Bij zoveel pracht en praal moeder en kind

in de mooist geschilderde ruïnes van Europa.

Het blijft een vaderloos gebeuren,

dit oude zeer, het samensmelten der lijven

te ontkennen om Gods zoon een toegangspoort

tot het blauwe planeetje te verschaffen,

al zou het kind zelfs op het kruis het over liefde hebben.

 

Vermommen we ons in wijzen, in rijkaards

die hun kroost met niet vervulde dromen blijven besprenkelen.

Men ziet mij eerder op de achtergrond

naast broeder os, de ezel

waarop lasten worden afgewenteld.

 

Een beetje woordenadem als het donker wordt

en dissonant gebalk,

een povere bijdrage, ik geef het toe,

maar het kind lacht zonder ophouden

als ik mijn hijgend lied herhaal.