Nicht Gutes, das einmal da ist, lasst sich unterdrücken.

Es nimmt von selbst die Wirklichkeit an, wie ein Baum:

es ist und blüht und trägt.

Nichts ist verloren: alles gibt sich weiter.

(Rainer Maria Rilke)

In de Standaard van vandaag heeft Bart Sturtewagen het over ‘het gitzwarte einde van een rode charmeur. Gitzwart? Nogal logisch als de auteur zelf begint met het licht uit te doen. In die donkerte beschrijft hij vooral zijn eigen spoken. Een werkwijze die moraalridders graag hanteren.

Geef mij dan maar het los zand waarop de erfenis van S.S. zou gebouwd zijn.  Met een beetje water erbij kun je aardig boetseren terwijl het oergevoel van jouw opgestoken vingertje het in luchtkastelen gaat zoeken. Neerkijken is daarbij ingebakken.

Misschien moet een beschaafde samenleving mogelijkheden bieden om pijn en onrecht te herstellen waarbij je niet dadelijk met je hele omgeving aan de schandpaal wordt genageld voor je van een ‘moreel failliet’ begint te spreken.