De oudste van zeven was hij. Afkomsig uit een wat ze kenschetsend ‘from humble class origins’ noemen, Southwark, Londen. Jaartal 1913.
Ging op zijn veertiende werken bij een chemist die ook foto’s ontwikkelde en fotografeerde King George V en Queen Mary terwijl ze in een koets voorbijreden en verkocht daarvan 200 kleine prints van ’s konings beste kant aan vrienden en kenissen.
Hij freelancede voor The Bycicle magazine en kocht zijn eerste small-format Leica 35mm. Hij schreef zich in bij the General Photographic agency als fotograaf en stichtte zijn eigen freelance firma ‘Criterion’.
Albert William Thomas Hardy, kortweg Bert Hardy. (1913-1995)

Hij werd in 1941 gerecruteerd door Tom Hopkinson, de toenmalige uitgever van de leading foto-publicatie van 1930s tot 1950s: Picture Post.
‘The picture-centric, left-leaning and reasonably-priced publication was highly successful and circulation soon rose to over a million. Hardy’s photographer colleagues included Felix H. Man (aka Hans Baumann), John Chillingworth[ Thurston Hopkins, Kurt Hutton, Leonard McCombe, Francis Reiss, Humphrey Spender, Grace Robertson and Bill Brandt, who went out with the writers on stories together, working as colleagues, not competitors.’ (aldus Wikipedia)

Hij had zichzelf opgeleid met zijn Leica, een onconventioneel toestel in die tijd voor persfotografen.
Hij diende als oorlogsfotograaf in de leger film-en fotografische unit. (AFPU)
Hij nam deel aan de landing op D-day, juni 1944 en versloeg de bevrijding van Parijs, de vorderingen van de geallieerden over de Rijn. Hij was een van de eerste fotografen die het bevrijde kamp van Belsen binnentrokken om er het onnoembare leed vast te leggen..
Tegen het einde van de tweede wereldoorlog trok Hardy naar Azië waar hij Lord Mountbatten’s persoonlijke fotograaf werd. Daarna coverde hij ook de Koreaanse oorlog.

Drie van zijn foto’s werden gebruikt in Edward Steichen’s beroemde tentoonstelling en boek ‘The Family of Man’. (twee in Birma gemaakt met inbegrip van een monnik die in diepe gedachten verzonken voor zijn desk zit.
In 1949 bracht hij het alledaagse leven in Picture Post in beeld in ‘Scenes From the Elephant’, het dagelijkse leven in het Elephant en Castle district in south-London.

Nadat hij Picture Post verliet werd hij een van de meest gevraagde publiciteits-fotografen, tot aan zijn pensioen in 1964.
Getty Images heeft het copyright van de meeste van zijn foto’s.

In 1948 Bert Hardy shot a story for Picture Post on the Gorbals, a deprived working class district of Glasgow. In the Gorbals Bert encountered poverty far greater than he ever experienced as a child in Blackfriars.

Curtains of grimy rags hung behind uncleaned windows. Among the slum tenements, vandalised and damp, the misery was only lifted by the cheeky playfulness of the children. Here Bert took his favourite image, the famous picture of two boys off on an errand. The mature photographer had captured in an instant the spirit of his own childhood.

“The ideal picture tells something of the essence of life,” wrote Hardy. “It sums up emotion, it holds the feeling of movement thereby implying the continuity of life. It shows some aspect of humanity, the way that the person who looks at the picture will at once recognise as startlingly true.”

Bert Hardy’s images for ‘Life in the Elephant’ exposing the area’s pattern of life are complimented by Bert Lloyd’s lyrical introduction: ”Its voice has the rasp of trams, trains, trucks. Its eyes have the blaze of street-stalls, eel-stands, pin-table arcades and chestnut cans. Its anatomy is decked with sooty bricks, cast iron spikes and the marble pillars of pubs. Its heart is that of its people – kind as a housewife, rough as a worker, busy as a tradesman, wide as a wide-boy.”
(Graham Harrison The life and Times of Albert Hardy 2008)

Gemakkelijk wordt wel eens beweerd dat de z/w-fotografie tussen 1930en einde jaren zestig een onverdiend odium over zich heeft van ‘atmosfeer’ en ‘veredelde’ werkelijkheid.
Dat zou dan eerder aan het medium te wijten zijn, de mogelijkheden en beperkingen van z/w prints dan aan de bedoelingen van de fotografen.
Ik denk dat hun werk, in de tijd geplaatst waarin het ontstond, eerder getuigt van een sterke verbondenheid met het onderwerp dat vaak bij de gewone dingen en mensen is te zoeken.

Je was een van hen. Ook al nam je afstand, je had vaak dezelfde ervaringen en bekommernissen. Je herkende onderwerp en omgeving als het jouwe. Natuurlijk is het jouw cadrering, jouw juiste moment, jouw vakmanschap van lens tot ontwikkeld en gemonteerd beeld, maar je zet niemand te kijk.
In feite hoort Bert Hardy nog steeds bij de foto. Hij heeft verbindingen zichtbaar gemaakt, meegedeeld.

In een tijd waarin iedereen met camera’s rondloopt, is er nog nooit zo weinig gezien, tenzij het eigen beeld. Alsof de eigenaar alleen nog gelooft in het beeld als hij/zij er zelf bij opstaat. De term narcisme is niet ver weg.
Men kijkt niet naar het beeld, maar naar ‘hoe kan ik het beeld verzekeren van mijn aanwezigheid, of het beeld zijn?’ Elke ontdekking wordt door de maker zelf met het eigen beeld verwoest.
Verbaas je dan ook niet dat wij nog nooit zo blind zijn geweest voor de anderen, voor het ‘andere’ beeld. Ook daar horen we bij, maar vanuit onze verbindingen met elkaars lot.
Om opnieuw ‘oog te hebben’ voor de medemens is dus durf nodig, is hem/haar eerst zien, ontdekken, betrekken in je wereld.

Het is niet alleen het indrukken van een toets, knop, maar ook het wachten, het opnieuw vrijmaken van je eigen wereld met leegte voor het meest vreemde: de andere.
Dat hebben de foto’s van Bert Hardy mij vooral geleerd, de andere weer zichtbaar maken in verbondenheid.