at the studio of painter and sculptor Jean-Paul Laurens at the Académie Julian in Paris.
In 1904 one of Philpot’s paintings was included in the Royal Academy’s annual Summer Exhibition and this led to his first portrait commission.
Glyn Warren Philpot by Glyn Warren Philpot 1908
Na zijn bekering tot het katholicisme in 1905, verkende Glyn Philpot gedurende zijn hele carrière religieuze en spirituele onderwerpen. Na een eerste bezoek aan Florence en Midden-Italië in het begin van de jaren 1920, nam zijn productie van religieus geïnspireerde schilderijen aanzienlijk toe. Philpot produceerde ook verhalende scènes die minder formeel en met lossere penseelvoering waren uitgevoerd. Sommige daarvan tonen de invloed van de Franse Symbolistische beweging, die in deze tijd over de Europese kunstvormen verspreid was. Deze meer persoonlijke werken van Philpot werden in 1910 getoond maar kregen minder aandacht dan zijn portretten.
Portrait of Lady Benthall 1935

The Edwardian era in the United Kingdom, covering the reign of King Edward VII (1901-1910) allowed for more recognition of women’s and laborers’ rights. The class system was still very strictly defined, and any suspicion of homosexuality was tantamount to social suicide. But in this period the aesthetes and writers, including Oscar Wilde, Aubrey Beardsley, E.M. Forster, and Somerset Maugham, made their mark and were no doubt early influences on Glyn Warren Philpot. (Advocate 2012 Chr. Harrity)

Repose on the Flight into Egypt 1922 Glyn Warren Philpot 1884-1937 Purchased 2004 http://www.tate.org.uk/art/work/T11861

Glyn Philpot geeft een ongebruikelijke interpretatie aan het onderwerp van de rust van de Heilige Familie tijdens de vlucht naar Egypte door er mythologische figuren in te verwerken, waaronder een sfinx, een sater en drie centauren. Philpot’s presentatie van de mythologische wezens zinspeelt op heidense mythen van ongebreidelde seksualiteit, en de implicatie is dat deze zal worden vervangen door de nieuwe religie van het christendom. De Heilige Familie schuilt tegen een enorm beeldhouwwerk van een verwoest gebouw, waarvan op de achtergrond fragmenten te zien zijn. Dit droomachtige werk is geïnterpreteerd als een poging van Philpot om zijn aangenomen katholicisme te verzoenen met zijn seksuele aantrekkingskracht tot andere mannen. (Tate Gallery Label 2018)

Portrait of Vivian Forbes, c.1930 (oil on canvas) by Philpot, Glyn Warren (1884-1937); 101.5×76 cm; Private Collection; (add.info.: Vivian Forbes (1891-1937);); Photo © Peter Nahum at The Leicester Galleries, London.

Je moet al even gaan zoeken om de verbinding tussen schilder Vivian Forbes en Philpot Glyn Warren te vinden al was Vivian ‘longtime partner’ van Glyn. Ze leerden elkaar kennen bij de Royal Fusiliers op een training in Aldershot 1915 en na de oorlog begonnen ze wat beschreven staat als ‘a more serious relationship’.

Forbes also composed poetry, all of it dedicated to Philpot and their relationship. Forbes, Philpot, Ricketts and Shannon all had studios at some point in the Lansdown Road building of the Ladbroke Estate.

Ook al waaierden hun levens soms heel andere kanten uit, toen Vivian de plotse dood van Philpot Glyn Warren (18 december 1937) vernam, verliet hij onmiddellijk Parijs om de begrafenis te kunnen bijwonen en pleegde de dag daarna op 23 december zelfmoord door een grote dosis slaappillen in te nemen.

Vivian Forbes naar tekening van Philpot, Glyn Warren
Shortly after his death, Philpot was accorded a retrospective at the Tate Gallery in 1938, but his fame waned after the Second World War and his work became increasingly marginalised within British art history until a retrospective National Portrait Gallery in 1984. This is due perhaps to the difficulty of classifying an artist whose painterly styles are so various and whose subjects are suggestive and ambivalent, lacking affiliation with other English modernists. Outside his portraiture, the underlying interest in the male body displayed in his work was rarely analysed and it is only since the 2000s that the theme of homosexuality is being properly acknowledged. In 2017, Brighton Museum and Art Gallery opened a retrospective display of Philpot's work in the context of the many LGBTQ exhibitions and events across the museum, celebrating the 50th anniversary of the partial decriminalisation of homosexuality in the UK. (Art UK Jenny Lund, Nicola Coleby)
Philpot, Glyn Warren; The Angel of the Annunciation; Brighton and Hove Museums and Art Galleries; http://www.artuk.org/artworks/the-angel-of-the-annunciation-75376

