Een wandeling langs tekst en beeld, geheel uit toevallige momenten en ontmoetingen ontstaan. Je kunt ze onderbreken en later weer aansluiten maar ze met mij helemaal uitwandelen maakt de knooppunten en associaties net zo verrassend als ze voor mij waren.
Oorspronkelijk wilde ik je een aanvulling bieden van vertaalde teksten uit het werk van Rumi (1207-1273) waarover ik vorig jaar een bijdrage maakte: ‘Nooit vult de wereld de zadeltassen’.
Ze is terug te bekijken via deze link:

https://indestilte.blog/2019/10/21/rumi-1207-1273-uit-dit-alles-van-liefde/

Ja, ik begrijp dat velen de sfeer eerder wazig, ver-van-het-westerse-bed ervaren, maar de wonderlijke dichter Rumi blijft allerlei mensen van allerlei tijden en van allerlei gezindheden aanspreken.
Bij de her-organisatie van de verschillende boekenplanken in dit huis, met de bedoeling ze in één centrale bibliotheek onder te brengen, vond ik een verloren gewaand boek terug: ‘The essential Rumi‘, translations by Coleman Barks with John Moyne’, een Amerikaanse uitgave uit 1995-1997 die je nog moest opensnijden wilde je bij de fraaie teksten komen.
Eén van de eerste pogingen werd deze korte tekst:’

'Daglicht, vol kleine dansende partikels
en dat ene grote draaien, onze zielen
dansen met jou, zonder voeten dansen ze.
Kun je ze zien als ik in je oor fluister?'

Herlees het traag, herlees het vlug, laat het enkele dagen liggen en herlees het, en verwacht niet dat ik het nog ga uitleggen ook, want dat is nu net het raadsel van zijn poëzie: bewegende teksten die niet alleen in elkaar haken maar zoals een fuga door elkaar heen beelden vormen die bijna onmiddellijk weer verdwijnen en in andere beelden overgaan.
Ik probeer ze te illustreren door een beeld van een zekere Robert Steven Connet die iemand ‘ a ‘Nightmare in Beauty’ noemde en die je in het tijdschrift ‘Colossal’ van 19 januari 2016 terugvindt als ‘The Dense Microcosmic Worlds of Painter Robert S. Connett’, hier te bezoeken:

The Dense Microcosmic Worlds of Painter Robert S. Connett

Ik geef toe dat het hier niet dadelijk om effecten van het daglicht gaat, eerder een illustratie bij begrippen als ‘partikel’ en ‘microscopische structuren’. Een ‘microscopische tuin’ zoals hij een van zijn creaties beschrijft, door zijn innerlijke uitvergroting -ook een manier van belichten- zichtbaar geworden..
Blijf je zoals ik een beetje op je honger zitten dan kwam er- ook geheel toevallig- het mooie werk van de Amerikaanse kunstenaar Lary Bell (1939) ter sprake die vroeg met glas begon te werken en ik hier graag introduceer. Van het vergrootglas naar het glas dat licht denkt zichtbaar te maken, de werkelijkheid die wij ervaren losweekt en een dialoog met de ruimte aangaat.
Het artikel van Marie de Brugerolle uit Mousse Magazine geeft een mooi overzicht onder de titel:
‘A world without Angles: Larry Bell’.

A World without Angles: Larry Bell

En in twee fraaie youtube filmen zie je bewegende beelden rond zijn persoonlijkheid. Het eerste als kennismaking, het tweede : ‘Seeing through glass’ brengt je dichterbij zijn werk.

‘I shall have to controvert one or two ideas that are almost universally accepted. The geometry, for instance, they taught you at school is founded on a misconception… I do not mean to ask you to accept anything without reasonable ground for it. You will soon admit as much as I need from you. You know of course that a mathematical line, a line of thickness nil, has no real existence. They taught you that? Neither has a mathematical plane. These things are mere abstractions.
“That is all right,” said the Psychologist.
“Nor, having only length, breadth, and thickness, can a cube have a real existence.’

‘In my opinion all artwork is stored energy.
The art releases its power whenever a viewer becomes a dreamer.’
Het kunstwerk als ‘stored energy’ en dan zijn we weer terug bij Rumi.

Nu maak ik een kleine sprong van glas naar raam, en die ramen zijn in de Oscarwinnende kortfilm van Marshall Curry ‘The neighbours’ window’ de uit- en inkijk op het ‘intieme’ bestaan in al zijn betekenissen, een uitspraak die je na afloop zal duidelijk geworden zijn.
Zorg dat je niet gestoord wordt als je dit mooie werk bekijkt, met of zonder geliefde, in de sfeer van het opgehokt zijn, uitkijkend naar elkaars beslotenheid.
En lees daarna nog één keer die enkele Rumi-lijnen.

''Daglicht, vol kleine dansende partikels
en dat ene grote draaien, onze zielen
dansen met jou, zonder voeten dansen ze.
Kun je ze zien als ik in je oor fluister?'

Al zijn er dan geen rechte hoeken meer volgens Marie de Bougerolle in haar artikel over Larry Bell, het doorschijnende van elkaars energie verbindt onze kwetsbaarheid.
Je bent niet alleen.