Met dank aan The Guardian die deze week deze prent als ‘Anatomy of an artwork’ heeft gekozen in rumoerige Brexit-tijden.

In het open venster de klassieke musicus-violist die de muzikanten van de straat niet erg kan appreciëren. Midden de prent, het zingende melkmeisje dat ons aankijkt terwijl ze haar rok uit schrik voor de lopende urine heft (merk de verbinding van het jongetje met een houten plankje op de grond zodat het lawaai maakt als hij loopt.)

De hoboïst vlakbij het raam heeft alleen oor voor zijn eigen muziek en wil duidelijk de man boven hem overstemmen.
Kijk ook naar de ‘ballad singer’ links van de prent die duidelijk ‘tweestemmige’ muziek voortbrengt als je naar haar baby kijkt. (boven haar een krijsende papagaai!) Onder haar zit een klein meisje met een ratel. Dan is er nog het trommelend jongetje, met het snerpende lawaai van de messenslijper naast hem met blaffend hondje aan zijn voeten, en op het paard rechts de hoornblazer die de weg wil vrij maken.
Prettig detail: helemaal rechts boven zie je een schouwveger uit de schoorsteen komen en zijn liedje zingen, terwijl de katten op het dak ook voor het nodige geluid zorgen.

Over het melkmeisje schrijft de auteur:
‘A milkmaid looks straight at us, lifting her skirts above the muck. She is strikingly unlike the others, whose faces are contorted by drink, anger or idiocy. Her song, though, is lost amid the hubbub – and to the trained professional who closes his ears against the life of the street.’

De prent is gemaakt door William Hogarth (zie verschillende bijdrages over hem) in 1741.
Een gedetailleerde beschrijving uit de Engelse Wikipedia: (fragment)

‘The image is ostensibly a purely comic scene. While the violinist attempts to rehearse, the noisiest inhabitants of London pass by his window. On the far left a squawking parrot perches above a pregnant ballad-seller singing “The Ladies’ Fall” while holding her bawling baby. A young girl with a rattle (otherwise ratchet (instrument)) looks with amazement at a boy urinating below the musician’s window.

The boy has a cord tied round his waist attached to a trailing slate which would clatter along the ground as he ran. In the centre of the picture a young milk-seller calling her wares provides the real focus of the picture; though set back more from the viewer than some of the subjects, she appears larger than the children and the crouching figure of the cutler. She balances a large pail of milk on her head and is the only subject that looks out at the viewer.

This, combined with the large expanse of white apron, draws the viewer’s eye towards her. Ronald Paulson, the modern authority on Hogarth, suggests that she is singing and that her beauty and grace—she delicately lifts her skirt to avoid dragging it through the boy’s urine—mark her out as the only natural musician in the scene; while the other inhabitants of the street produce discordant notes, the music of the violinist would be no better, because he has restricted himself by his studies and by removing himself from nature. He covers his ears to block out the cacophony of the street noise, but at the same time he denies himself the sweet music of the milkmaid’s voice.

The milkmaid is flanked on either side by street musicians: to her right a man plays a hautboy, metaphorically thumbing his nose at the violinist; and to her left a small boy beats a drum. Behind the milkmaid, a paviour beats the ground with a heavy rammer. In the lower right-hand corner a dog barks at the racket created by a knife-grinder sharpening a cleaver.

Behind these characters, a host of street vendors noisily announce their services: a dustman with a basket on his back rings a handbell, a sow-gelder blows a horn, and a fishmonger cups his hand to his mouth as he shouts. In the distance there is a hint of yet more noise.

 

A church—traditionally identified as St Martin-in-the-Fields yet closer in form to St Giles-in-the-Fields flies a flag, suggesting perhaps an important event during which bells would be rung. The building to the right is the works of pewterer John Long, from which would issue a constant ring of hammers, and on its roof two hissing cats with arched backs prepare to fight. Appearing from the chimney is a sweep who may be calling to an unseen colleague that his work is done. In the lower left corner some loose bricks—suggestive of building works out of view—have been piled up (no doubt noisily) into a little house. The long-nosed violinist framed in the open window clamps his hands to ears in frustration.’

Je kunt je inderdaad afvragen of temidden van het Brexit-lawaai de stem van het melkmeisjes’ lied nog wordt gehoord?
Een prachtige prent die al meer dan 275 jaar geluid maakt!
Eer aan the Guardian om het weer eens hoorbaar te maken.