Misschien was het om zijn beginnende kaalhoofdigheid te verbergen, al probeerde hij zichzelf te overtuigen dat een pet het onderscheid maakte tussen het gedwongen hoofddeksel van de ordehandhaver en de klassieke uitstraling van een borsalino.
‘Een snapback, een fitted cap of liever een strapback of denkt meneer eerder aan een Gavroche cap?’
‘Euh…’ antwoordde de man.
‘Kijk deze Flat Cap, een platte pet dus, zou u uitstekend staan. We hebben ze in verschillende uitvoeringen. Tijdloos zeg maar.’
‘Wel…’ antwoordde de man.
‘Een gavroche, deze hier is een echte Stetson Hatteras pet. Of verkiest meneer een Net Cap? Een lekker luchtige pet, ideaal voor zomers weer.’
‘Een schipperspet, heeft u dat?’
‘Dan moet u bij de fishermen collectie zijn. Kijk deze ‘hoed voor de zee’.
‘Tja, maar hij is wel erg gedecoreerd. Die lintjes en metalen knopen met een ankertje.’
‘Zeggen we dat deze fijne pet een samenvatting maakt van het begrip ‘schipper’, begrijpt u?’
‘Maar ik wil een pet zonder tralala en…’
‘Dan vrees ik u niet te kunnen helpen.’
‘Die pet helemaal achteraan. Ja, die zwarte.’
‘Dat is een pet die een klant hier heeft achtergelaten na aankoop van een nieuw exemplaar. Maar als ze u past is ze de uwe. Asjeblief. Daar is de spiegel.’
‘Helemaal wat ik zocht!’
‘Dan zijn wij beiden gelukkig. Netjes opgeruimde winkel en een tevreden bezoeker. Dag meneer.’

Nog maar net staat hij op straat of hij hoort een duidelijk stemmetje in zijn hoofd:
‘Wat een dwaze kop,’ zegt het stemmtje terwijl er iemand bijna tegen hem oploopt.
Hij schrikt, rukt de pet van zijn hoofd, zoekt naar een mini-luidsprekertje of een ander apparaatje maar vindt niets. Terwijl hij de pet weer op zet, ziet hij een dame de straat oversteken:
‘Hij doet me toch een beetje aan Josje denken die knul met die pet op zijn kop.’
Toen begreep de man dat hij de gedachten van mensen in zijn nabijheid kon horen en dat de pet daar de oorzaak van was.
Het stemmetje in zijn hoofd klonk uit verschillende richtingen. Meestal kwam het vanuit die kant waar iemand blijkbaar een gedachte formuleerde over hem. Hij zocht niet naar de oorzaken van dit vreemd verschijnsel. Hij had geleerd de dingen te aanvaarden en er zijn voordeel uit te trekken.
Hij was best blij met de pet.
‘Nu kom ik het te weten,’ dacht hij. ‘Hoe ik echt overkom bij anderen.’

‘Ik wil mijn nieuwe pet wel even ophouden,’ zei de man toen hij thuiskwam. Zijn vrouw bekeek hem aandachtig.
‘Je lijkt er twintig jaar jonger mee! Je doet me denken aan de dagen toen we nog niet getrouwd waren en ongeduldig om…Je weet wel.’
Maar tegelijkertijd hoorde hij het stemmetje: “Beetje zielig toch zo’n man op leeftijd met een pet.’
‘Vind je dat echt?’ vroeg hij haar.
‘Echt waar’, antwoordde zij. ‘ Twintig jaar jonger.’
Maar het stemmetje in zijn hoofd vertaalde:
‘’Nog enkele lieve woorden en hij smelt. Kan ik eindelijk over die diamanten-broche beginnen.’
‘Ik twijfel toch over die pet,’ zei de man. ‘Op mijn leeftijd…’
‘Je doet me denken aan een acteur uit een Franse film.’
Ze streek hem langs zijn wang.
‘Nu begin ik over die broche,’ hoorde hij het stemmetje. En hijzelf, onmiddellijk zonder nadenken:
‘Jaja en nu kom je met die diamanten broche te voorschijn, niet?’
Haar hand bleef even op zijn wang hangen alsof ze twijfelde tussen knijpen en liefkozen.
Ze stotterde.
‘Hoe kom je erbij,’ zei ze tenslotte. Vuurrood hoofd.
‘Mensenkennis.’ antwoordde de man. Het stemmetje in zijn pet zweeg in alle talen.

