De foto van achterneef Viktor hierboven gaat aan die van groottante Erika vooraf.
‘Fotografen in Riga denken dat ze uit Sint Petersburg komen, beweerde Erika, maar voor een portret met hond betaal je je blauw, of in het slechtste geval willen ze je een opgezet beest aansmeren.’

Als je de kleine Viktor met Sashai bekijkt, begin je de fotografen uit Riga te begrijpen.
Hirchikovski’s studio aan het Majorenhof krijg je gelukkig niet in beeld, want na enkele pogingen waarbij Sashai tot aan het grote moment met stukjes koek werd koest gehouden , ging hij hartstochtelijk janken om nog zo’n stukje zoet te krijgen.

Toen de vindingrijke portrettenmaker achter de camera het dier met een opgezette duif trachtte te kalmeren, vloog Sashai van zijn plaats en met een fikse sprong beet hij eerst in de hand die de duif vasthield en daarna rukte hij de opgezette vogel aan flarden, waarna het nabije been van de fotograaf het moest ontgelden.
Die stootte vervolgens een aantal hulpstukken om, kon nog net de camera redden door zijn uitgeleefd lijf als kussen te presenteren waarna een zoektocht begon naar de geschrokken Sashai die zich onder het omgevallen lentedecor-met-beek had verborgen.

Bekijk nu de muilkorf en de stevige verborgen hand van Victor en breng zijn gezichtsuitdrukking (en houding van zijn vrije hand) in verband met wat ik je net vertelde.

‘Bij zo’n dierenbeul zetten we geen voet meer binnen,’ riep Erika toen ze het relaas hoorde terwijl ze de ‘arme’ Sashai onder de vernederde muil streelde.

Twee weken later verdween Sashai, en was het de grijns van buurman Vilis die meermaals geklaagd had over de nachtelijke concerten van Sashai -er zit iets van een wolf in hem, of moeten we de natuur verloochenen terwille van een verlopen violist, uitspraak van Janis, de toenmalige beminde mijner groottante- of de plotse opgewekte bui van postbode Anton die meermaals voor het behoud van zijn vestimentaire waardigheid moest hollen, Erika was overtuigd van een complot, een samenzwering, een aanslag op het leven van de wakkere Sashai.

Slechts toen neef Max van de Hurwitzen (in feite een verbastering van Horwitz) bij Sekovski de foto met zijn bewegelijke hond Taurus had laten maken, besloot groottante Erika haar nieuwe aanwist ‘Verdi’, een brave en tamme collie die inderdaad gek was op melodieën van de gelijknamige componist, te vereeuwigen, en dat in gezelschap van haar kroost, met uitzondering van Viktor die niet erg op de nieuwe (te tamme) hond gesteld was.

De aandachtige toeschouwer zal vlug bemerken dat er met Verdi niets aan de hand is.
Hij wordt vriendelijk door de oudste schoonheid Livija in bedwang gehouden terwijl Erika al de moeite van de wereld had om de tweeling wiens voornamen mij ontgaan, ter plekke te houden.

Ik kan begrijpen dat ik op sommige cartes de visite of kabinetfoto’s onderaan de vermelding ‘gespecialiseerd in kinderfotografie’ zie staan, terwijl nergens iets over honden staat geschreven.

Toen de Goldblats later hun familiefoto met hond opstuurden, genomen in de vrije natuur door de begaafde vriend des huizes Behr Schwartz, schudde mijn groottante haar hoofd.
‘Dat beetje waardigheid dat zelfs arme mensen siert moet je niet te grabbel gooien. Ze hadden net zo goed voor het huis van de Jankewitzen kunnen poseren. Maar neen, het moest zo nodig in de eigen rommelige achtertuin.’

Over de hond zweeg ze.
Ze zocht tussen de grammofoonplaten naar het slavenkoor, terwijl Verdi zich languit op het dure tapijt legde.
Va pensiero.