In de uitgeregende zomer drijven ze.  Een beetje stuurloos. Zinken zullen zij niet. Kleine bootjes van enkele zinnen.  Ze meren graag bij jou aan. Papieren bootjes.

De jonge Leonardo

Liep langs het verloren land
en gehoorzaamde
het avontuur.
Bad de hemel
dat zij zijn vleugels zou gebruiken
om voor het donker thuis te zijn.
Wachtte dan geduldig
op de rand van het bed
om dadelijk met haar 
de nacht te verkennen.

De dag liep leeg
in het aanrollend donker.
Hij herkende het geluid:
zuidelijke wind liet
lover beven.

Lindenbomen laten bij nacht
hun geuren vrij en wie droomloos blijft
ademt graag hun woorden in.

Ook nu zij als vlinder vloog
zag hij haar aarzeling.

Vlieg jij maar
terwijl ik je huiswerk maak.
Niet dat ik bang ben, maar of dit wel toekomst had?
Kusje?

Een drone als dichter

Uitgegraven kronkelstraten.
Lichtvlekken: antieke pleinen;
het geheel
met toerisme bepoederd,
vliegt hij 
boven versuikerde wandelpaden,
 erfgoed en nagelaten bekentenissen.

Een schoot van velden,
heuse bossen
met kobolden in staatsdienst.

Het geheel voorzien
van gesegmenteerde blokkendozen
die als ‘wooneenheden’
de mensen met een rijk verleden
een rustige oude dag bezorgen.

Verlaten abdijen
voor cultureel begaafden
verzwijgen hun honger naar God.

De zee is niet ver.
Ook zij kent haar getijden.

Young Leonardo

Walked along the lost land
and obeyed
the adventure.
Prayed to the heavens
that she would use his wings
To be home before dark.
Then waited patiently
on the edge of the bed
To join her immediately 
the night with her.

The day ran out
in the rolling darkness.
He recognised the sound:
Southern wind made
lover tremble.

Linden trees release their fragrances 
and those who remain dreamless
gladly breathes in their words.

Even as she flew like a butterfly
he saw her hesitation.

'You fly
while I do your homework.
Not that I'm scared, but whether this had any future?
Kiss?'