‘Had ik die pet niet gekocht’, dacht de man, ‘dan had ik haar geloofd. Nu ik weet wat haar echte bedoelingen waren voel ik me niet gelukkig.’
Hij stapte op de lijnbus.
Het stemmetje bleef een hele tijd stil tot er plotseling iemand links van hem begon te denken:
‘Had ik zo’n hoofd, zei het stemmetje, ‘dan kocht ik liever een bolhoed.’
De man keek achteloos naar de kant vanwaar de gedachte kwam.
Even kruisten zijn ogen die van een jonge vrouw. Net uit haar jonge-meisjeskleren gegroeid, op weg naar de boodschappen. Tot zijn ergernis herhaalde ze de gedachte:
‘Het moest toch een bolhoed zijn,’ zei het stemmetje.
De man boog zich naar de vrouw en zei abrupt:
‘Een bolhoed vind ik zelf niet zo leuk. Nogal opzichtig, niet?’
De mond van de vrouw viel langzaam open. Automatisch duwde ze op het stopbelletje, en bij de volgende halte vluchtte ze uit de bus en bleef die nog lang nakijken.
De man zelf begon te beseffen dat hij al meer dan twintig jaar een hoofd meedroeg dat vele mensen te denken gaf.

‘Kijk, zei hij tijdens de pauze op het kantoor, ‘dit is mijn nieuwe pet.’
Hij drukte ze vast op zijn hoofd en luisterde.
‘Ze staat u keurig, meneer,’ zei de jongste bediende. En terwijl hoorde hij het stemmtje luid lachen.
‘Ik moet hier dringend weg,’ zei het stemmetje, ‘ik moet hier dringend weg of ik proest het uit.’
Een secretaresse had het over de pettenmode.
‘Maar ze staat wel stoer,’ zei ze.
Het stemmetje vertelde dat ze hem een kalf vond, een kalf met een pet.
‘Een kalf met een pet?’ zei de man plots luidop.
De secretaresse werd helemaal wit rond haar neus.
‘Voelt u zich niet lekker, juffrouw?’
‘Ik…ik ben in mijn moeilijke dagen,’ zei ze. Ze nam haar handtas en verdween samen met de jongste bediende.

‘Ik haat die pet,’ dacht de man. ‘Ik haat die pet al wil ik ze toch steeds weer opzetten.’
Hij begon te begrijpen dat hij het stemmetje meestal voor was. Nog voor het in zijn hoofd klonk, kon hij de gedachten die het zou formuleren raden.
In de drukte van de koopjesdagen liep hij door een groot-warenhuis. Het stemmetje bleef zwijgen tot er plots een meisje zijn kant uitkeek.
‘Dat is een leuke pet,’ begon het stemmetje.
De man zuchtte opgelucht. ‘Eindelijk,’ dacht hij.
‘Maar die vent eronder hoort er niet bij. Karel zou er wel leuk mee staan.’
‘Zal ik ze meegeven voor Karel?’ vroeg hij het meisje.
Ze bleef hem secondelang met open mond aanstaren.

Ze dronken samen hun wekelijkse trappist.
Hij had zijn pet aan de kapstok gehangen. Een goede vriend mag denken wat hij wil, dat is het mooie van een goede vriend-zijn.
En of hij als pas gekozen burgemeester al een beetje zicht op de zaak had, vroeg hij Jan.
‘Het is niet makkelijk om te weten wat de mensen echt denken. Giswerk.’
‘Vertel me wat! Maar ik denk dat ik je kan helpen. Momentje.’

Je zou kunnen denken dat een politicus met een dergelijke wonderpet een blitz-carrière zou maken. Veelvuldig gebruik echter stippelde een andere weg voor hem uit.
Jan is nu abt van een kleine abdij die naast stilte en gebed veel aandacht voor de mensen van alledag heeft. De pet mag niemand nog opzetten. Hij gaat er zondags mee rond in de hoogmis om geld op te halen voor zijn vele goede werken.

De man uit mijn verhaal keerde zonder pet naar huis maar liep toch nog even langs de juwelier.
‘Doe er een mooi kaartje bij. ‘Van een zielige man die jou inderdaad al lang deze mooie broche had moeten schenken.’