Bekijk je aandachtig de naam van deze schilder dan vertelt hij alvast iets over zijn afkomst: zoon van een Spaanse moeder en een Schotse vader wordt hij in Spanje geboren maar reist hij, na de dood van zijn moeder, in 1906 als 13-jarige naar Perth in West-Australië, met zeker ook de herinnering aan een bezoek in het Prado toen hij nog een kind was. In Perth heeft hij alvast als jonge sollicitant bij een decoratie-firma getoond dat hij een goed oog had. Getuige een beschrijving van zijn sollicitatie, jaren later toe hij een bekende schilder was geworden:

'We advertised for a boy to learn decorating and amongst other applicants came this dark-eyed  lad of 14 years, with a bundle  of sketches under his arm. On  inspection I could not believe that the work was that of an untrained  youth, and told him so. He flared into a temper, waving his arms  and sketches around his head, and dared me to let him paint a portrait  then and there in our studio. 
From that day on, for the next five years he studiously and honestly went through the drudgery of apprenticeship – drudgery to him,  as he told us after years, as his aims  were far beyond the capacity of our  humble business.'

Naast zijn werk volgt hij er een degelijke opleiding bij Britse ‘expatriate teachers’, wint talrijke prijzen, houdt er zijn eerste tentoonstelling en vertrekt dan voor goed naar Londen waar hij in de lente van van 1914 aankomt en ouders en familieleden nooit meer zal terugzien.

Mackinlay was soon  at work on a mural for the new offices of  the West Australia Government in The Strand. Once this was completed, early in 1915, he opted to continue his training and enrolled for a life class; before long he was living with Laurie Carruthers, an artists’ model. By the time he was conscripted, in November 1917, they had a child. The couple married in August 1918, during a period of convalescence for a leg injury, before Mackinlay resumed active service for the duration of the hostilities (NB. He  was declared unfit for service and stayed on  a base in UK. He did not go back to the front). 

De jaren onmiddellijk na de oorlog waren een tijd van uitzonderlijke onzekerheid, sociaal, politiek en cultureel. Mannen als Mackinlay, wiens carrière ontspoord was juist op het moment dat zij verwachtten zichzelf te lanceren – hij was net 19 in 1912 – bevonden zich misschien wel in de slechtste positie: ondanks de drang om door te gaan waar hij was gebleven, was de wereld zo totaal veranderd dat zoiets eenvoudigweg niet mogelijk was. Hij kon niet vermijden verstrikt te raken in de sfeer van collectief cultureel geheugenverlies, waarin het nabije verleden feitelijk ontoegankelijk was, en men weer van voren af aan moest beginnen. Mackinlay’s bekwaamheid in het tekenen van figuren bezorgde hem werk als illustrator van populaire fictie in 1919, toen een nieuw maandblad in de kiosken verscheen, Hutchinson’s Story Magazine. Al snel was Mackinlay een van de vaste medewerkers en verscheen hij in vrijwel elk nummer totdat het werd afgesloten in 1929.

He and Laurie now had a daughter, as well as a son, and with no immediate family or resources to fall back on, the regular income was crucial. Not that Mackinlay had given up hope of being recognised for more than his technical skill in black and white. For a brief moment, he brushed shoulders with the two of the more forward-looking exhibiting bodies, The New English Art Club and the London Group. He contributed work to both societies in 1921 and 1922, and in 1923 to the New English Art Club alone. By this time, he had also had his first picture hung at the Royal  Academy, and in future it was to be on this bastion of the establishment that he decided to fix his aspirations. Not that he was ever a neat fit in this annual jamboree on which he pinned his hopes and reputation; almost too tame for the New English or the London Group, neither was Mackinlay ever at home in the stiflingly middle-class atmosphere of the RA. 

Een van zijn mooiste werken, The Bath, is in feite een portret van zijn familie. De familie als zelfportret. Je voelt de sfeer van de tijd in de vormgeving, maar ook de armoede. Hij leest de krant, op zoek naar werk, zij bereddert het huishouden. De twee kinderen zijn hun eigen kinderen. ‘The Bath’ wordt op een groepstentoonstelling opgemerkt door het voornaamste en meest gezaghebbende kunsttijdschrift ‘The Studio’. (Sommigen denken dat het kunsthistoricus William Gaunt (1900-1980) was die de bijdrage schreef.

