De Amerikaanse filmmaker Conner Griffith staat bekend om experimentele werken met perspectief verschuivende verkenningen van alledaagse taferelen en objecten. Voor Still Life verzamelde en choreografeerde hij een duizelingwekkende dans van meer dan 1000 gravures uit de 19de eeuw - van bloemen tot theepotten en amfibieën. De resulterende short verkent het filosofische idee dat, zoals Griffith het formuleert, "we leven in een wereld van objecten en een wereld van objecten leeft in ons". Het resultaat is een indrukwekkende en raadselachtige meditatie over het bewustzijn, zowel in beeld als geluid. Opgelet rond 3'53" schijnt even het licht uit te gaan maar dat is niet zo, weldra komt 'het oog' in beeld. Let ook op de prachtige klankband, meesterwerkje!
Regisseur: Conner Griffith (tekst: Aeon Video en Gmt) Bezoek zijn website!
Conner Griffith is an experimental filmmaker and editor living in Los Angeles. His process often involves working with collections to explore the universal stories that can emerge from visual choreography and the relationship between sound and image. Conner’s films have screened at Slamdance, GLAS animation festival, and Ottawa International animation festival, and have been featured in The Atlantic, National Geographic, and WIRED. (website Conner Griffith)
We hebben het duidelijk over ‘bewustzijn’ (consciousness), over ‘kijken (waarnemen in het algemeen) een geliefd onderwerp in dit blog waarin de nog kinderlijke ‘veelheid’ een weg zoekt naar de talrijke wegen van ons bewustzijn waarin we de werkelijkheid in al haar facetten kunnen ervaren en haar mee vorm geven of bevragen op de ons eigen manier. Geen theorie, de vele verschillenden zijn bekend en door iedereen te raadplegen, maar enkele beelden die makkelijk door de lezer(es)-kijker kunnen worden aangevuld of uitgeprobeerd. Uit eigen ervaring.
Laat herfstlicht achter glas Gmt
Jan Wolkers - Wintervitrines
achter het gras
terwijl de herfst voor de deur stond
met deze hand
als een inktvlek
probeerde ik de zon stil te zetten
geen geluid brak meer door
van achter de glazen barrière
volière
van ijs en chroom
waar je witte hand in zweefde
als een meeuw die de kust verlaat
als een berijpte boom
zo hangen vanavond
mijn betraande ogen
in je afscheid
Laat herfstlicht in de tuin 2 Gmt
Zoals ook de aarzeling van de lente nu. Maar al leef je zelf niet buiten, het licht komt wel binnen. Het schrijft op de tegelmuur van de badkamer, verlicht de zachte zeep, blijft niet lang, rust nog even op het flesje handwas en schaduwt een prachtige vorm van een snel paaskonijn in de wastafel.
eigen foto Gmt eigen foto Gmteigen foto Gmt
Ik heb ze niet verzonnen, net als Wolkers vertrok ik van een ervaring, al haak ik mijn beelden nog niet aan een emotie. Ze hebben immers geen verklaring nodig, maar het kan. Een schets, een aanzet, het kan nog allerlei richtingen uit
Schrijft namiddagzon
morsetekens op de tegelmuur:
in onschuld handen wassen kan niet meer,
maar met granaatappel-rood de paashaas
uit de lavabo lokken
en tot het donker wordt buiten spelen?
eigen foto Gmt
En ook dit mag misschien helpen.
Can you feel it
Now that spring has come
And it's time to live in the
Scattered sun
Waiting for the sun
Waiting for the sun
Waiting for the sun
Petra Reece ‘Summer in the city’
Petra Reece was born in Holland and emigrated to Australia with her family. Her father and brother both artists, worked making and restoring stained glass. Petra graduated with a B.A. and post graduate diploma at the Phillip Institute of Technology.
"I am not a single subject painter ... whatever moves me enough will eventually be translated onto canvas. An old photo, a glimpse in the street, a shape, a colour, clouds, the sea, a vague memory.'
LANG GELEDEN
Lang geleden, de hemel was nog hoog en leeg,
de dagen nog lang en oneindig
op een middag vielen er woorden naar beneden,
buitelden om me heen:
slakkengang, achterban, dwarsverband, handlanger,
handgemeen…
ik greep ze beet,
liet ze in mijn handen spartelen en kronkelen,
knoopte ze aan elkaar en maakte ze weer los,
liet ze friemelen en foezelen
en even plotseling als ze waren gekomen
waren ze weer verdwenen, was de hemel weer leeg
maar ik wist toen – ik weet het nog goed:
zo zal mijn leven zijn!
En mijn oorlog werd mijn vrede
en de zon, mijn zon, verscheen
als ik hem dat vroeg.
Toon Tellegen (2023) Langs een helling Querido, 51blz. € 18,99. ISBN 9789021476674
Zo. Dat was een greep uit onze collectie ‘objecten’, ‘still live’. Je kunt er alle kanten mee uit: verder zoeken, bundel aanschaffen, zelf beginnen met.. Het zal een kwestie van kijken en luisteren zijn. En de zon zal verschijnen, jouw zon, maar je moet het haar (hem in NL) vragen, dat wel. Ik neem je nog even mee naar een helling.
LANGS EEN HELLING
–
Ik glijd zo langzaam langs een helling naar beneden
dat het lijkt alsof ik stil sta,
zoals de kleine wijzer van mijn horloge lijkt stil te staan,
hoe goed ik ook kijk
–
soms denk ik zelfs dat ik weer terugglijd,
terug naar boven,
terug naar waar ik lang geleden was,
naar de donkere wolken die daar nog altijd hangen,
naar de zon die daar nog altijd schijnt.
Toon Tellegen
In zijn fraai stevig gedocumenteerd boek ‘Echo’s echo’s, De kunst van de allusie, schrijft Paul Claes in de Proloog:
“In den beginne was het woord. Toen kwam de herhaling. De kinderen die hun ouders herhaalden, de vertellers die de verhalen van vroeger ophaalden, de schrijvers die de geschriften van de voorgangers aanhaalden.
