Legt zij haar koude witte mantel
waaronder geluidloos wordt geslapen.
Sluit zij naden en gaten met poedersuiker
en laat zij dichterlijke kelen
hun heimwee naar het zuivere
kreunen, of toen zij nog kinderen
waren en hun stemmetjes weerkaatsten
als ze op bevroren wateren schaatsten
en moeders warme chocolade maakten
die in bruine vlekken zich met snot vermengde,
en mama, mama, nog, nog,
de geur van korte dagen en gekapte sparren
in hun geheugens zou bevriezen;
dat legt zij onder haar koude witte mantel,
de herinnering,
mijn ijsprinses.

Legt zij haar koude witte mantel
over rommel en rattenholen, het geblaas
en gemekker, zwijgend als een kind
dat zijn geheimen deelt voor het als een ster
de verglaasde hemel siert, ook over zoveel
ogen-blikken spreidt zij haar vlokkendeken,
verbergt zij wat te lang het licht zag en verbleekte
bij gereutel en geratel van de persen,
vernevelt zij vergeten in de zware traagheid
waarmee zij op de daken ligt,
de herinnering,
mijn witte fee.

Legt zij haar koude witte mantel
over de nacht toen wij nog jongens waren,
en wij in stilte aan elkaar gebonden
het lied van zoveel witheid in ons voelden,
zoals de merel voor het gras zingt
en de koekoek gaatjes in de zomer roept,
en wij door ademlanden op het glas
de sneeuw hoorden alsof het melk en honing was
en het beloofde land aan onze voeten lag,
o, die herinnering,
mijn koningin van de nacht.