Je laten meenemen.
De eerste voorwaarde als je mooie dingen, landschappen, gebouwen, foto’s bekijkt.
Niet te veel tegenstand.
Niet te veel rationaliseren.
Mooie foto’s van een jonge Amerikaanse fotografe uit Salinas, Californië USA.
Jessie Chernetsky en één foto van fotograaf Gary Beeber waarover in een andere bijlage meer.
Salinas: East of Eden van John Steinbeck. Zijn hometown dus. Het huis waar hij zijn jeugd doorbracht, een heus gerestaureerd Queen Anne-stijl-huis, is nu een restaurant.
“It’s strange,” he wrote, “how I keep the tone of Salinas in my head, like a remembered symphony.” But he also wrote, “Salinas was never a pretty town. … The mountains on both sides of the valley were beautiful, but Salinas was not, and we knew it.”
En dan, de fotografe uit die stad:
Photographer Jessie Chernetsky was born and raised in Salinas, California. She received her BA in Art, with an emphasis in photography, from the University of California at Santa Cruz. In 2009, she received the William Hyde Irwin and Susan Benteen Irwin Scholarship, the university art departmentʼs most prestigious award given by faculty-nomination only for excellence in creative work. Chernetskyʼs Portraits of Salinas, her series of street scenes from her hometown, was displayed at the National Steinbeck Center in 2013. Her photography has been featured in numerous galleries inCalifornia, New York, and Illinois. She currently lives and works in Santa Cruz, California.
En haar statement:
For a brief time as a child I saw a grief counselor, where I was introduced to different methods of creating artwork to remember and honor my grandpa, as well as many unique ways that other people memorialize those theyʼve lost. The ways in which others make their memories into visual artifacts was particularly interesting to me. The creation of altars using a lost loved one’s favorite foods and belongings; the collection, reproduction, and manipulation of old photographs; and the public display of emotions by those left behind have all inspired my artwork.
The losses that Iʼve experienced have presented me with the desire to create portraits of people without having their physical body present for the image. Instead I focus on, for example, the things people display around their home and hang on their fridge; the settings in which important moments in someone’s life have occurred; and the imagery on a card that someone sends to a sick or grieving friend.
(201 Main street, Oldtown Salinas 2013)
De foto’s die mij ‘meevoerden’ brachten mij geheel toevallig langs Gary Beeber bij Salinas en Steinbeck. In haar statement zegt Jessy Chernetsky dat ze in plaats van portretten rond ‘their physical body’ te centreren zij eerder focust op dingen in en rond hun huis. Een keuze die ik ook heel intrigerend heb gevonden. Opschriften, etalages, nagelaten wanorde, toevallige combinaties: ze laten de kijker ruimte genoeg om via deze tekens van leven personages te leren kennen die via het alledaagse bereikbaar zijn of die aanleiding geven tot mee-voelen, ja zelfs meespelen.
Dus werden haar foto’s en eentje van Gary Beeber aanleiding tot het ontwerpen van een kleine monoloog die nog allerlei kanten uitkan.
Haar foto’s zijn meer dan toevallige incidenten, grapjes of gekke combinaties: ze drukken een ‘public display of emotions’ uit van de achterblijvenden. Maar eerst Gary Beeber, met:
(Gary Beeber)
In trouble?
Wie niet, meneer Jezus? Wie niet?
U wil inderdaad bereikbaar zijn, dat siert u.
Maar u vraagt wel heel veel geloof als u het mij toestaat.
Niet dat het met een toestel zo eenvoudig is.
Maar zelfs met een mobieltje zou een nummer mooi zijn.
Ja natuurlijk:
U heeft een rechtstreekse verbinding met ieder van ons.
Ik moet gewoon bij het naar huis wandelen ‘hallo’ zeggen.
Of denken.
‘Hallo’ denken, dat hoort niemand.
Maar u hoort het.
Zou u iets in de wolken willen schrijven?
De ‘h’ van hallo.
Dat is een lus naar boven en daaronder een bankje.
Kwestie van zekerheid.
Stel dat ik iemand anders uit de hemel aan de lijn heb.
(Chernetsky Jessie, Sang’s Café, 2012)
Misschien kan ik u iets aanbieden bij Sang’s
‘where John Steinbeck ate’
Er staat wel een bordje met ‘closed’ achter het raam,
maar voor u zullen ze graag opendoen, Jezus.
‘If you’re in trouble, or hurt or need – go to the poor people.
They’re the only ones that’ll help – the only ones.’
Uit de Grapes of Wrath, een boek van John.
Dat klinkt bekend nietwaar?
Maar nu ik een beetje verder ben, bij 102,
zie ik op een deur ‘no solicitors’
naast een foto van je moeder Maria zoals ze in Fatima verscheen
en volgens de prent een boontje voor een zekere Nell zou hebben.
Die Nell wil gerust gelaten worden,
en huis-aan-huis verkopers kunnen haar niet helpen.
Of wordt ze met datzelfde vurige hart van de moeder maagd bemind?
Of ‘werd’ ze omdat ‘worden’ niet meer kan?
John, ex-dominee Jim Casey, niet toevallig met dezelfde initialen
als de man met de telefoon-zonder telefoon,
had het in jouw druiven der gramschap over zoveel heiligheid:
«En ik begon te denken, alleen was het geen denken, het ging veel dieper dan denken. Ik begon te denken hoe heilig we waren toen we één waren, en hoe de mensheid heilig was toen ze een eenheid was. En ze wordt alleen maar onheilig als één rampzalige kleine mens een ander de brokken uit de mond wegpikt, ermee vandoor gaat, om zich heen slaat en ruzie zoekt. Zo iemand vernietigt de heiligheid. “ (vertaling Alice Snijder, uitg Contact)
Dat veel dieper dan denken, Jezus en Jim,
Daar beginnen de troubles als we het denken overslagen
om dadelijk in de heiligheid te belanden.
Maar laten we samen logeren in hotel Franciscan
eens we de tijd achter ons hebben gelaten:
dat beetje heiligheid heb jij John wel verdiend
na een jeugd van sla, broccoli en ajuinen.
Missen we de hemel dan is er die mooie zonnige ochtend van John:
‘Wanneer de glinsterende dauw op het onkruid ligt, bevat elk blad een juweel dat prachtig is, zo niet waardevol. Dit is niet de tijd voor gehaast of drukte. Gedachten zijn in de ochtend langzaam en diep en glanzen als goud.”
“When the glittery dew is on the mallow weeds, each leaf holds a jewel which is beautiful if not valuable. This is no time for hurry or for bustle. Thoughts are slow and deep and golden in the morning.” (Tortilla Flat)
Voor trage gedachten doen we alles.
(Met dank aan de beelden van Jessie en Gary die ons op pad hebben gezet.)
Gary Beeber is an award-winning American photographer/filmmaker who has exhibited in galleries and museums throughout the United States and Europe. Solo exhibitions include two at Generous Miracles Gallery NYC and “Personalities” (summer, 2017) at Griffin Museum of Photography, Winchester, MA. Beeber’s work has also been included in juried exhibitions throughout the country. Among Fortune 500 companies who collect his work are Pfizer Pharmaceutical, Goldman Sachs and Chase Bank.
I’m sort of a hunter/gatherer, I find subject matter that speaks out to me. I’ll often see something as I drive around and either stop or return to take pictures. Sometimes I return several times. Although the process is digital (and fast) I put time into thinking about each image. I’ll start by making sketches (if you will) with my iPhone, then once I feel that I’m going in the right direction I’ll start using the camera. As I work I’ll scroll through the images and eliminate what’s not working.
(Gary Beeber)
In de stilte 