Dit is een zelfportret uit 1967 van WILLIAM UTERMOHLEN (1933) zoals zijn naam doet vermoeden, telg van een immigrantenfamilie, maar het levenslicht aanschouwd in Philadelphia.

Hierboven een werk van zijn hand: vrouw leest in bed, man slaapt, poezen op het dek, kortom het leven zoals het in zijn eenvoud intens kan zijn.

We zijn dan in de 1960’s.
Hij is in Londen gaan wonen en geeft er les, huwt er met Patricia, kunsthistorica, en maakt er zijn mooiste werken.

Hij wordt geïnspireerd door Dante’ s Inferno, tekent een serie mooie mythologische doeken, commentarieert in zijn werk de Vietnam-oorlog, schildert ‘Nudes’en Interiors, de verinnerlijking van het lijfelijke landschap.

Ik toon je nog enkele werken waarin de feestelijke kleuren het halen op de diepte van de voorstelling.

De schoonheid en de intensiteit van iemand die de innerlijke wereld vaak heeft bereisd.

Langzamerhand.
Herken je het woord nog.
Het speelt hier geen fraaie rol.

In 1995 wordt bij William Alzheimer vastgesteld.

Hij probeert te blijven schilderen.
Zelfportretten.
Tot het niet meer kan, tot de herkenning naar een onbereikbare wereld is weg gezonken.

“Do not go gentle into that good night,” says Dylan Thomas; “Old age should burn and rave at close of day;/ Rage, rage against the dying of the light.” But what if the light is dying not from without but within–what if the capacity to protest, or even to understand what is under protest, is being eroded day by day, stealthily, inexorably, and irreversibly?

De woede tegen de innerlijke blindheid.
Beseffen dat het donker wordt in jezelf.