4. IV. The Dead

THESE hearts were woven of human joys and cares,
Washed marvellously with sorrow, swift to mirth.
The years had given them kindness. Dawn was theirs,
And sunset, and the colours of the earth.
These had seen movement, and heard music; known
Slumber and waking; loved; gone proudly friended;
Felt the quick stir of wonder; sat alone;
Touched flowers and furs and cheeks. All this is ended.

There are waters blown by changing winds to laughter
And lit by the rich skies, all day. And after,
Frost, with a gesture, stays the waves that dance
And wandering loveliness. He leaves a white
Unbroken glory, a gathered radiance,
A width, a shining peace, under the night.

Het feit een mooie jongen te zijn, uit te groeien tot een prachtige jonge man en door Winston Churchil zelf in vaderlandse bloemen te worden gezet, het mag helpen om de mythe van de verstoorde jeugd te vestigen, om het eeuwig leven op de muzeberg te verzekeren.

En al schrijft la Petite Dame over de relatie Elisabeth-Rupert: ‘..qu’ils s’aimèrent sans souci d’avenir, ni d’attachement”, en al is er in de bio’s van deze jonge god weinig sprake van Elisabeth maar van menig andere schoonheid, er zijn getuigen genoeg die het over passie en intensiteit hebben als het over dit koppel gaat.

De nabijheid van de Swanley school maakt het mogelijk dat ze elkaar geregeld kunnen zien .
Ze maakt haar vader duidelijk dat ze niet aan een huwelijk denkt, maar dat ze ooit een kind wil van een man die ze zelf zal kiezen en dat ze alleen wil opvoeden.

Als in 1914 de oorlog uitbreekt, is Rupert een van de eersten die zich engageert.
We weten dat Elisabeth dan naar Charleton in Schotland vertrekt om er de tuinmannen die naar het front moeten te vervangen.
Ethel Whitehorn (Whity) zal haar vergezellen.

 

9. The Way That Lovers Use

THE WAY that lovers use is this;
They bow, catch hands, with never a word,
And their lips meet, and they do kiss,
—So I have heard.

They queerly find some healing so,
And strange attainment in the touch;
There is a secret lovers know,
—I have read as much.

And theirs no longer joy nor smart,
Changing or ending, night or day;
But mouth to mouth, and heart on heart,
—So lovers say.

In april 1915 wordt Rupert ziek aan boord van een Engelse oorlogsboot die troepen naar de Dardanellen vervoert.

Hij wordt nog overgebracht naar het Franse hospitaalschip Duguay-Trouin maar sterft op 23 april vlakbij het Griekse eiland Skyros waar hij begraven wordt en dit beeld hem en zijn werk herinnert.

Jacques Raverat probeert Elisabeth bij te staan en verwittigt Gide die even later een brief van Elisabeth ontvangt.
Hij antwoordt haar en endigt met deze zinnen die blijkbaar een voorspellende inhoud meekregen.

‘Au revoir. Je pense à toi souvent et tout mon cœur s’emplit alors de mélodie.
Que le printemps est beau cette année. Une mysterieuse attente frémit au fond de notre deuil. Ton ami. André Gide.’

Billard vraagt zich wat dan die ‘mysterieuze’ attente wel zou kunnen zijn.
‘L’attente de retrouver une Elisabeth libre de tout attachement, de tout engagement, ouverte à autres aventures?’

Is het een idee van la Petite Dame die toen ze van Ruperts dood hoorde, Gide toevertrouwde:
‘Comme je connais Elisabeth, je suis certaine qu’elle est inconsolable de ne pas avoir eu un enfant de Brooke.’

En als Gide haar dan vroeg wat ze in dat geval zou gedaan hebben, antwoordt ze:
‘Mais je l’aurais élevé avec joie.’
Een antwoord dat indruk maakte naar het schijnt.

---