De mythe is het woord van de oorsprong. Alleen in de herhaling blijft het bewaard, alleen in de verandering blijft het bestendig. Zonder herhaling is er geen mythe, zonder mythe geen begin. Daarom begint dit boek met een mythe, met de mythe van de herhaling zelf.
Poussin “Echo and Narcissus” 1625-1630
Er was eens een Griekse nimf. Telkens als Zeus een van haar vriendinnen opvrijde, leidde ze met haar praatjes de vrouw van de oppergod af. De godin Hera brak verbolgen haar stem, zodat de babbelaarster de woorden die tot haar gericht werden alleen nog kon herhalen. Toen werd de nimf verliefd op Narcissus. De knappe jongeman had geen oog voor haar. Zij kon enkel zijn afwijzingen nazeggen en vormde die om tot liefdesverklaringen. Narcissus werd verliefd op zijn spiegelbeeld in het water, wilde het omhelzen en verdronk. De nimf kwijnde weg en veranderde in een rots. Alleen haar stem bleef nog over. Ze kon alleen de woorden van anderen weergalmen. De nimf heette Echo. Haar woorden bereikten ons alleen als echo’s. Een van die echo’s is het verhaal zoals Ovidius dat in het derde boek van zijn Methamorphoses vertelt.
tekening van Harry Bliss
“De tragiek van de nimf Echo is die van alle sprekers, die van alle literatuur. Altijd en overal hebben dichters en vertellers andere dichters en vertellers herhaald. Dat kon niet anders, want als ze werkelijk origineel waren geweest, zou geen mens hen hebben begrepen. Het nieuwe is alleen te vatten als het door veel ouds is omringd. Zoals Narcissus is de literatuur op zichzelf verliefd. Het enige wat de literator kan doen, is de woorden die hij hoort tot eigen voordeel omvormen. Zoals Echo’s echo’s.”
(Paul Claes, Echo’s echo’s De kunst van de allusie Vantilt 2011)
eigen foto
Met die appel wordt de eeuwige echo van deze vrucht duidelijk, de appel van de appel, van de appel, enz. Net zoals wie wijzelf zijn, een mens van een mens, van een mens enz. De eeuwige herhaling als enige oplossing om de tijd te trotseren.
(...)
hij rimpelt en verkleurt,
het is een warme dag, niets grijpt om zich heen
en niets gebeurt
en een hand pakt hem op, draait hem rond
en gooit hem door het raam-
als hij zich zou kunnen verbazen zou die appel
zich verbazen en denken:
is dit nu ten einde raad,
of is dit nu de opperste verwarring?
De avond valt, wormen komen op hem af,
en hij zou denken:
als ik nog kon glanzen dan zou ik nu toch glanzen...
zijn laatste gedachte
zou dat zijn.
(Toon Tellegen, Een langzame val 1991)
Eigen foto
Het herhalen en de moed om bij het einde te blijven glanzen, twee mooie ideeën in deze benadering van de zoektocht naar essenties. Intussen is de ‘appel-van-de-foto’ nog slechts een herinnering. Glans en smaak werden beiden zeer geapprecieerd.
Om alle Eva’s te troosten, de aanlokkelijke vrucht aan de boom van goed en kwaad die haar door de slang werd aangeboden bleek bij nader inzien geen appel. De ‘verboden vrucht’ kan het net zo goed een banaan, dadel, perzik, citroen of olijf zijn geweest. (In het oud-Engels werd het woord aeppel gebruikt als algemene benaming voor fruit.)
In teruggevonden werk van Griekse dichteres Sapho kunnen de appelplukkers de beste appel niet bereiken. Rond het teruggevonden fragment in het Grieks zijn heel wat vertaalpogingen ondernomen.
ΟΙΟΝ ΤΟ ΓΛΥΚΥΜΑΛΟΝ ΕΡΕΥΘΕΤΑΙ ΑΚΡΩΙ ΕΠ’ ΥΣΔΩΙ
ΑΚΡΟΝ ΕΠ’ ΑΚΡΟΤΑΤΩΙ, ΛΕΛΑΘΟΝΤΟ ΔΕ ΜΑΛΟΔΡΟΠΗΕΣ
ΟΥ ΜΑΝ ΕΚΛΕΛΑΘΟΝΤ’ ΑΛΛ’ ΟΥΚ ΕΔΥΝΑΝΤ’ ΕΠΙΚΕΣΘΑΙ
En dat klonk ongeveer als volgt:
oion to glukumalon ereuthetai akrooi ep’usdooi akron ep’akrotatooi, lelathonto de malodropèes ou maan eklelathont’, all’ouk edunant’ epikesthai.
Het fragment is tot zeventien keer in het Nederlands vertaald, van Herman Gorter, P.C. Boutens, tot en met Willem Wilmink
Zoals de appel rood wordt, hoog in de boom, hoog aan de hoogste tak. Maar de plukkers vergaten, nee, vergaten hem niet. Hij hing te hoog voor hen.
Vlaams classicus Johan Boonen houdt het kort
In Ter memorie. Oudheid dichten en vertalen (Leuven: Garant, 1997) condenseert hij de twintig woorden van het origineel tot dertien woorden.
de appel – hoog aan de hoogste tak – de plukkers konden er niet bij
(en waar blijft de pointe Johan: ‘het-niet-vergeten’?)
Paul Claes, want van hem is het artikel in tijdschrift over vertalen ‘Filter’ jaargang 2013, ondernam ook een poging:
Het spijt me nu ook dat ikzelf Sappho’s homerische vergelijking niet in klassieke hexameters heb vertaald. Daarom stel ik u een nieuwe metrische vertaling voor: een ultieme poging om Sappho’s asymptoot te bereiken.