Op het schilderij De engel van de annunciatie (1925) is de aartsengel Gabriël afgebeeld als een gespierde en sensuele jongeman die knielt voor een portiek van rode baksteen. In plaats van vleugels heeft hij een golvende rode cape, en hij kijkt meelevend naar de Maagd Maria, wier aanwezigheid slechts wordt gesuggereerd door de achtergelaten breipennen en garen. De toeschouwer van het schilderij neemt het perspectief van Maria aan en wordt de ontvanger van de aankondiging van Gabriël. In plaats van de traditionele lelie, die Maria’s toewijding en zuiverheid symboliseert, biedt Gabriël een anemoon aan. In de christelijke iconografie symboliseert de anemoon, een wilde bloem, de zuiverheid en de kortstondigheid van het leven van Christus, en in de klassieke mythologie de tranen van Aphrodite toen zij treurde om de dood van haar jeugdige minnaar Adonis. Volgens Philpots broer Leonard is het decor geïnspireerd op Leonards cottage in Bedham, bij Fittleworth, Sussex, waar Philpot verbleef voordat hij aan De engel van de annunciatie werkte. Philpot’s zeer moderne interpretatie van de Annunciatie kreeg gemengde kritieken in de pers.(ibidem)

Philpot, Glyn Warren; Melancholy Negro; Brighton and Hove Museums and Art Galleries; http://www.artuk.org/artworks/melancholy-negro-75380
Philpot was introduced to Henry Thomas in 1929, after the Jamaican had missed his boat home. He became Philpot's servant and companion, remaining with him until the artist died in 1937, and was the model for all Philpot's paintings of black men from 1932. On visits to America and Paris, Philpot frequented jazz clubs and had made sketches and painted portraits of black men. At a time when few portraits of black men were painted by white artists, Philpot's paintings and drawings display empathy and sensitivity towards his sitters.(ibidem)

IIn Melancholy Man (1936), Henry Thomas’s long torso and limbs are accentuated and the tilt of the head and the open arms and hands suggest a passive gentleness, the gold background accentuating the sensual rendering of the model’s skin. The blue strip at the left gives depth to the painting and makes solid the figure in space. This feminised, languorous portrayal of a black male hints at Philpot seeing black men as ‘other’, onto which he could project a coded homoeroticism otherwise difficult in the censorial society of the 1930s. (ibidem)

https://artuk.org/discover/stories/glyn-philpot-portraiture-and-desire

Glyn Warren Philpot, A Young Breton, 1917, Oil on Canvas, 127 z 101.6 cm, Tate Museum, London

Kijk ook naar een mooie collectie bij:

https://godsandfoolishgrandeur.blogspot.com/2018/01/in-fractured-light-male-portraits-by.html

Kleine recepten omtrent de leegte, een aanloop(2)

eigen foto 2022 3030168 Gmt

Gewend als wij zijn aan het zichtbare, -in bredere betekenis ‘het waarneembare’- is de bron van het zichtbare, het lentelicht, wel te situeren in zijn oorsprong, maar in wezen (mama, waar is licht van gemaakt?) niet dadelijk te ervaren.

Schept het de aanwezigheid van een ruimte waarin je deze tekst leest, het landschap waar je zo dadelijk naar kunt kijken, of de herinneringen aan de gestalte van een geliefd wezen, hoe minder het licht zelf in evidentie komt. In een lege, nachtelijke kamer echter is het kleinste kaarsvlammetje het centrum. De leegte als noodzakelijkheid om essenties waar te nemen zou je met dit beeld kunnen omschrijven. Lao-tse zei het zo:

De leegte

De band van een wiel wordt vastgehouden door de spaken,
maar de leegte tussen hen is wat zin geeft voor het gebruik.
Vaten worden gevormd uit natte klei,
maar de leegte binnenin maakt het mogelijk om de kruiken te vullen.
Hout wordt gebruikt om deuren en ramen te maken,
maar de leegte tussen hen maakt het huis bewoonbaar.
Dus het zichtbare is van nut,
maar het essentiële blijft onzichtbaar.

Lao-tse
Rene Magritte The human Condition
The void

The tyre of a wheel is held by the spokes,
but the emptiness between them is what makes sense in use.
Vessels are formed from wet clay,
but the emptiness within them makes it possible to fill the jars.
Wood is used to make doors and windows,
but the emptiness in them makes the house habitable.
Thus the visible is of use,
but the essential remains invisible.

