Er zal alvast een doctoraat aan gewijd zijn, en indien niet is dit een mooie tip: de betekenis van bewegende gordijnen voor een open raam in de cinema en aanverwante podiumkunsten.

Denk maar even na en je zult je vast en zeker een aantal filmen kunnen herinneren waar deze welvende gordijnen een zekere sfeer van voorbij-zijn, van rust of naderende onrust, van verlatenheid of gelatenheid, uitdrukken.

Het gat in de muur, ook venster of raam genoemd, beweegt slechts bij natuurrampen en afbraakwerken, maar de gordijnen die het hebben afgeschermd voor de buitenwereld, rillen bij het minste zuchtje tocht of wind.

Zij maken de beweging zichtbaar.
Kun je de wind zelf niet zien, dan is er het opbollen en weer zachtjes neerstrijken van de gordijnen.

Je ligt in het bed.
Je bent een baby en je kunt al licht van donker onderscheiden.
Uit mijn vroegste herinneringen komen de lichte gordijnen zachtjes naar mij toe, maar nog voor ze de rand van mijn bedje bereiken, vallen ze terug, en dat spel herhaalt zich, komen en gaan, verbonden met de straatgeluiden aan de voorkant van het huis.

Ik ben oud.
Ik lig in het bed.
Het sterfbed.
Ik zie de gorijnen zachtjes trillen en de bries trekt er golfjes door, heft ze op en houdt ze een moment ver weg van het raam.
Dan vallen ze geluidloos terug.

Dat is alles: het opbollen van een doorzichtige stof en eens de wind zijn adem inhoudt, vallen ze terug naar de kader waarboven ze bevestigd zijn.

Zo kort en zonder betekenis is het.
Het leven met zijn serieuze bepalingen en strevingen.

Je kunt er a volonté engelen in zichtbaar maken of andere fraaie verschijningen die het lijf onrustig maakten en het hart vol zotte verlangens lieten zwellen.

Maar tenslotte keert alles terug ad principium, en het woord dat er zou zijn, de logos waarvan de hedendaagse paus zo houdt (tenslotte blijft hij een Duitser) is niet uitgesproken of ongehoord gebleven voor dit dove oor.

Moet je door die gedachte teleurgesteld zijn, of je bedrogen voelen?
Waarom?
Dat je even mee mocht zwellen met die volheid van de wind, de spiritus, is al een geschenk.
Je ziel kan door het open raam de kosmos in, een stofje groot.
Maar kijk, er ligt alweer een kindje in het wiegje.