DE BRUID
Zoals de zomerappel hoog op een tak hangt te blozen, hoog op de hoogste top door de appelplukkers vergeten, nee, niet vergeten, maar onmogelijk om te bereiken…
(In haar prachtig boek ‘Eros, the bittersweet’ wijdt de Canadese Anne Carson, internationaal erkend auteur en dichteres, een hoofdstukje aan dit onderwerp. Ik probeer haar Engelse versie mee te geven:
As a sweet apple turns red on a high branch,
high on the highest branch and the applepickers forgot-
well, no they didn't forgot-were no able to reach
...
(LP, fr. 105a) (Vertaling gevolgd door boeiend opstel in 'Eros, the bittersweet, Anne Carson Dalkey Archive Press Dublin 7de druk 2019)
eigen foto
Al van in mijn kinderjaren is de appel mij lief. Mijn eerste conflict met mijn vader was een appel-dieverij van een mooi in rijen gelegde collectie winterappels. Door er eentje weg te nemen ging de hele collectie aan het rollen en verscheen even later het gezinshoofd met de gevreesde uitroep: Wat gebeurt er hier allemaal? Een overbodige vraag maar mijn schuldige blik kon hem vermurwen. In mijn herinnering hebben we toen samen de ontsnapte appel gedeeld en opgegeten. De herinnering aan de boomgaarden in Sint Pieters Lille, beelden van zomers die nooit meer zijn na te maken. Net na het onweer in een verse oogstappel bijten, ja er bestond een paradijs. Nu nog eentje waar oudere kinderen van bijna tachtig weer mogen glanzen, net voor de nacht over de eeuwige boomgaard schuift.
Mary Cassatt, The Child’s Bath (1893). Robert A. Waller Fund. Courtesy the Art Institute of Chicago.
Kijk naar moeders handen: ze houden je vast en ze wassen je voetjes. De bijna alledaagse tederheid uit het bekende werk van Mary Cassat. (1844-1926)
"In The Child’s Bath, that physical mirroring happens between generations too. Both mother and child’s heads are tilted down toward the basin of water. As the mother seems to lightly squeeze the child’s right foot, the child mimics that pressure on its thigh, and as the mother wraps her arm onto the daughter’s right side, so too does the daughter grasp her mother, as though in unison." (Kathie White Artnet news)
Jessica Todd Harper uit ‘Here’ ‘Lord of the Rings’
Jessica Todd Harper uses portraiture to explore the subtle tensions within daily family interactions and the complexity of human relationships. Her work is grounded in art historical tradition, but with a psychological undercurrent that marks its modernity. A silver medalist in the Prix de la Photographie in Paris (2014), she was an Outwin Boochever Portrait Competition prizewinner (2016) and selected that same year for the Taylor Wessing Portrait competition at the National Portrait Gallery in London. Her work will be significantly represented in Kinship, opening at the Smithosonian's National Portrait Gallery in late 2022, and running until 2024. Harper has published two prize-winning books of photography, Interior Exposure(2008) and The Home Stage (2014) (both Damiani Editore). Damiani’s third book of her work, Here, is due out in late 2022. (bio op website)
Jessica Todd Harper Foto uit ‘Here’
"What I love about 17th-century Dutch painting - specifically Vermeer- is how he brings a sense of import and worth to portraits of regular people in their homes. This was very different from the saints, gods, and kings that were more commonly the subjects of artistic masterpieces (think, for example, Michelangelo's Sistine Chapel ceiling). In Here, I am trying to show that transcendent moments are embedded in day-to-day life."
Johannes Vermeer Meid en Meesteres
Je zou het ‘een glans’ over alledaagse dingen, mensen, gebeurtenissen kunnen noemen. Niet de flits van een ‘snapshot’, maar de vertraging ervan, het samenbundelen van misschien wel twintig snapshots van dezelfde handeling in één beeld waarin alles op zijn plaats valt. Niet gepland, maar bijna ‘gekregen’. Zoals ze zei in ‘The Guardian’ van 12 oktober:
‘I like the fact that this isn’t perfectly arranged. There’s the masking tape behind the eggs, the streamer hanging off the flowers, my son’s bright socks – all these elements preserve the veracity of the scene’
2de Paasdag 2017 Jessica Todd Harper
The kids in this photo are three of my four children. It was taken in 2017 in the hall of our home in Merion Station, outside Philadelphia. I keep my camera and tripod under the couch in the living room so they’re always available. It was the day after Easter. The children had just come home from school and were reading in the hall. What I like is that these three individuals are occupied in their own worlds. As parents, when we’re photographing children, we have a tendency to get them to line up, have them look at the camera and smile. Here, it’s not about them being cute or part of a family, though. It’s about them in their own private spaces, their own minds.
The child who’s reading a book seems oblivious to me taking a picture. The one studying a map is very engaged in that. The way my daughter is cocking her head to the side and looking curiously – it’s almost like she’s studying the viewer, rather than the viewer studying her. There’s a sense of individuality that I find interesting. (Uit The Guardian 12 okt interview by Graeme Green--Steun de Guardian!)
De manier waarop wij ‘beelden maken’ is grondig veranderd. Tussen het maken en het bekijken zijn er soms maar enkele seconden. Was de maker de eeuwige afwezige, op hedendaagse foto’s is hij/zij niet meer weg te branden. Het vraagt enige gewenning om opnieuw te leren kijken, om je gevoeligheid voor licht en tonaliteit eigen te maken. En er is hoe dan ook je intuïtie. Zijzelf zegt daarover:
I am a synesthete: someone whose senses are cross-wired. Abstract things like letters and numbers, feelings and music–all these things are experienced in color for me. I grew up thinking everyone experienced the world like that but apparently it’s rare. That said, from what I understand, many synesthetes are artists–Kandinsky, for example. In any case, yes, color is important, but not in a way I consciously think about – it’s pretty intuitive.
Marshall with Christopher and rocking horse (The Homestage)Jessica Tod Harper Beeld uit ‘Here’
Kom terug...
'Kom terug.'
Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht...
