Deze appelbloesem van Yvette Molina kondigt mijn zwervend bestaan aan.
Het zal wel sinterklaas (6december) zijn eer ik weer terug in de veilige schuilplaats ben van waaruit ik de innerlijke reizen onderzocht en jouw New Yorkse brieven las.

Molina schildert op aluminium.
Haar appelbloesems zijn zoals mijn gedachten: in de knop.

De nachten zijn koud, het weer is guur, het is november, een slechte tijd om te reizen dus.
Maar ik wil mijn collectie graag ten toon stellen, ik wil, met de nodige angst, ervaren of wat ik koester, ook door anderen wordt gekoesterd.

Het andere werkje heet: seed travellers.
Uit de mist komen de zaaddragende uitgebloeide bloemen, klaar om op reis te gaan, om waar de aarde genadig is, weer wortel te schieten.

Dat is de ultieme reductie.
Het sluiten en heropenen van een kringloop.

De eerste dagen zijn hectisch, het opbouwen van een stand, de voorbereidingen, weer wennen aan het nomadenbloed.

Mijn berichten zullen dus even uitblijven of op onverwachte tijdstippen je bereiken.

Nu en dan breekt de lage novemberzon door het grijs.
Waar ben je thuis?