Lao-tse

We zijn vlug geneigd om die ‘leegte’ tot iets mysterieus of zelfs heiligs te verheffen, maar ze is gewoon de (denk)ruimte waarin we waarnemingen en ideeën tot hun recht laten komen. Luister maar naar deze kleine BBC-soundscape waarin een bezige koekoek hoorbaar is. Sluit je ogen en je bent 1’39” in een landschap waar de roep van de vogel de diepte hoorbaar maakt. Met je volumeknop je kun je dichterbij of verder weg zijn.

Common Cuckoo (Cuculus Canorus) – territorial calls with reed warbler, etc

Camille Saint Saëns heeft er in zijn dierencarnaval een muzikale aanwezigheid van gemaakt. De diepte van het woud laat zijn roep ver weg klinken en schept een onzichtbare maar hoorbare ruimte. Je kunt zelfs de twee klankbeelden proberen samen af te spelen, dat zorgt hier en daar voor wonderlijke combinaties.

Het zou mooi zijn al die landschappen die je je als luisteraar verbeeld hebt bij elkaar te brengen en ze met je eigen ervaringen te verbinden. Het mag duidelijk zijn dat je de leegte nodig hebt om de wereld van anderen toe te laten. Leegte schept ruimte voor het andere en anderen. Dat kan ook met letters. Zijn brieven voor velen al verschijnselen uit een ver verleden, dan blijven verhalen en gedichten een andere mogelijkheid om bv. vanuit het jaar 1837 een juni-nacht te proeven. Nuits de juin. Geschreven door Victor Hugo. Beetje zachtjes luidop meelezen maakt de muzikaliteit hoorbaarder, inderdaad. Daaronder kun je Jupiter volgen bij zijn reis door de zomernacht terwijl een heuse nachtegaal zijn mooiste muziek maakt voor degenen die wakker zijn gebleven. Les yeux fermés, l’ oreille aux rumeurs entrouverte.

Nuits de juin

L’été, lorsque le jour a fui, de fleurs couverte
La plaine verse au loin un parfum enivrant ;
Les yeux fermés, l’oreille aux rumeurs entrouverte,
On ne dort qu’à demi d’un sommeil transparent.

Les astres sont plus purs, l’ombre paraît meilleure ;
Un vague demi-jour teint le dôme éternel ;
Et l’aube douce et pâle, en attendant son heure,
Semble toute la nuit errer au bas du ciel.

Victor Hugo 28 septembre 1837

En terwijl ik deze reis uitstippel hoor ik dat auteur Jeroen Brouwers is overleden. Laat de diepte van de sterrennachten een waardige slaapplaats zijn terwijl wij, achterblijvers, zijn woorden lezen en herlezen voorbij de langste nacht in de geduldige duur van de ons gegunde dagen in geheime kamers en bezonken rood. On ne dort qu’a demi d’un sommeil transparant.

Maait mei niet? ‘De ongrijpbaarheid van het kwaad’ (Nelleke Noordervliet)

eigen foto

Het mag duidelijk zijn dat deze bijdrage geen vragen wil stellen bij het mooie initiatief de wildgroei in de tuinen te bevorderen maar eerder vanuit data als de net voorbije 4de en de komende 9de en 10de meidag een ander ‘maaien’ zichtbaar te maken dat -dachten wij- nu wel tot de ‘geschiedenis’ is gaan behoren, maar weer volop in de bloedigste betekenis van het woord dagelijks tot in Europa bloesem en bloed verenigt. Wilde ik dit jaar de weelde van de blauwe regen in beeld brengen dan kon dat alleen vanuit de zwarte schaduw van zijn knoestige stammen.

It should be clear that this contribution does not seek to question the fine initiative of promoting sprawl in the gardens but rather to make visible, from dates such as the just-passed 4th and the coming 9th and 10th May, another 'mowing' that we thought belonged to 'history', but which, in the bloodiest sense of the word, unites blossom and blood daily in Europe. If I wanted to picture the opulence of the wisteria this year, I could only do so from the black shadows of its gnarled trunks. 

In de mooie verzameling teksten van Nelleke Noordervliet ‘Schatplicht’ (Uitgeverij Augustus A’dam-Antwerpen 2013) vond ik in de late uren een prachtige tekst ‘De ongrijpbaarheid van het kwaad’ , de neerslag van een toespraak ter gelegenheid van de herdenking van 4 mei in de Nieuwe Kerk te Amsterdam in 2006. Haar woorden zijn actueler dan ooit. Ze verspreiden is dan niet alleen een eerbetoon maar pure noodzakelijkheid.

