Net voor een zomerregen.
Langskomen, zoals een mooie uitdrukking zegt:
ik kom wel even langs, een bekende vorm van afstandelijke vertrouwelijkheid.
Wandelen tussen de broeders en zusters van het dahlia-wezen.

Je denkt: het is de veelvuldigheid in een niet verbeterbare ordening.
Dat is een goed begin.
Maar er is meer.
De nauwelijks aangezette paarse tinten op het bijna doorzichtig wit.
Of het glazige geel.
Ook het nog verborgen zijn in de zwellende knoppen.
Hoe je zoveel schoonheid opbouwt en samenvouwt
tot het licht haar verlossend zichtbaar maakt,
en loslopende wezens de pas inhouden, stilstaan en kijken.
Net voor een zomerregen langsgekomen.

O, zeggen hun ogen.
O, voor het oude hart.
O, voor de korstondigheid.
(De Forficula auricularia -oorwormen- zeggen niets maar verschuilen zich in hun talrijke compartimentjes)

(eigen foto’s gmt)