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken
op een ochtend:
'Ja.'
Toon Tellegen
uit: Over liefde en niets anders
Querido Amsterdam 1997
Bedtime Story, 2020
I try to use available light when I can. Sometimes, people happen to be in beautiful light and I then get my camera out but often I note when the light is good in a particular spot and then I plan to bring models into that spot. I use a tripod for both long exposure shots (which are sometimes necessary for natural light) and for self-portraits. I keep a set of lights around for when there is no natural light. I use the people at hand- the book is a mix of family and friends.
Jessica Tod Harper Selfportrait with Nicolas (piano)
Ori Gersht, New Orders, Evertime 09, 2018. Archival pigment print, 23 5/8 x 35 1/2 inches.
‘Het Rijk’ dat gevraagd wordt te komen is buiten ‘het rijk der vrouw’ op wat ik vriendelijk ‘vrij mannelijke principes’ noem, gebouwd, al mag ook ‘het rijk der zinnen’ wellicht aan deze tweedeling ontsnappen. Het Romeinse, Byzantijnse, Duitse of het gedroomde ‘Groot Russisch Rijk’ zijn in de loop van de geschiedenis tot en met het heden en blijkbaar ook in de toekomst, niet in Arcadische atmosferen te vinden. Het is een mannelijk terugkomend verschijnsel dat democratische waarden graag bij het begrip ‘verwording’ en ‘wanorde’ klasseert. De kuddeleider weet steeds waarom en waar naar toe, vaak door een religie of staatsideologie ondersteund.
In deze bijdrage meng ik enkele fragmenten uit de Groene Amsterdammer van vandaag: Yegór Osipov-Gipsh “Het geluid van een machinegeweer”, met het werk van de Israëlische fotograaf Ori Gersht. Mogelijke verbanden kunnen geheel toevallig zijn, of toch niet?
Ori Gersht, On Reflection, Material E23, After J. Brueghel the Elder, 2014, 84 5/8 x 70 7/8 inch archival pigment print
Israeli photographer and video artist Ori Gersht creates bodies of work that often poetically explore the relationships between history, memory, and landscape. Through metaphor, Gersht illuminates the difficulties of visually representing conflict and violent events or histories.
Themes such as Dutch still life painting, romantic landscapes, and Nazi-occupied territory escape routes in the Pyrenees are steeped in Gersht’s bodies of work. Gersht's imagery is uncannily beautiful; the viewer is visually seduced before being confronted with darker and more complex themes, presenting a compulsive tension between beauty and violence. This has included an exploration of his own family’s experiences during the Holocaust, a series of post-conflict landscapes in Bosnia and a celebrated trilogy of slow-motion films in which traditional still lives explode on screen. (Yancey Richardson Gallerie)
Ori Gersth, Iris Atropurpurea D01, 2018. Archival pigment print, 47 1/4 x 40 3/8 inches.
‘De laatste 105 jaar van de Russische geschiedenis wordt gekenmerkt door geweld, dood en de wijdverbreide aanvaarding van die twee. De centrale eenheidsmythe van het hedendaagse Rusland – de overwinning in de zogenoemde Grote Patriottische Oorlog – is gebaseerd op een zeer vertekende hervertelling van de werkelijkheid van die oorlog, waarin de Sovjet-Unie ongeveer 27 miljoen mensen verloor. Het sturen van tientallen ongewapende soldaten, zodat de vijand zou stikken in het sovjetbloed, was een gebruikelijke strategie. Soldaten als slaven behandelen – de beruchte bevelen 227 en 270, die desertie met de dood bestraften, spertroepen invoerden om terugtrekking te voorkomen en overgave gelijkstelden aan verraad – was een gebruikelijke strategie. Soldaten straffen omdat ze door kapitalisten waren bevrijd was een gebruikelijke strategie.’
(Yegór Osipov-Gipsh Het geluid van een machinegeweer, De Groene Amsterdammer 25 augustus 2022)
Floating World 01, from the series Floating World, 2016, 47 1/4 x 46 1/2 inch archival pigment print
Ori Gersth, photographer, approaches these topics not simply through his choice of imagery, but by pushing the technical limitations of photography, questioning its claim to truth.Gersht is perhaps best known for his work with slow-motion capture, wherein he produces images and video portraying fruits, flowers, and other material fracturing when stuck with high velocity gunfire.
Born in Tel Aviv, Israel in 1967, he earned his MFA in photography from the Royal College of Art in London, later gaining critical success with an exhibition at the Museum of Fine Arts in Boston and a professorship at the University for the Creative Arts in Rochester in Kent, England. (ibidem)
‘In 2019 noemde het Credit Suisse Research Institute Rusland, op zich al een arm land, de meest ongelijke economie ter wereld. De gecentraliseerde regering, die functioneert ten gunste van een kleine groep extreem rijken rondom Poetin, leeft van de winning van natuurlijke hulpbronnen in de afgelegen regio’s van het land. De regionale overheden – en dus ook de plaatselijke bevolking – beschikken niet over de bevoegdheden of de financiële middelen om de zaken in eigen hand te nemen, wat betekent dat voor mensen in de provincies de toetreding tot het leger of de staatsbureaucratie vaak de enige sociale lift is die beschikbaar is. Zij lopen ook de grootste kans om in de oorlog te sneuvelen: volgens de berekeningen die het onafhankelijke medium Mediazona in april maakte, zijn in Oekraïne 85 soldaten uit de afgelegen Siberische regio Boerjatië gesneuveld, tegen slechts drie soldaten uit Moskou. Mediazona baseerde de berekeningen op de officiële statistieken van het Russische ministerie van Defensie, die de werkelijke verliezen van Rusland schromelijk onderschatten, maar waarschijnlijk de regionale verhoudingen correct weergeven.’
(Yegór Osipov-Gipsh Het geluid van een machinegeweer, De Groene Amsterdammer 25 augustus 2022)
Untitled Talley Dunn Gallerie
At least now, my friend says
I know what the war is like.
