Negen hoofden. Van mythologische katten. In het fraaie korte filmpje hieronder vertelt keramiste Pamela Mei Yee Leung dat zij elke dag, naargelang haar stemming, één hoofd maakte. Als je ze bekijkt, kun je zelf vermoeden dat het leven haar niet voortdurend toelachte. Beter dan woorden vertelt het filmpje van ‘The Guardian’ met haar woorden als getuigenis, wat haar bezielde en wat haar overkwam. (6′ 50″)

Pamela Mei Yee Leung was born in Hong Kong and lived there until she was sent to a boarding school in England at the age of fourteen.  Language difficulties swayed her towards the visual arts as a means of self-expression.  She continued her education in London, studying 3-D Design at Middlesex Polytechnic before taking a post-graduate diploma in ceramics at Goldsmiths College.  Leung worked in London for 15 years, making ceramic sculpture, which was exhibited extensively in Britain and abroad.  After a long period of illness, which prevented her from working, she moved her studio to Whitstable in Kent. In one of her last interviews before her death in October 2011 after an 11-year battle with cancer, she reflects on how her work has formed a diary of her struggle with the disease 

Niet alleen bestaande dieren hadden een plaats in de Chinese mythologie, er werden ook mythische dieren aanbeden of gevreesd. De verbondenheid met het dier was in China ooit zo intens dat de scheiding tussen mens en dier er niet als permanent en onveranderlijk gezien werd. In de zichtbare wereld was immers alles voortdurend in beweging, alles onderging veranderingen. Zonder verandering was er geen leven. Voor de Chinezen bestonden er dan ook kruisingen tussen dieren van verschillende soorten, naast wezens die het midden hielden tussen mens en dier, transformaties. Het was precies vanuit de idee van de voortdurende verandering dat de Chinezen ertoe kwamen aan dieren symbolische en bovennatuurlijke eigenschappen toe te schrijven. (De Tijd, 8 juni 2004, naar aanleding van de tentoonstelling 'Het Rijk van de Draak in de Kunsthal Sint-Pietersabdij))

De dieren waren voor de Chinezen een voorteken van een lang leven, van geluk of genezing. Zo stond het varken symbool voor overvloed, een zorgeloos leven, zo niet luiheid, en viriliteit. De hond had, omdat hij waakte aan de drempel van het huis, te maken met het begrip grensgebied. Er werd een hond geofferd wanneer een vorst zijn eigen staat verliet. Bij de schildpad dachten de Chinezen zowel aan verandering als aan bestendigheid. Veranderde de schildpad niet van kleur volgens de seizoenen, en leefde het dier niet veel langer dan de mens?(ibidem)

The Chinese influences in Leung’s sculpture are very much apparent, the decoration and bold use of colour are inspired by traditional Chinese arts and some of her references are taken directly from Chinese mythology.  However, her artistic training and education are wholly Western and consequently her approach is informal, personalised and expressive.  The result is an intriguing combination, which defies easy classification.

In her figurative work, Leung uses human forms to express an attitude or emotion, but these creatures have animal heads or limbs giving them a character, which is both symbolic and surreal.  The symbolism may come from Eastern mythology or Western folk tales, but it is also deeply personal and carries meanings which are domestically autobiographical but psychologically universal.

Leung also makes functional pieces such as jugs, fountains, doorknockers, incense burners and, more recently, birdcages.  These pieces are often large, elaborate and highly decorative.  They are unusual objects that are intended to be fun rather than practical.  This aspect of Leung’s work shows her refreshing lack of esotericism.  She expresses herself immediately and spontaneously and has little time for painstaking techniques or calculated conceptualism, but at the same time, her construction is technically audacious and she challenges the stereotypes of craft ceramics and kitsch ethnicity.

Leung’s work is hand-built from crank mixture clay, mainly using the coiling method. Stains and oxides are mixed into a basic matt white or shiny transparent glaze.  These coloured glazes are then painted onto the sculpture after biscuit firing.  The work is then fired to between 1160°C and 1200°C, which makes it suitable for external sites.  The glaze process is often repeated several times to achieve greater depth.

De bovenstaande teksten heb ik overgenomen uit haar achtergelaten website die zo’n beetje staat te verkommeren. In dit blog haal ik graag de voorbije of vergeten tijd naar boven, ontsnapt aan de mode van het moment. Haar uitspraak: Maybe, we are all mythological bleef mij bij. Zoals haar dieren ook menselijke kentrekken hebben en vice versa trof mij het samenvloeien van het levende. Het levende dat ook na het verdwijnen van de maker in allerlei vormen weer kan opduiken. De mythe waaruit onze filosofische en literaire creaties ontstonden leeft ook nu nog in het zoeken naar het ‘samensmelten’ van het voorbije met het komende in de dag van vandaag. Haar aanwezigheid daarin wilde ik graag eren.

Het samenvloeien van Chinese en westerse invloeden zou een waarborg moeten zijn om de rijkdom van deze culturen niet op te offeren aan ideologische vereenzaming maar kan een levend teken worden van ons gemeenschappelijk streven naar een menselijk samenwonen op dit planeetje waarin de mythes door herkenning van hetgeen ons verbindt de tegenstellingen minstens begrijpelijk kunnen maken en wie weet vredevoller.

Mei Yee Leung, who lived in London, created her own unique cosmos of mythical creatures, with human figures bearing the heads of bears, foxes, lions, and eagles, to tackle subjects such as her marriage and her cancer. Stefanie Hering has translated a selection of these sculptures into expressive figures in bisque porcelain. They can be set up as standalone objects or table decorations and have an even more other-worldly, magical aura than their glazed clay counterparts. (Heringberlin)