DE SCHILDER ZINGT POSTUUM
Toen ik gestorven was, een tijd geleden al,
maakte men zich mooi
om mijn schamel werk te bekijken.
Liefdes van olie op karton,
kunst genoemd,
– postuum wordt men echt waardevol. –
versieren het uitzicht der levenden.
Op tijd sterven is de boodschap, broeders.
Het tunnelzicht van destijds
wordt tot panorama omgepraat.
In avondgewaad
herdenken wij zo graag het leed.
Onze liefdes
naar de beurs gebracht.
BLOESEMS
Na een zuchtje wind
lossen zij
de moederlijke twijgen.
Tussen vertrekken en aankomen
zweven zij even gewichtloos.
Alleen daarvoor
heeft god of zijn familie
dit heelal geschapen.
Het ogenblik
waarin zij vergeten,
waarin ‘waaruit’
en ‘waar-naar-toe’
nooit heeft bestaan.
Daarvoor wilde Einstein
de tijd krommen en stopzetten.
EN GETRUDE STEIN ZONG MEE
Al klonk haar stem
verkoperd door
wat wij als herinnering
beschrijven
zij zong.
En niet alleen een roos
een roos
een roos
een roos
bezong zij,
maar ook
de rozen
de rozen
de rozen
de rozen
behoorden tot haar repertoire.
Kom, beminde,
laten wij de wereld wachten.
En slapen in
rozen
rozen
rozen
rozen.
Zelfs de engelen
van de laatste dag
zullen ons niet wakker maken.