Well, what's it like then? I ask him.
Like...Nothing, he answers.
He says it with confidence
since he was captured, he can speak about most things
with confidence through that experience
in other words, with hate.
When he talks, better not to interrupt:
he won't let your words in, anyway.
He' s got his position, and that's that.
He considers it the greatest honor
to hold one's position in times of war
To deny the sun, to deny
the currents of the ocean.
So that's that
the war is like...Nothing.
That is why we talk about it
without adjectives.
How did you feel?
Like...Nothing.
How did they treat you?
Like...Nothing.
How do you talk about all this?
Like...Nothing.
Now, how the hell do we live with all this?
Serhiy Zhadan
Translated from the Ukrainian by Virana Tkacz and Bob Holman
(Words for War, New Poems from Ukraine)
Tokyo Imperial Memories, Speck 04, from the series Chasing Good Fortune, 2010, 15 3/8 x 15 3/4 inch archival pigment Yancey Richardson Gallerie
August 1930: A water cart man turns the water main on a group of boys to help them cool off in a street in Westminster, London during a heatwave. (Photo by Fox Photos/Getty Images)July 10, 1934. Three women on Blackpool promenade during a heatwave. One wears a divided skirt and the other a straight skirt, both over swimwear. The middle one has a ‘copy’ of the Letty Lynton dress made popular by Joan Crawford in the film of that name. Adapted for the mass market the triple row of frills at the hem are matched by frills at the shoulder forming cap sleeves. (Photo by E Dean/Getty Images)August 1919: London schoolboys relax in the park during a heatwave. (Photo by Topical Press Agency/Getty Images)9th August 1936: St John’s Ambulancemen handing out oatmeal drinks in the heat at the football match between West Ham United and Tottenham Hotspur at Upton Park. (Photo by E. Dean/Topical Press Agency/Getty Images)27th July 1935: Pupils have a lesson in the open air in the shade of a tree at Winterbourne, Gloucestershire, during a spell of hot weather. (Photo by Fox Photos/Getty Images)
circa 1935: A policeman carrying a consignment of straw helmets at Luton Police Station. The straw version replaces the standard blue helmet in a bid to beat the hot weather. (Photo by Fox Photos/Getty Images)
1913: Nannies with their charges under a tree in Kensington Gardens, London, during a heatwave. (Photo by Topical Press Agency/Getty Images)circa 1935: A bus driver and conductor stop for a water break during a heatwave in London. (Photo by Topical Press Agency/Getty Images)
Playing in the stream of an open hydrant, on a designated ‘play street’ in New York. Circa 1960s.
Een gedachte die ik onthou uit de film, hieronder met een simpel klikje te bereiken, is dat het niet-tekenen belangrijker kan zijn dan wat je met inkt (Sumi = inkt) aanbrengt, het respect voor de leegte. Het wit.
Marjon de Jong ontdekte Sumi-e, een oorspronkelijk Chinese, traditionele schilderkunst die rond 1200 naar Japan was overgewaaid. Sumi-e betekent letterlijk: met zwarte inkt schilderen. In deze traditie worden voorstellingen als landschappen met enkele penseelstreken tot de essentie teruggebracht. Bij het aanbrengen van de streek moet je nergens naar streven. De streek zelf is de essentie, de weg naar het uiteindelijke werk. We spreken haar over haar leven. Hoe haar jeugd haar leven heeft bepaald en hoe het schilderen haar helpt om met haar verleden om te gaan.
En dat zie je in deze mooie, ontroerende documentaire (33:00) waarin kunst en het niet zo rooskleurige leven elkaar raken. Bekijk hem op een stil moment waarin je niet gestoord kunt worden. Hij, de documentaire en zij, de kunstenares zullen je lang bijblijven. Kijk hier:
In de documentaire ervaar je het ongemakkelijke, pijnlijke leven van de kunstenares en hoe haar werk, haar kunst haar hielp, bijna als therapie. Het wondere, maar vooral het reële. De leegte als een voortdurend zoeken naar de essentie.
Probeer wat je gezien hebt te toetsen aan jezelf, aan je omgeving. Dus wandel je, fototoestel in de hand, op deze woensdagnamiddag door het huis, net voor het feest van hemelvaart, en je kijkt naar onbedoelde combinaties die je iets van dezelfde tegenstelling ‘verlies en essentie’ meegeven.
eigen foto
Niet gerangschikt, gewoon een hoekje uit een werkkamer. Gevuld met foto’s en herinneringen aan geliefde wezens waarvan de meesten helaas voor altijd lijfelijk afwezig, met uitzondering van mijn twee beminde vrouwen. Een klein hemeltje, een ‘blijf bij ons want het wordt het al donker buiten.’
eigen foto
De zelf gekweekte Kaapse viooltjes, kwetsbaar en kortstondig. Niet te veel in de zon, zeker niet in de regen. De rug van de dame uit de Jugendstil-tijd. De veranda spiegelt in het glas van de eetkamer. Niet van marmer helaas voelen we ons ook verbonden met de viooltjes. Niet te veel van dit maar ook niet te weinig van dat. Je herkent het gezochte evenwicht. Essences en essenties in handbereik.
eigen foto
De gedroogde granaatappelen. Punica Granatum. Deze vruchten hebben talloze referenties in de literatuur en de kunst geïnspireerd, en de vrucht van de granaatappel wordt al lang beschouwd als een symbool van schoonheid en vruchtbaarheid. Alleen de pitten van de vrucht zijn eetbaar en bevinden zich in kamertjes in het vruchtvlees. De pitten zijn sappig en zitten boordevol vitaminen. Als een rijpe vrucht op de grond valt en opengaat springen de zaden alle kanten op, vandaar de naam granaatappel.
