Wang Fuchun, the award-winning photographer best known for his candid shots of Chinese people riding the train, has died at the age of 79, according to a statement released by the China Photographers Association March 13 2021.

Born in the city of Suihua in China’s northeastern Heilongjiang province in 1943, Wang rose from a blue-collar background to become one of the leading figures in Chinese photography, winning the prestigious Golden Statue Award for China Photography in 1996.' (Sixth Tone Shi Yangkun)

Ben je met de trein in enkele uren door dit kleine landje, door China reizen per trein is een ander verhaal. De fotograaf Wang-Fuchung kon er van meespreken. Hij noemde zijn foto’s ‘story-stealers’, verhalen die in een foto het dagelijks leven van de alledaagse mens samenvatten en in de verbeelding van de kijker weer tot leven komen, aansluitend bij de grote Amerikaans-Europese traditie waarin het dagelijks leven de kern van hun werk vormt.

"I became an orphan at an early age. So my elder brother and his wife took me under their wings. Around that time, my brother worked for the railway administration. So our house was near the rail line. Every day, I watched trains go by and listened to their shrieking. We were pretty poor back then. So in order to support the family, I collected cinders along the tracks. During the harvest season, to collect grains that have not been harvested, I would hop onto trains to nearby farmlands. It's kinda like the old movie 'Railroad Guerrilla'. My love for trains has grown in me since my early childhood."

In the year 1963, persuaded by his brother, Wang decided to transform his love for trains into a career. The then twenty-year-old got admitted into a vocational railroad training school where he trained as an engineman.

"I applied for that school because I wanted to drive the train. But after graduation, I was assigned the role of car inspector. As you can imagine, I was slightly disappointed. But this episode didn't affect my feelings towards trains. In the 70s, I became a graphic designer for the labour union of the Sankeshu Railway Administration. Then in 1977, each work unit was asked to elect exemplary employees. For the sake of publicity, the head of the labour union asked me to take some pictures. That's how I started my photography career." 

Hij ontdekt zijn roeping in de fotografie: “I remember it was 1980, when Japanese photographer Hiroji Kubota exhibited his photos on China in the city of Harbin. His photos were so big that each one of them occupied nearly an entire wall. It was mind-boggling! Kubota specializes in documentary photography. His works changed my mind and how I took pictures.”

Hij begon te werken met een ‘seagull’-camera met twee lenzen met negatieven van 6 x 6cm. Hij maakte willekeurige foto’s zonder dat iemand hem een onderwerp oplegde. Zijn bijzonder discrete manier van werken zorgde vaak voor intieme momenten: ouders kijken liefdevol naar een pasgeboren baby, de twee verliefden samen onder een deken, een monnik die terwijl hij zijn gebedskralen door zijn vingers laat gaan, indommelt. Alles in zwart-wit.

"How Chinese trains have evolved! First, it was steam train, and then it was replaced by diesel locomotive. Coming up, we got electric trains. Now, bullet train has become the norm. As the transportation has improved, people inside the carriages have changed as well. These transformations mirror the tremendous changes of China after opening up to the outside world (since the late 1970s). The transformation was silent and subtle. I am glad that as a photographer, I document these changes and people like my pictures."

Nowadays, the high-speed railway network in the Middle Kingdom measures a staggering 22 thousand kilometres, more than the rest of the world's combined. As China's railway revolution continues to pick up steam, it is expected that by 2020, this sprawling network will cover 80% of the big cities. 

Of dit een vrome wens was heb ik nog niet kunnen nagaan, maar de stelling is wel geloofwaardig.

"Now, walking inside the high-speed rail, no matter how hard I try, I cannot find a good subject to capture. There is no story any more. People either lie down, or stare at their mobile phones. They stop chatting to people sitting next to them. There is no conversation throughout the entire journey. The indifference has become the most significant trait of this day and age."

De ‘onverschilligheid’. Een resultaat van de functionele samenleving? Een nieuw onderwerp voor hedendaagse fotografen? De documentatie van de evoluerende tijd mag in zijn werk al een merkwaardige bijdrage vormen, zijn liefde voor de reizende mens, voor korte of langere tijd op elkaar aangewezen, straalt uit zijn foto’s. Ze zijn een dankbare schat om de weg tussen gisteren en morgen zonder woorden duidelijk te maken. Meer dan vierduizend treinritten en ongeveer 200.000 foto’s heeft hij gemaakt; zijn razendsnel – evoluerend land is nog altijd een thuis voor de mensen wiens verhalen hij graag stal, om zijn eigen uitdrukking te gebruiken. Hopen we maar dat politici en al dan niet zelf verkozen leiders deze foto’s voor ogen houden als ze het hebben over het begrip dat ‘toekomst’ heet.