'Some of his  other drawings have an almost pre-Raphaelite care and tenderness of line.  All his work shows a reverence for nature – a carefully thought out design  and the capacity for taking pains which  a true artist must possess. It is to be  hoped Mr MacKinlay will occupy  himself less, as time goes on, with  picture, “The Bath” has an  unusual combination of qualities  – accomplished technique, artistic  conception and psychological insight – conspicuously lacking in most  exhibits which surround it.'

Het is inderdaad de lijn, ‘the tenderness of line’ die door ‘W.G.’ wordt opgemerkt, al zullen de roaring twenties die lijn in allerlei art deco-vormen trachten te bevriezen. Uit de verwarring van het tijdperk na de eerste wereldoorlog probeert een maatschappij opnieuw adem te halen, te leven zoals zij dat zelf willen, of in het slechtste geval ‘zouden willen’. De opdracht: weg uit de armoede van Battersee.

Hij voelde zich hiertoe in staat omdat hij in feite ontsnapt was uit de achterbuurten van Battersea, waar hij aan het begin van het decennium woonde, naar een meer welvarend bestaan in Fitzrovia. Dit hoofdstuk lag niet helemaal in het verleden, want hij stuurde het schilderij Battersea roofs, dat vier of vijf jaar eerder moet zijn geschilderd, naar de najaarstentoonstelling in Manchester in datzelfde jaar, 1927. Het arbeidersinterieur was geen onderwerp dat de bezoekers van de Royal Academy vaak op de tentoonstelling, of zelfs in het echt, tegenkwamen. Enerzijds greep het onderwerp terug op de bloeitijd van de schilders van Camden Town tien jaar eerder, wier overlevende leden nu de ruggengraat vormden van de Londense Groep.

De variëteiten van ‘le déjeuner sur l’herbe’ zijn niet meer te tellen, en ook hier waren de commentaren niet mis. Van voorzichtig met het servies, tot de vaststelling dat deze tête à tête door twee vrouwen werd verbeeld. Maar…er moest geld verdiend worden en dus nam het commerciële werk weer een belangrijke plaats in.

Er is al heel wat gepalaverd of kunst en kunde, alsof het twee verschillende entiteiten zouden zijn. De toegepaste kunsten en…? Ik laat het open. Ik denk dat kunde ook voor kunst belangrijk blijft, terwijl kunst het toegepaste werk blijft inspireren, of zouden beiden best gewoon in elkaar opgaan? Kon The Scottish National Gallery in 2017 nog 70 schilderijen samenbrengen van een generatie artiesten met als leidraad ‘True to life’: ‘British Realist painting in the 1920s and 1930s’, het blijft zoeken naar kwaliteitsvolle reproducties en teksten die deze boeiende persoonlijkheden ook op het net tot hun recht laten komen. We zullen nog enkele waardevolle sites aanduiden die zich met deze opdracht bezighouden, of zeggen we ‘hielden’? Ze verdienen toch een beschermde status, niet?

http://www.miguelmackinlay.org/

http://miguelmackinlay.org/project-team.html

http://miguelmackinlay.org/war-drawings.html

Dr. Dorothy Ericson, doctor of philiosophy en nog vele andere titels leidt het project en belicht ook heel boeiend de onderdelen van Miguel’s leven in afzonderlijke bijdrages in pdf format.

https://dorothyerickson.com/?page_id=4628 The great war

Mijn bewondering voor Miguel is groot. Zijn werk, maar ook zijn leven heeft mij ontroerd. Het dagelijks leven als inspiratiebron is ook de basis van dit blog: zonder al te veel lawaai, iets wat ook ‘stilte’ wordt genoemd: daarin de tijd nemen om door prent of tekst op zoek te gaan naar meer: achtergronden, tijd, pogingen, mislukkingen, tot het weer gebeurt: een tekst, een kunstwerk, een ontwerp, een verhaal, muziek: de verbinding. Want wij zijn niet tijdelijk, maar in de tijd. De tijd van herkenning en verbinding. Wat gisteren was zal morgen zijn.