Twaalf jaar geleden schreef ik al eens over de Japanse kunstenares ‘Tabaimo’.
Je vindt hierbij de weg:

https://indestilte.blog/2007/06/14/kijkdozen-met-kijker-inbegrepen-tabaimo/

Vandaag wil ik graag de kijkdoos met beweging vullen. Dat kon toen nog moeilijk, maar intussen mag dat geen probleem meer zijn.
Dus kijk eerst naar fragmenten van haar vroege werk:  het badhuis en daaronder the japan kitchen (waarmee ze afstudeerde) en je hebt al dadelijk een goed idee hoe ze begonnen is

 

Tabaimo was born Ayako Tabata, in 1975, in Hyogo Prefecture, Japan. She is the middle of three sisters. Her father was a salaryman; her mother, Shion Tabata, is a noted ceramicist creating traditional dinnerware in the style of Ogata Kenzan (1663 – 1743). In an example of her love of wordplay, as often found in the titles of her works and exhibitions, she created the name “Tabaimo” using her last name (Tabata) and the Japanese word for “little sister”, imooto.

She is a graduate of Kyoto University of Art and Design. Her first video installation, Japanese Kitchen, done while still a student, attracted considerable attention.

‘When I was very young, I thought I was an exceptional human being.I successfully solved difficult mathematical problems against all the smart boys in class.I was spotted in PE class by the basketball coach and asked to join the basketball team.I was chosen as a school representative on my ability to draw.I was continually praised for everything I did, even though I did not try.

When I learnt about the misery of war I was fearful of death. However I was confident I could not be harmed because I was such a special person.I would always dream of the world living in peace. But at the same time I would visualise how to escape danger and potential suffering in times of war.At junior high school, I did not care too much for study because I was so used to my natural ability getting me through exams. But the inevitable happened.I began to slip behind in my grades – at this pont in my life I learned about failure – I realised I was not such a special person after all.I had sunk to the lowest of depths.No study means bad grades. No exercise means an unhealthy body.I had not drawn anything special for a long time, not even doodling.Before I knew it, I was normal, I had no value. I was lucky enough to enter University.I now realise how special that University was to accept such a person as I.I had to make an effort for the first time in my life. That was a real experience.

I have experienced the feeling of the word normal more passionately than any other person.I believe my thinking is exactly the same as others around me.It is through these views that I have produced my artistic concept.’

Tenslotte inspireerde haar werk mij bij het schrijven van deze tekst die ik na zoveel jaren zijn nieuw jasje heb aangegeven.
Beelden brengt letters in beweging.

Onthoofd ben ik

Onthoofd ben ik
-maar toch in bloei gekomen-
sta ik verbaasd,
zoals na koude winter
blauwe regen
kale strengen van violet voorziet.

Verbazing
heeft geen hoofd van doen,
een liedje kan ook woordeloos
de muur beklimmen
en zich als blinde vink vermommen.

Met weinig hoofd
is zelfs de nacht een tuin.

De inhoud van het verlorene
vind je in het maan beschenen water.

Bij zachte zotten
verkleden drijvende hersenen
zich als bloesems.
Je hoort ze murmelend openbloeien
voor zij traagjes zinken:
een boodschap voor de lentegrond,
-voorwaar een tedere vorm van denken-.

Het zijn nu dagen
die wij gedachteloos voorbijlopen,
hun randen met mercurochrome beschilderd.

Uit de ontsmette scheuren
verwachten wij de zomer
en daarna, onder de fruitbomen,
vind ik wellicht een winterhoofd.