De kleur van granaatappels: Sobere, symbolische film over de legendarische dichter-musicus Sayat Nova (1712-1795) uit Armenië. Kort na het uitbrengen ervan in 1969 werd de film door de Russische autoriteiten in beslag genomen. Paradjanov kwam na jaren van gedwongen werkloosheid uiteindelijk in een werkkamp terecht. Sinds 1981 is de film vrijgegeven, hoewel het naar alle waarschijnlijkheid om een bewerkte versie gaat. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Suren Schachbasjan. Een fragment.(11:20)
Gerrit Achterberg - Merel
De morgenmerel gorgelt
bekers bittere wijn:
droom, die tot pijn verkorrelt
In vogelkelen
omdat het dag moet zijn;
omdat het grote hele
donker niet langer dicht kan zijn.
(Uit: Verzamelde gedichten (1979)
Het lieve grote hele donker, als het heimwee van een merel, of hoe de vormeloosheid van de nacht ons naar de scherpte van de dag dwingt. Maar dan is er zijn troostend gezang. Wij zorgen ervoor dat hij zijn dagelijkse appel krijgt die hij vaak met ekster en kauwen moet delen. Maar zijn prachtig gezang versiert de tuinen tot het donker wordt en bij het eerste licht hoor je hem al. (tot begin juli als de rui begint). Voor degenen die ver van de open natuur wonen hebben we nog een half uur lang merelzang en bosgeluiden in het allermooiste van wat natuur heet, nu overal te kijk. Een prachtige video als troost voor wie moet thuisblijven.
Nog later ontdekt, een mooi gedicht over de granaatappel van Kahlil Gibran. (1883-1931) Het mocht hier nog graag een schuilplaats vinden.
Eens, toen ik in het hart van een granaatappel woonde, hoorde ik een zaadje
zeggen: "Op een dag zal ik een boom worden, en de wind zal zingen in
mijn takken, en de zon zal dansen op mijn bladeren, en ik zal
sterk en mooi zijn door alle seizoenen heen."
Toen sprak een ander zaadje en zei: "Toen ik zo jong was als jij
dacht ik dat ook, maar nu ik de dingen kan wegen en meten,
zie ik dat mijn hoop ijdel was."
En een derde zaadje sprak ook: "Ik zie in ons niets dat zo'n
grote toekomst belooft."
En een vierde zei: "Maar wat een aanfluiting zou ons leven zijn, zonder
een grotere toekomst!"
Een vijfde zei: "Waarom zouden we twisten over wat we zullen worden, als we niet eens weten wat we zijn."
Maar een zesde antwoordde: "Wat we ook zijn,
dat zullen we blijven zijn."
En een zevende zei: "Ik heb zo'n duidelijk idee hoe alles zal zijn,
maar ik kan het niet onder woorden brengen."
Toen sprak een achtste, en een negende, en een tiende, en toen vele,
totdat allen spraken, en ik de vele stemmen niet uit elkaar kon houden.
En zo verhuisde ik nog diezelfde dag naar het hart van een kweepeer, waar de
zaden schaars zijn en bijna altijd stil.
Madonna of the Pomegranate Alessandro Botticelli 1445-1510
Daar zit je dan vol jaloezie in die kweepeer terwijl de 'zagers' het toch maar voor elkaar hebben gekregen bij Botticelli. Abonneren kan ook hier, geheel gratis en naar eigen 'goesting' wat de duur betreft.
We publiceerden eerder gedichten van deze bekende Oekraïense dichter (1974) die ook al bij de eerste oorlogen in zijn land van zich liet horen. Tijdens de Oranje-revolutie van 2004 organiseerde hij een tentenstad in Kharkiv waar demonstranten twee maanden verbleven. Zhadan, die zichzelf beschouwt als een vreedzame anarchist, is trots op de Oekraïense anarchistische traditie, die zich uitstrekt van de Oekraïense Kozakken uit de zestiende en zeventiende eeuw tot Makhnovia, een semi-officiële anarchistische republiek die van 1918 tot 1921 bestond in een regio net ten noorden van de Krim. (Een van Zhadans reisverslagen, “Anarchie in de UKR”, documenteert een reis van Kharkiv naar Makhnovia).
“Donbass Mushrooms,” describes the regrets of a macho pump-factory worker (“We were the élite of the proletariat”) about his post-Communist career growing hallucinogenic mushrooms. “He sees himself as a voice of the underprivileged,” said Chernetsky.
Bodies of civilians that Ukrainian authorities say were killed by Russian forces lay in a mass grave outside St. Andrew’s Church in Bucha on April 3. NY Times Daniel Berehulak
De paddenstoelen van Donbas
In de lente verdwijnt Donbas in de mist, en de zon verbergt zich achter hopen aarde.
Dus je moet weten waarheen je gaat,
je moet de man kennen die alles kan arrangeren.
Deze man was een arbeider in het voormalig pompstation
versleten door alcohol.
Toen we elkaar ontmoetten, zei hij: "Wij, de arbeiders van het pompstation,
werden altijd beschouwd als de elite van het proletariaat, ja, de elite.
Toen alles in duigen viel...
gewoon hun handen naar beneden. Maar niet de arbeiders...
van het pompstation, wij niet.
We organiseerden een onafhankelijke mijnwerkersvakbond,
we namen drie gebouwen van de voormalige fabriek over
en begonnen daar champignons te kweken."
"Paddenstoelen?" Ik kon het niet geloven.
"Ja. Paddenstoelen. We wilden cactussen met mescaline kweken, maar
hier in Donbas groeien cactussen niet.
Weet je wat belangrijk is als je paddo's kweekt?
Het is belangrijk om high te worden, dat klopt, vriend - het is belangrijk om high te worden.
We worden high, geloof me, zelfs nu moeten we high worden, misschien is het omdat we de elite zijn van het proletariaat.
En dus - we nemen drie gebouwen over en beginnen met onze paddenstoelen.
Nou, er is - de vreugde van het werk, elleboogvet,
weet je - het bedwelmende gevoel van werk en prestatie.
En wat nog belangrijker is, iedereen wordt high! Iedereen high, zelfs zonder paddo's!
