Kort was de tijd voor de seringen.
Ze brandden diep purper, andere zacht rose. Maar vlug regende het honderde kleine bloempjes op de grote tuintafel. Alsof je pas bij hun sterven ontdekt dat de trossen uit ontelbare kleine fijne enkelvoudige bloemetjes bestonden.

Het beeld is heel menselijk. Teruggetreden uit het leven word je zichtbaar.
Vanop de rotsachtige heuvelhellingen van de Balkan, daar kwamen ze vandaan.

Op de teruggesnoeide hedera verzamelden zich een streepje bladeren.
Als vogeltjes dicht bij elkaar op een tak, zei Marie. Hedera hibernica, grootbladige klimop.
Hij komt uit Ierland. Maar hij was thuis langs de Atlantische kusten van Portugal tot Ierland.
Hij is een bodembedekker maar hier hangt hij in de lucht fraai te wezen. Klimmen kan hij als geen ander.

Nu nog enkele droge dagen om buiten het steeds latere licht te vieren.
Ik lees dat je van seringenbloemetjes siroop kunt maken.
‘Heerlijk met water, witte wijn of cava.’ volgens de moestuin-weetjes.

In het dialect hebben ze wel 50 verschillende namen:
Belzemienen (Neerpelts), Jozzemeene (Mechels), Krûûnnoahels (West-Vlaams), Baalzemienen (Lokers), Stansemeien (Menens), Nejgelkes (Hasselts), Jeseminnen (Antwerps), Zeezemienen (Brugs). Zjasmien (Veurns) enz. Zjuzzemiene (Onze-Lieve-Vrouw-Wavers) enz.

Bij luidop zeggen muziek verzekerd.
En van dichter Willem de Merode (1887-1939) dit mooie gedicht:

De seringen

Deze geuren zijn zo week als ’t strelen
Van een hand door zijïg zachte haren.
O hun vleiïng die het bloed met zware
Slagen door de vingeren doet spelen

En dan zachtjes tempert tot bedaren.
En een vreemde droefheid glijdt met hele
Lichte aarzelingen in vervelen
Over, en een lusteloos strak staren.

O dit wreed genadeloze dringen
Van uw schone rouw, paarse seringen,
Tot ons denken, tot ons vlotte bloed,
Is gelijk een overmacht van minnen,
Die ’t weerstreven der nerveuze zinnen
Sidderend zich onderwerpen doet.

Het Kostbaar Bloed (1918-1921)

schilderijen van Marie Cassat (1844-1926) en Jean Brusselmans (1884-1953)