SCHRIJF-INSTRUCTIES, een gedicht van Phan Nhiên Hạo (Vietnam)

Schrijf-instructies

Schrijf scherp zoals een nagel geslagen in een plank.
Schrijf snel zoals wind blazend door een dorpsplaag.
Schrijf rustig zoals kolen diep brandend in de aarde.
Schrijf fel zoals een gewonde leeuw op de rand van de dood.
Schrijf voorzichtig zoals een trein ploegend door een mistige morgen.
Schrijf gevoelig zoals een vlieger voor de storm.
Schrijf plezier over het zand, verbindt dan de punten.
Schrijf spijt op het water, laat de golven het dragen.
Schrijf eenzaamheid op een lantaarn, hou de wacht tot het licht dooft.
Het is mogelijk gebald te schrijven, maar sla de werkwoorden niet over,
stagnatie zal leestekens laten zinken.
Schrijf na schemer maar niet bij dageraad -
dat is wanneer de geesten terugkeren
nadat ze meer zielengeld hebben verzameld.
Schrijf intensief bij dronkenschap, maar eens nuchter, dump het allemaal
in de rivier,
en probeer niet op te scheppen over je verslavingen.
Schrijf voor de doden, maar nodig de begrafenis-band niet uit
want synthetische muziek verstikt het lichaam.
Het is mooi om doelloos te schrijven, maar wees niet onachtzaam.
Hou taal in haar soliede staat met een hoog smeltpunt.
Schrijf ver onder nul, zoals een winterdag in Oymyakon.
Schrijf zwetende kogels, zoals zomertijd in Dallol.
Schrijf in de stijl van de New Yorkse School of Prairie, beiden cool,
maar dans niet rond met een stok
denkend dat niemand je kan zien.
Schrijf hopeloos zoals wachtend tot de maan op het dak valt en
in stukjes breekt.
Schrijf hoopvol zoals ik wachtte op mijn vrouw, om te bevallen
in het Tu Du Hospitaal.
Schrijf onvergetelijk zoals zes jaar geleden in Bangkok toen ik
een vrouw zag met twaalf vingers.
Schrijf mysterieus zoals alle lange nachten van mijn jeugd
luisterend naar de symfonie door straatverkopers geroepen.
Schrijf grootmoedig maar schenk geen aandacht aan symmetrie.
Schrijf schitterend, maar vermijd goedkoop gezichtspoeder.
Schrijf temidden van een massa terwijl je alleen staat,
met een 'Niet storen aub'-bordje' rond je nek.
Wanneer de naamlozen geëxecuteerd zijn op het stadsplein,
schrijf hun gezichten in bloed, en was nooit je handen-
niet tot vrijheid zich verspreidt als zeepbellen
door schandelijke plekken weg te schuren in de geschiedenis.

(Excerpted from Paper Bells, an upcoming collection by The Song Cave.)

“Instructions for Writing”

A Poem by Phan Nhiên Hạo, translated by Hai-Dang Phan

Write sharply like a nail driven into a plank.
Write swiftly like wind blowing through a village plague.
Write quietly like coals burning inside the earth.
Write fiercely like a wounded lion on the brink of death.
Write cautiously like a train plowing through a foggy morning.
Write sensitively like a dragonfly before a storm.
Write pleasure all over the sand, then connect the dots.
Write sorrow on the water, let the waves do the carrying.
Write solitude onto a lantern, keeping vigil until the light burns out.
It’s possible to write briefly, but don’t skip verbs,
stagnancy will sink punctuation marks.
Write after dusk but not at dawn—
that’s when the ghosts return
after collecting more spirit money.
Write prolifically when drunk, though once sober, throw it all
into the river,
and try not to brag about your intoxications.
Write for the dead, but don’t invite the funeral band
because synthetic music suffocates the corpse.
It’s fine to write aimlessly, but don’t be careless.
Keep language in its solid state with a high melting point.
Write far below zero, like a winter day in Oymyakon.
Write sweating bullets, like summertime in Dallol.
Write in the style of the New York School or Prairie, both are cool,
but don’t dance around with a stick
thinking no one can see you.
Write hopelessly like waiting for the moon to fall on the roof and
break into pieces.
Write hopefully like when I waited for my wife to give birth
at Tu Du Hospital.
Write unforgettably like in Bangkok six years ago when I saw
a beautiful woman with twelve fingers.
Write mysteriously like all the long nights of my youth
listening to the symphony of the street merchants crying out.
Write handsomely, but pay no attention to symmetry.
Write gorgeously, but avoid cheap face powder.
Write in the middle of a crowd while standing alone,
a “Do Not Disturb” sign around your neck.
When the nameless are executed in the city’s square,
write their faces in blood, and never wash your hands—
not until freedom spreads like soap bubbles
from scrubbing history’s shameful spots.

Excerpted from Paper Bells, an upcoming collection by The Song Cave.

Phan Nhiên Hạo
Phan Nhiên Hạo is the author of three collections of poetry in Vietnamese, Thiên Đường Chuông Giấy [Paradise of Paper Bells, 1998], Chế Tạo Thơ Ca 99-04 [Manufacturing Poetry 99-04, 2004], and Radio Mùa Hè [Summer Radio, 2019]. He received a B.A. in Vietnamese Literature from the Teachers’ College in Saigon, a B.A. in American Literature and a Masters in Library Science from the University of California, Los Angeles, as well as a Masters in Anthropology from Northern Illinois University. His poetry has been translated into English and featured in Of Vietnam Identities in Dialogue (Palgrave, 2001), Three Vietnamese Poets (Tinfish, 2001), Language for a New Century (W. W. Norton, 2008), and The Deluge: New Vietnamese Poetry (Chax Press, 2013). In 2006, Tupelo Press published a bilingual collection of his poetry, Night, Fish, and Charlie Parker, translated by Linh Dinh. He currently lives and works as an academic librarian in Illinois.