Man-met-de-schaar zei dat hij spoken wel kon wegknippen uit het leven van Julian, maar dat er een ‘maar’ was.
Welke ‘maar’ wilde Julian weten.
‘Ik zal ook wat ‘leegte’ moeten wegknippen. Spoken hangen vast in onze leegte.’
‘Wat ben je nu met leegte, man-met-de-schaar?’
‘Dat zou je aan kathedraalbouwers moeten vragen. Elke kathedraal is een poging geweest om een grote leegte te vangen. Leegte voor licht. Laat je niet afleiden door spitsbogen en brandglas. Alleen leegte kan licht zichtbaar maken.’
‘Ik ben eerder een kroeg,’ zei Julian. ‘Die moet het van donkerte hebben. Dat beetje licht zou alleen maar een dronkelap zichtbaar maken, toch? Leegte genoeg als de drank op is.’
Man-met-de-schaar legde de zeven scharen op tafel.
‘Kijk, Julian. Dit is het lege etui. Plaats voor zeven scharen. Omdat het nu leeg is, kan ik er ook zeven dagen van de week in kwijt, of zeven wensen of zeven spreuken voor een goede dood en laat me de zeven kleuren van de regenboog niet vergeten. Dat kan omdat het etui nu leeg is. Eens mijn zeven scharen weer op hun plaats zitten wordt het gewoon een etui voor zeven scharen.
Knip ik dus je spoken weg dan verlies je de leegte waarin ze vastzaten, leegte die net zo goed voor wonderlijke dingen kon gebruikt worden.’
Julian begreep het verlies.
Man-met-de-schaar kocht voor hem ook een mooi etui met zeven scharen.
Hij leerde Julian prachtige vormen knippen. Wat je wegknipte maakte het blijvende betoverend mooi. Dat was een goed evenwicht.
‘Je zou het een schimmenspel kunnen noemen,’ zei man-met-de-schaar.
De verhalen van man-met-de-schaar kun je ook voorlezen, daar zijn ze voor gemaakt zeker nu de nachten kouder worden en de lente nog ver. 
In de stilte 