De problemen begonnen een paar maanden later. Dit is gangland-gebied
weet je, onlangs is er een benzinestation afgebrand,
ze wilden het zo graag platbranden dat ze niet eens konden tanken,
dus natuurlijk heeft de politie ze gepakt.
En dus besluit een bende om ons aan te pakken, besluit ze
onze paddenstoelen af te pakken,
kun je dat geloven? Ik denk dat in onze plaats ieder ander
zou gebogen hebben, zo is het nu eenmaal - iedereen buigt hier,
volgens de sociale hiërarchie.
Maar we komen samen en denken, nou, champignons, dit is een goede zaak,
het is geen kwestie van champignons, of elleboog vet,
of zelfs van het pompstation, hoewel dat een van de argumenten was.
We dachten gewoon - ze komen op, ze zullen groeien,
onze champignons zullen groeien, je zou kunnen zeggen dat ze zullen rijpen om te geoogst te worden en wat gaan we onze kinderen vertellen, hoe gaan we ze in de ogen kijken?
Er zijn gewoon dingen die je moet verantwoorden, dingen
die je niet zomaar kunt laten gaan.
Jij bent verantwoordelijk voor jouw penicilline,
en ik ben verantwoordelijk voor de mijne.
In één woord, we hebben net gevochten voor onze champignonplantages. Daar nekken we hen.
En toen ze op de warme harten van de champignons vielen
dachten we:
Alles wat je met je handen maakt, werkt voor jou.
Alles wat je geweten bereikt, slaat
op het ritme van je hart.
We bleven in dit land, zodat het niet ver zou zijn
voor onze kinderen om onze graven te bezoeken.
Dit is ons eiland van vrijheid
ons uitgebreide
dorpsbewustzijn.
Penicilline en Kalashnikovs - twee symbolen van strijd,
de Castro van Donbas leidt de partizanen
door de met mist bedekte champignonplantages
naar de Azov Zee.
"Weet je," vertelde hij me, "'s nachts, als iedereen in slaap valt
en het donkere land de mist opzuigt,
voel ik hoe de aarde rond de zon beweegt, zelfs in mijn dromen
Ik luister, luister naar hoe ze groeien -
de paddenstoelen van Donbas, stille hersenschimmen van de nacht,
oprijzend uit de leegte, groeiend uit harde steenkool,
tot harten stilstaan, zoals liften in gebouwen 's nachts,
de paddenstoelen van Donbas groeien en groeien, laten nooit de ontmoedigden
en veroordeelden sterven van verdriet,
want, man, zolang we samen zijn,
is er iemand om deze aarde op te graven,
en in zijn warme ingewanden
het zwarte spul te vinden van de dood
het zwarte spul van het leven.
Four freshly dug graves, for an early-morning funeral, at a cemetery in Irpin on April 16. David Guttenfelder/The New York Times
Serhiy Zhadan’s poem ‘The Mushrooms of Donbas’ sounds so contemporary that it could have been written just yesterday. It tells the story of a worker at a former mining pumping station in Donbas (the coal-rich region in eastern Ukraine, which is now the center of armed hostilities), who starts to grow psychedelic mushrooms after the collapse of the Ukrainian economy post-1991. A local gang (Donbas was and still is notorious for its criminal networks) wants to take the protagonist’s new business away, but he fights back, because ‘There are just things you have to answer for, things / you can’t just let go’. This little mushroom enterprise, this little ‘island of freedom’, becomes the true homeland: not some theoretical nationalist idea of a country or an imagined community, but a specific plot of land that one owns and works daily. It is, to paraphrase John Locke, property that becomes private through one’s own investment of labor into it. And this property, this personal plot of land, is the only land worth fighting for.
Onder het lawaai van sirenes en gedreun van vliegtuigeskaders heb ik onbewust de eerste jaren op deze planeet doorgebracht. Mijn jonge ouders hadden een kist klaarstaan die in het dagelijkse leven voor schoolboeken was bestemd, en daarin werd de baby kelderwaarts een verdieping lager in vermeende veiligheid gebracht. Eens de jaren van het biografisch geheugen begonnen, was die oorlog al even voorbij en alleen waarneembaar in de schaarse verhalen van volwassenen, vooral bij gezeur wanneer de jochies een duidelijke afkeer voor een bepaald gerecht lieten horen.
In de zogenoemde laatste levensfase (wie bepaalt waar die begint?) beleef ik die taferelen in de dagelijkse berichten helemaal niet onbewust en zie ik mezelf aan de hand van mijn moeder op de vlucht gaan. Dagelijks.
Opgroeiend dacht je dat zo’n oorlog nooit meer zou plaatsvinden. Op schoolreis naar Aken stonden we als knaapjes te gapen naar de anti-tank-bouwsels, de laatste ruïnes, en de begeleidende onderwijzende zei ons: ‘…alsof zo’n dingen de oorlog konden tegenhouden.’ Dat er weinig was dat een oorlog kon tegenhouden kon ik dagelijks bij mijn grootvader observeren. Waren de forten rond Namen bedoeld om de vijand op enige afstand te houden, een stevige obus van dezelfde makers als de wapens waarmee die forten waren uitgerust liet de boel ontploffen. Zijn zwarte bril verborg zijn voor altijd beschadigde ogen en zijn kromme hand met stramme vingers was voor mij een warme vertrouwde hand als we samen naar het stadspark wandelden waar een helikopter van Sabena de post kwam ophalen. Maar als we thuiskwamen waren onze huizen er nog. Binnen brandde een gezellig licht.
Toch duurde het lang eer de voorbije tweede wereldoorlog tot de werkelijkheid van het dagelijks leven, begon door te dringen. Eerst na de Frankfürter Auschwitz-processen tussen 1963-1965 begonnen de ware verschikkingen zichtbaar te worden. De processtukken die Peter Weiss in zijn toneelstuk ‘Die Ermittlung’ gebruikte waren duidelijk. Ze zijn mij levenslang bijgebleven. Dit zou nooit meer gebeuren!
