Half-Way heet deze collage van Bradley Castellanos.

Ik breng je maandag meer beelden en een verhaal daaromtrent.

Was uit beton ontsproten
de bloem van onvolkomenheid,
maar met dat rood
waaruit soepen
en klaprozen zijn bedacht,
of het vergoten bloed
van alle heilanden samen(maggi en magie)

Mocht ik halfweg
je op een avond onder de spoorwegbrug
kussen
mijn god, terwijl de orient-express
boven onze hoofden dondert
en de magazijnen van ons hart
met manna voor de woestijndagen
worden gevuld.

Is dit het razen van de tijd?
Dit luxueus vergeten (mag ik deze dans van u?)
dit voortijdig al begraven
van ongedroomde dingen
zoals daar zijn: het afgebladerd geel
van de loodsen waarin wij schuilden
toen de straten ontploften
en het weldoende oog van oude zeden
zelfs de betonnen bloemen besmette.

Ooit was ons Manhattan
een feest van stoeten
(de oude dranghekken staan werkeloos)
en zelfs de middernachtelijke treinen
hadden de smaak van San Francisco
in hun hijgend stampen verborgen.

Nu is er nog die ene bloem.
Flora vulgaris.

Wie haar niet ziet,
kent het geduldige lied niet
van het tedere asfalt.

Zit je in de Orient Express,
terwijl ik onder de brug
al eeuwen
op je wacht?

Half Way, hoor ik je zeggen,
toen ik in je armen woonde.