‘Peintre montmartrois’, Fernand Pélez (1848-1913) begon zoals al zijn collega’s met grote en onverteerbare verbeeldingen opgedragen aan de Academie: Jezus door soldaten bespot, de dood van keizer Commodus. Stijl? Pompier, neen superpompier. Maar hij laat die ‘soupe allégorico-comico-municipale’ achter zich om schilder van de armen te worden. En daar ontdek je de echte Fernand Pélez.

Ver moet hij niet gaan om zijn onderwerpen te vinden. Op elke spreekwoordelijke hoek van de Parijse straat zijn ze aanwezig. De kleine citroen-verkoper, de verkoper van violetjes, moe zijn ze, en ze hebben honger. Het reusachtige doek ‘Les Saltimbanque’ toont ons van jong naar oud de miserie van deze rondtrekkende troep.
Kun je met droevige kleuren schilderen? Dat kun je.

In de nogal eens ‘opgeblazen’ hedendaagse kunst moet je ver gaan zoeken naar de ‘armen’ nochtans in groot getal aanwezig in onze steden.
Fernand Pélez is nooit erg beroemd of befaamd geworden. Ook in zijn zaal in het Petit Palais is het nooit druk. Hij werd in het revolutiejaar 1848 geboren en stierf in 1913, net voor de eerste grote wereldbrand.

Sous l’influence de Jules Bastien Lepage notamment, il représente une certaine « misère » urbaine, celle des victimes que fait cette époque de progrès et de prospérité très relatifs. Peintre des « cris de la ville », des petits métiers urbains et des « petites gens », Pélez s’inscrit ainsi dans une tendance artistique qui va de Sue à Zola en passant par le roman de mœurs, le livre illustré ou encore la presse populaire. Réalisée en 1888, la toile Grimaces et misères ou les Saltimbanques montre ainsi les métiers du cirque et la vie des forains sous un jour inhabituel.

http://www.histoire-image.org/fr/etudes/fernand-pelez-peintre-misere-urbaine?i=1107