Russian state media are now highlighting Russia’s capture of almost all of Mariupol as a long-anticipated victory in Mr. Putin’s pledge to “denazify” Ukraine.Credit…Alexander Ermochenko/Reuters NY Times

‘Hoe kon het gebeuren? In Europa. In Duitsland. In Azië. In Japan. Hoe kon de zucht tot veroveren en onderdrukken bezit nemen van zovelen? Hoe kon een misplaatst gevoel van superioriteit leiden tot vervolging en vernietiging van miljoenen medemensen? Waarom is er niet eerder ingegrepen?
Het is allemaal beschreven. Geschiedschrijving helpt een overzicht te krijgen. Optimist als de mens vaak is, meent hij van de geschiedenis te zullen Ieren. De voornaamste les is dat de mens niets leert van de geschiedenis, althans geen consequenties verbindt aan de lessen. Als dat wel zo was, leefden we nu in het paradijs. Nee, nu val ik ons iets te hard. Het is waar: oorlog is helaas gangbaarder dan vrede, maar is er nu ergens ter wereld oorlog of heerst ergens ter wereld een mensonterend regime, dan sluiten we onze ogen niet. Niet altijd. In sommige gevallen heeft de internationale gemeenschap na ampele beraadslagingen een vredesmissie naar een dergelijk gebied gestuurd. En ook daarvan is geleerd. Door schade en schande. Er is geen schone oorlog, er is geen zuivere vrede. Geschiedschrijving maakt ons bewust van onze feilbaarheid.
Ze maakt ons alert op nieuwe verschijningsvormen van onrecht, terreur, misleiding. Niet alleen in anderen maar ook in onszelf.

Olga Podust, 28, surveyed the damage to her apartment in Kramatorsk on Thursday. An early-morning Russian airstrike severely damaged the residential complex where Ms. Podust lived. Credit…Lynsey Addario for The New York Times

De grote totalitaire regimes zijn verdwenen uit Europa. Dat wil niet zeggen dat de voorwaarden waaronder ze konden ontstaan met hen zijn verdwenen. Hannah Arendt heeft dat in haar diepgravende analyse van het totalitarisme afdoende duidelijk gemaakt. Wat me blijft intrigeren is hoe in een mens, die onder normale omstandigheden niet geneigd is tot crimineel gedrag, die niet erfelijk is belast of andere tekortkomingen in zijn systeem vertoont, de besmetting met het kwaad plaatsvindt, hoe het komt dat mensen bereid zijn hun individualiteit en kritisch oordeelsvermogen op te geven, uit eigen vrije wil, en actief een rol te gaan vervullen in een machinerie van haat en vernietiging. Hoezeer ook een totalitaire beweging welhaast een natuurverschijnsel lijkt dat alles en iedereen op zijn verwoestende weg meesleept: elke beweging bestaat uit mensen, individuen, verblind, hongerig, vervuld van eigenbelang, wraakzucht, jaloezie en wat al niet, maar altijd eenlingen, met het vermogen te denken en lief te hebben. Mij intrigeert dat omslagpunt waarop een individu zijn keuze maakt: mee te gaan of weerstand te bieden. Velen buigen, maar sommigen niet. Sommigen niet. Weten we van onszelf of we de moed zullen opbrengen? Ik durf mijn hand niet voor mijzelf in het vuur te steken. Van niemand valt te voorspellen of hij in de beproeving stand kan houden.

Ik stel me voor hoe het gaat. Er zijn problemen in een gemeenschap. Er heerst onrust, verwarring. Er zijn smeulende conflicten.
In het zoeken naar een uitweg wordt een idee voor een oplossing geopperd. Het klinkt plausibel. Verlossend zelfs. De visie wint aan populariteit en wordt krachtiger, radicaler. ]e hele omgeving spreekt zich uit voor die kijk op de kwestie, met wat mitsen en maren, maar toch. ]e discussieert. Stelt vragen. Argumenteert. Geeft toe. Of niet. Of een beetje. ]e twijfelt. Er zit misschien wel wat in. Of niet. De anderen twijfelen steeds minder. Wie is nou gek, zij of jij? De visie wordt steeds meer absoluut. De taal verandert. De betekenis van woorden verandert. Bijna ongemerkt. Al spoedig schaam je je voor je twijfel. ]e spreekt hem niet meer uit.
Tegenstand wordt steeds minder geduld. Mensen die je hoog had zijn de ideologie toegedaan. ]e wordt een buitenstaander. Dat wil je niet zijn. ]e vreest de eenzaamheid, de uitsluiting. En ach, als zovelen de nieuwe politiek aanhangen, wat maakt jouw protest dan nog uit? En als je je aansluit ben je ook maar een onaanzienlijke druppel in de oceaan. Wat doe je ertoe, jij klein mens? Alles om je heen is veranderd, je verandert zelf. Tot je jezelf niet meer herkent.

