Kwam ik thuis

 vond ik je briefjes,

draaide ik muziek:

een drenkeling was ik

in je zee van nagebleven kussen.

‘Romeo must die‘ of

‘Walking in L.A.‘

Missing Persons

 duizendvoudig in jou geconcentreerd.

 

Koperen patina nu je al zo lang

je moeders krijtstrepen als excuus gebruikt.

 

Soms,

als de nachten vrij van gewichtheffers

en schoolmeesters zijn,

hoor ik uit duizend monden

van het jeugdig fluitekruid

‘one of the boys’:

 

‘I saw a spider, I didn’t scream

Cause I can belch the alphabet.’

 

Nochtans zo ongeletterd was je niet.