Sky Mirror is a public sculpture by artist Anish Kapoor. Commissioned by the Nottingham Playhouse, it is installed outside the theatre in Wellington Circus, Nottingham, England. Sky Mirror is a 6-metre-wide (20 ft)-wide concave dish of polished stainless steel weighing 10 tonnes (9.8 long tons) and angled up towards the sky. Its surface reflects the ever-changing environment. Spiegelt de wereld zich in geschriften, beelden, klanken en bewegingen? In de stilte van een wateroppervlak, in de ogen van een geliefde, de Sky Mirror van Anish Kapoor vangt op verschillende plaatsen in de wereld luchten en omgeving in zijn cirkel.
Het was een mooi beeld om vanuit die spiegeling terug te keren naar verfomfaaide blaadjes papier waarop tussen voorjaar 1921 en augustus 1923 Federico Garcia Lorca zijn ‘Suite van de spiegels’ neerschreef temidden van de andere suites. Hier uit de ‘Suite van de spiegels’
CAPRICHO (Suite de los Espejos) Detrás de cada espejo hay una estrella muerta y un arco iris niño que duerme. Detrás de cada espejo hay una calma eterna y un nido de silencios que no han volado. El espejo es la momia del manantial, se cierra, como concha de luz, por la noche. El espejo es la madre-rocío, el libro que diseca los crepúsculos, el eco hecho carne.
In de mooie vertaling van Bart Vonck:
Capriccio Achter iedere spiegel een dode ster en een regenboog-kind dat slaapt. Achter iedere spiegel een eeuwige rust en een nest vol stiltes die niet zijn opgevlogen. De spiegel is de mummie van de bron, hij gaat dicht als een schelp van licht, 's nachts. De spiegel is de moeder-dauw, het boek dat schemeringen opensnijdt, de vleesgeworden echo.
Capriccio Derrière chaque miroir il y a une étoile morte et un enfant arc-en-ciel qui dort. Derrière chaque miroir il y a une paix éternelle et un nid de silences qui n'ont pas volé. Le miroir est la momie de la source, il se ferme, coquillage de lumière, pour la nuit. Le miroir est la mère-rosée, le livre qui dissèque les crépuscules, l'écho fait chair.
Daarbij de woorden van Tsjechov, geciteerd door Michel Krielaars in het NRC, uitstekend geschikt bij het in-de-spiegel-kijken:
„Alles wat ons nu zo serieus, zo betekenisvol, zo ontzettend belangrijk voorkomt – het vergaat met de tijd, het wordt vergeten, het is niet belangrijk meer. En het merkwaardige is dat wij nu niet kunnen weten wat ooit groot en belangrijk zal worden genoemd, en wat erbarmelijk en belachelijk zal worden gevonden.”
Alsof grootte en belangrijkheid van enig belang zijn in de spiegel die zowel in het antieke lachpaleis op de kermis als aan het meisje na een ernstig ongeval gegeven wordt om de resultaten van een ingewikkelde herstel-operatie te bekijken. ‘Ben ik het nog?’
Een mooi vers van Federico Garcia Lorca uit de Suite van de spiegels, vertaling Bart Vonck:
Aarde Wij lopen over een spiegel zonder kwik, over een ruit zonder wolken. Als de lelies omgekeerd werden geboren, als de rozen omgekeerd werden geboren, als de wortels naar de sterren keken, en de dode zijn ogen niet sloot, zouden wij als zwanen zijn.
In de stilte 