Waarde Vriend in het Vaderland,

In de diepte van het landschap komen we steeds weer bij de spiegeling van onszelf uit.
Je schreef me over de overbodigheid van de mens in het geheel van dit landschap, terwijl hij natuurlijk de enige is die het zijn naam verleent.

Laat me dus bij de innerlijke landschappen blijven en je vanuit New York Monica Cook voorstellen, in 1974 geboren in Dalton, Georgia en op tijd en stond haar artistieke studies aangevat en voleindigd in het befaamde Savannah College of Art and Design waar ze in 1996 summa cum laude afstudeerde en nu in New York resideert. (school of Visual Arts).

Je zult verwantschappen ontdekken met de andere jonge mensen die ik je de laatste weken voorstelde.
De vitaliteit van de Amerikaanse art scene is in Europa (op Nederlandse uitzonderingen na) nog veel te onbekend.
Telkens ik de grote galleries bezoek, merk ik nieuwe wegen op, durf vooral en in hoge mate artistiek kunnen, iets wat onze Europese scene wel eens durft verwaarlozen.

Voor wie New American Painting kent, het nummer 58 is aan haar oeuvre gewijd.
We laten de beelden en de artieste zelf spreken:

“For the past nine years I have explored self-portraiture through painting and mixed media.What began out of convenience of working alone, using myself as a model, grew into a formof self exploration. I build my paintings of memories and new experiences, identity lost andfound.

By constructing each painting in the way which a memory is formed, a patchwork ofhyper detail and blurry eyed recollections, I have captured the figure in a state of flux,between composed and decomposing, formed and formless. While each painting isessentially a reflection of myself I hope in some way to make a universal connection thatshows the precarious balance of strength and vulnerability that speaks honestly of what it isto be human.”

De constructie van het geheugen, de herinnering.(in the way a memory is formed)
Kijk naar de gemeenschappelijke raten uit de bijenkorf waaruit cel bij cel een herinnering wordt gevormd, maar die net zo goed een (verborgen) verlangen zou kunnen zijn.

De herinnering is een ‘dunamis’, een kracht, een motor, niet alleen een statische wazigheid, maar een steeds maar vormend en vervormend beeld dat nooit af schijnt te zijn.

Je tilt jezelf op, maar je draagt nog het wolvenmasker uit de voorbije droom.
Ongrijpbaar voor de scherpe tanden van dit voorbije zijn de vogels, een onderwerp waaraan ze een serie schilderijen wijdde.

Het lijkt vluchtig, maar zoals de Oosterse prenten ons al bewezen, niets is zo zwaar als het ogenblik.

De wens om de balans te vinden (ik denk aan jouw toneelstuk, HET TOUW) tussen kwetsbaarheid en sterkte, om eerlijke beelden te modelleren die uitdrukken wat het is een menselijk wezen te zijn.

Haar kleuren zijn Italiaans, ze hebben een karakter van nog natte fresco’ s.
Even drogen ze in onze ogen, maar in het kijkend hart zijn ze al volop aan ’t deformeren.
Tot we onszelf werkelijk onder ogen durven komen.

 

---