Men zegt dat juist de geleidelijke, stapsgewijze voortschrijding van het kwaad de betrekkelijke meegaandheid van mensen onder een totalitair regime tekent. Mensen worden heel langzaam ontmenselijkt. Onmerkbaar verliezen ze het beeld van de ander als gelijke. Hun individualiteit wordt hun ontnomen. In ruil daarvoor krijgen ze angst.
‘Wil een totalitaire heerschappij het gedrag van haar onderdanen leiden,’ schrijft Hannah Arendt, ‘dan moet elk van hen erop voorbereid worden dat hij even geschikt is voor de rol van uitvoerder als voor de rol van slachtoffer.’ Je kunt niet meer kiezen. De staat kiest voor jou. De openheid van de toekomst houdt op te bestaan.

Ik blijf zoeken naar het moment van twijfel, het moment van toegeven, het beslissende moment, waarop een mens zich laat gaan in overgave en zelfverlies, het moment waarop het kwaad vat krijgt op een individu. Hoe is het kwaad als kwaad te herkennen? Wie jong is gelooft maar al te graag in de neiging van de mens tot het goede; hij begint zijn leven net en dan is moedeloosheid of cynisme geen vrolijke metgezel. Geleidelijk aan wordt hij wijzer en ontkiemt in zijn hart het zaad van de twijfel. Is de mens wel geneigd tot het goede? De werkelijkheid dwingt hem onder ogen te zien dat het ‘goede’ niet makkelijk herkenbaar is. Zelfs het kwaad dient zich aan in de mantel van het goede. Woorden als vrijheid en waarheid worden maar al te vaak misbruikt.

‘Do not go gentle into that good night, rage, rage against the dying of the light.’

We verzetten ons tegen de duisternis. We verzetten ons tegen het vergeten. Maar hoe kunnen we ons verzetten als de verhalen van de oorlog verstenen tot mythen? Als we het lied zo vaak hebben gehoord dat de betekenis uit de tekst is verdwenen. We moeten ons allereerst verzetten tegen gemakzucht en afstomping in onszelf. Blijf luisteren. Naar alle verhalen van oorlog.Verhalen van kinderen die een geweer in de hand gedrukt krijgen.Verhalen van vluchtelingen. Verhalen van gemartelden en gegijzelden. Verhalen van vermoeide soldaten. Verhalen van verdwenen dorpen. Verzamel verhalen en wordt niet moe. Luister naar verhalen van toen en naar verhalen van nu. Luister naar de stem van je eigen vrijheid. Maar hoor ook je uitvluchten, je excuses, je drogredenen. Volg niet klakkeloos leiders. Durf alleen te staan. Durf je uit te spreken. Wees moedig. Wie goed luistert neemt geen wapens op, behalve om de menselijkheid te verdedigen.

Toen Rotterdam brandde, op 14mei 1940, stonden mijn grootouders van moederszijde, een oom, een tante en mijn moeder in de etagewoning van opa en oma in Crooswijk, niet ver van de Jonker Fransstraat waar het vuur woedde. Ze waren erg bang. Zomaar was vier dagen tevoren de oorlog uitgebroken. Vliegtuigen lieten parachutisten vallen. Geruisloos zweefden ze door een hemelsblauwe lucht naar beneden, herauten van strijd en van dood. Nu kwamen de vliegtuigen met brandbommen aanronken, vlogen over, lieten hun loodzware last vallen. Elk ogenblik kon een voltreffer het dak van opa’s en oma’s huis raken. Ze hadden de armen om elkaar heen geslagen. Ik weet niet of ze gesproken hebben of gebeden, gevloekt of gehuild. Ze hebben gedacht te zullen sterven, zomaar op een dag in mei. Ze stonden als een menselijk schild over mijn nichtje heen, dat toen een paar maanden oud was. Het enige wapen dat ze hadden om de menselijkheid te verdedigen was hun eigen lichaam. Dat ene kleine jongen mensenleven telde. Ze moesten de toekomst redden. Ze moesten de toekomst redden.

Nellke Noordervliet, fragmenten uit 'De Ongrijpbaarheid van het Kwaad' Gebundeld in 'Schatplicht' Uitgeverij Augustus Amsterdam-Antwerpen 2013