Een fragment uit:
‘Ze hebben mijn vader vermoord’, Edouard Louis (1992)

Je hebt niet doorgeleerd. Zo snel mogelijk van school afgaan was voor jou een manier van je als man te bewijzen; dat was regel in de wereld waarin je leefde: een man zijn, je niet gedragen als een meisje, geen nicht zijn. De enigen die bereid waren zich te houden aan de schoolregels, aan de discipline, aan wat de leraren vroegen of eisten, waren de meisjes en de andere jongens, die werden verdacht van een afwijkende, abnormale seksualiteit.
Voor jou stond het werken aan een mannenlijf gelijk aan het verzet tegen het schoolsysteem, tegen de regels en de Orde en zelfs tegen de school en het gezag waar die voor stond. Op de middelbare school had een van mijn neven voor het oog van de hele klas een leraar ooit een klap verkocht. Er werd altijd over hem gepraat als een held. Mannelijkheid – je niet gedragen als een meisje, geen nicht zijn – betekende zo snel mogelijk van school gaan om je krachten op anderen te beproeven, zo vroeg mogelijk, om duidelijk te maken dat je je niet liet ringeloren, en daar leid ik dus uit af dat werken aan je mannenlijf betekende dat je afzag van een ander leven, een andere toekomst, een andere sociale bestemming, waar studie toe had kunnen leiden. Mannelijkheid heeft je veroordeeld tot armoede, tot geldgebrek. Afkeer van homoseksualiteit = armoede.

Ik zou graag proberen iets onder woorden te brengen: als ik er vandaag over nadenk, heb ik het gevoel dat jouw bestaan een negatief bestaan is geweest; een bestaan dat jij niet wilde en dat jou niet wilde. Je hebt géén geld, je hebt niet kunnen studeren, je hebt niet kunnen reizen, je hebt je dromen niet kunnen verwezenlijken. De taal heeft bijna alleen ontkenningen om jouw leven te omschrijven.
In zijn boek L’ Être et le Néant (Het zijn en het niets) vraagt Jean-Paul Sartre zich af wat de relaties zijn tussen zijn en handelen. Zijn we bepaald door wat we doen? Is ons wezen bepaald door wat we ondernemen? Zijn vrouwen en mannen datgene wat ze doen, of bestaat er een verschil, een kloof tussen onze persoonlijke waarheid en ons handelen?
Jouw leven bewijst dat we niet zijn wat we doen, maar daarentegen dat we zijn wat we niet hebben gedaan, omdat de wereld of de samenleving het ons heeft belet. Omdat we getroffen zijn door wat Didier Eribon ‘vonissen’ noemt: gay, trans, vrouw, zwart, arm, die bepaalde levens, bepaalde ervaringen, bepaalde dromen voor ons ontoegangankelijk hebben gemaakt.

(p27-29) (vertaling: Jan Pieter van der Sterre, Reintje Ghoos)

Edouard Louis (1992) werd geboren als Eddy Bellegueule en debuteerde met de bekroonde bestseller Weg met Eddy Bellegueule. Zijn tweede boek, Geschiedenis van geweld, werd unanniem lovend besproken en bevestigde zijn reputatie als het grootste hedendaagse talent van de Franse literatuur. Louis woont en werkt als socioloog in Parijs. (Bezige Bij A’dam 2018)

‘Dit is het verhaal van mijn vaders leven en de gebeurtenissen die dat leven hebben verwoest, van zijn geboorte tot zijn naderende dood. Het is een poging om hem, en de wereld waarin hij leeft, te begrijpen. Dit is het verhaal van een man uit de arbeidersklasse, wiens verwachtingen, geluk, passies en dromen langzaam maar zeker verpletterd worden door de samenleving en de politiek. Dit is het verhaal van een man, of een persoon, waar het in de literatuur bijna nooit om draait.’ – Édouard Louis

Misschien moet je niet de vraag over pamflet en/of literatuur stellen, kun je makkelijk deel twee van dit piepdunne boekje bij het al te pamflettair geroep plaatsen, maar dan nog blijft wat in een mensenleven gebeurt of net niet gebeurt het belangrijkste, en dan zijn intensiteit en onmacht ook weer  wegen die je eigen leven aan deze ervaringen kan haken.  Of hoe de parabel van de verloren zoon ook de parabel van de verloren vader zou kunnen zijn.

‘J’essaie de faire cette archéologie du silence. Pourquoi on ne me le dit pas. C’est là où la question de l’amour est politique. C’est la question de la possibilité d’exister, d’être, de ne pas se chasser soi-même du monde.’

C’est un livre sur la difficulté d’aimer et de dire je t’aime. Il y a des écrivains qui savent écrire sur l’amour ; Barthes, Ernaux, Proust… Je ne suis pas très doué pour parler d’amour, je sais juste parler de ce qui ne va pas.

Dans Qui a tué mon père, je montre comment mon père était quelqu’un qui, toute sa vie, n’a pas su dire je t’aime, à moi son fils, à ma mère, aux gens autour de lui, parce qu’il devait être masculin ; parce que c’était un petit village, un milieu post-ouvrier où la masculinité était très importante. Dire je t’aime était un truc de fille, un truc de pédé.

Kid
Eddy de Pretto
Tu seras viril mon kid
Je ne veux voir aucune larme glisser sur cette gueule héroïque
Et ce corps tout sculpté pour atteindre des sommets fantastiques
Que seul une rêverie pourrait surpasser
Tu seras viril mon kid
Je ne veux voir aucune once féminine
Ni des airs, ni des gestes qui veulent dire
Et dieu sait, si ce sont tout de même les pires à venir
Te castrer pour quelques vocalises
Tu seras viril mon kid
Loin de toi ces finesses tactiques
Toutes ces femmes origines qui féminisent vos guises
Sous prétexte d’être le messie fidèle de ce cher modèle archaïque
Tu seras viril mon kid
Tu tiendras, dans tes mains, l’héritage iconique d’Apollon
Et comme tous les garçons, tu courras de ballons en champion
Et deviendras mon petit héro historique
Virilité abusive…
Tu seras viril mon kid
Je veux voir ton teint pâle se noircir de bagarres et forger ton mental
Pour qu’aucune de ces dames te dirige vers de contrées roses
L’efface, pour de glorieux gaillards
Tu seras viril mon kid
Tu hisseras ta puissance masculine
Pour gonfler cette essence sensible que ta mère
Nous balance en famille, elle fatigue ton invulnérable Achille
Tu seras viril mon kid
Tu compteras tes billets d’abondance
Qui fleurissent sous tes pieds que tu ne croiseras jamais
Tu cracheras sans manière dans tous sens
Des pieds à la terre et dopé de chairs et de nerfs protéinés
Tu seras viril mon kid
Tu brilleras par ta force physique, ton allure dominante, ta posture de caïd
Et ton sexe triomphant pour mépriser les faibles
Tu jouiras de ta vue d’étincelles
Virilité abusive
Virilité abusive
Virilité abusive
Virilité abusive
Mais moi, mais moi, je joue avec les filles
Mais moi, mais moi, je ne prône pas mon chibre
Mais moi, mais moi, j’accélérerai tes rides
Pour que tes propos cessent et disparaissent
Mais moi, mais moi, je joue avec les filles
Mais moi, mais moi, je ne prône pas mon chibre
Mais moi, mais moi, j’accélérerai tes rides
Pour que tes propos cessent et disparaissent
Songwriters: Eddy De Pretto / Cédric Janin
Songteksten voor Kid © Universal Music Publishing Group