Het verhaal vertelt zichzelf deze dagen. Wij zien ze voor onze eigen ogen gebeuren of horen hun verhaal vertellen. Ik verzamelde foto’s van grote internationale nieuwsagentschappen en de foto’s die eerder in dit blog verschenen, foto’s van Nadia Sablin en Lida Suchy, fotografen geboren in Rusland en Oekraine en later uitgeweken naar de Verenigde Staten. Daar woont en werkt ook fotografe Sarah Blesener die Russisch leerde om foto’s te maken in jeugdkampen in Rusland en Oekraine en ook in eigen land, USA waar het patriotisme een leidraad was. Te herlezen en te bekijken in dit blog. Met die foto’s, aangevuld met landschappen uit Oekraine, heb ik een week gewerkt, ze geschikt en herschikt om ze als collage te gebruiken op de bezwerende muziek en tekst van David Lang (USA) naar de Song of Songs, het Hooglied, te vinden in het Oude Testament waarin op een erg zinnelijke wijze de liefde tussen een man een vrouw wordt beschreven.
Song of Songs Marc Chagall
De Hebreeuwse naam שִׁיר הַשִּׁירִים, Sjir ha-Sjirim betekent letterlijk "lied der liederen". De uitdrukking is een voorbeeld van een Hebreeuwse genitief, waarmee een overtreffende trap aangeduid wordt: 'het mooiste van alle liederen'. Deze betekenis zette zich voort in de Griekse Septuaginta Ἄσμα Ἀσμάτων, ásma asmátōn en in de Latijnse Vulgaat Canticum canticorum, wat beide ook "lied der liederen" betekent.
Maarten Luther vertaalde de titel als Hohes Lied en daaruit ontstond de gebruikelijke Nederlandse naam "Hooglied".
Met die tekst ging Lang aan het werk. Zijn compositie duurt ongeveer 12″, ik heb er de eerste acht minuten en enkele seconden van gebruikt. De betekenis echter van de woorden ‘beloved one’ en andere tedere benamingen verandert duidelijk door ze te mengen met de beelden waarover ik hierboven sprak. De woorden krijgen iets bezwerend, ze roepen herinneringen op, zoeken naar het duiden van verlangens, naar onzegbaar spijt, pijn en verlangen.Verlatenheid. Op YouTube is de beeldkwaliteit natuurlijk een stuk minder dan de hoge resolutie van de computermontage, maar die was praktisch in een blog niet te gebruiken om niet in één klap al mijn geheugen-reserves te verliezen. Ik hoop dat ze nog even blijft staan en zichtbaar is. Hier vind je ze, ook via kijken op You Tube zelf in iets groter formaat nog kwalitatief te bekijken.
"Just (After Song of Songs)" is a 2014 song written by composer David Lang. The song was performed by the Norwegian vocal group Trio Mediaeval, violist Garth Knox, cellist Agnes Vèsterman, percussionist Sylvain Lemêtre. In 2015, it was adapted for use in the soundtrack for the comedy-drama film Youth, directed by Paolo Sorrentino.
The song is based on language from the Song of Songs in the Old Testament. It has received widespread acclaim from various news sources and music review websites, including The New York Times, The Guardian, and New York Public Radio.
In tijden van oorlog is dromen moeilijk maar begrijpbaar. De ‘Surreal Photography’ van Erik Johansson inspireerde mij tot enkele teksten om even aan die oorlog te ontkomen. De Engelse vertalingen zijn voorlopige pogingen om deelname aan de inhoud te bevorderen.
Erik Johansson ‘Cumulus & Thunder 2017
Je vader,
de schapenwolken-scheerder
-cirrocumuli-
schoor het gekrulde schapenwit
de hoge hemel in.
'Het wordt kouder, kind.'
Zwart broertje 'Donder'
heeft zijn tijd gehad.
Voor het donker
moet de kudde de luchten leeg eten.
Je moeders manen
willen
in heldere hemelnachten.
schitteren.
Erik Johansson Ful lMoon Service 2017
Your father,
the sheep-shearer
-cirrocumuli-
sheared the curly white sheep
into the high heavens.
'It is getting colder, child.'
Black brother 'Thunder'
has had his time.
Before dark
the herd must eat the skies dry.
Your mother's moons
want sparkle
in bright sky nights.
Erik Johansson The reset 2020 ‘Something that could just make things go back to normal‘
Reset.
Nog net voor hij zal drukken
vraagt hij haar
of het terug naar vroeger moet:
het rennen
tegen het rukken van de tijd.
Of spijt:
dat grijs normale
dat alle dromen
splijt.
Eerst betalen
voor enkele scherven gespiegelde
eeuwigheid.
Erik Johansson Impact 2016
Reset.
Just before he will press
he asks her
if it has to go back to the old days:
the running
against the tug of time.
Or regret:
that grey normal
that splits all dreams
First pay
for a few shards of mirrored
eternity.
Erik Johansson Second Attic 2021
Toch is er boven de zolder
nog een tweede
zoals in het hoofd
het denken
een trapje hoger
zingen wordt
en nog een zolder daarboven
met onzegbare dromen
is gestapeld.
Door dat laatste zolderraam
ontsnap je,
vleugels overbodig.
Een beetje schrik voor het donker
vertraagt
het vallen.
Erik Johansson Falling Asleep 2018
Yet above the attic
another one
as in the head
thinking
a step higher
becomes singing
and another attic above
with unspeakable dreams
is piled up.
Through that last attic window
you escape,
wings superfluous.
A little fear of the dark
slows down
the fall.
Erik Johansson Leap of Faith 2018
WHO IS ERIK JOHANSSON?
Erik Johansson (born 1985) is a photographer and visual artist from Sweden based in Prague, Czech Republic. His work can be described as surreal world created by combining photographs. Erik mainly works on personal projects and doing exhibitions around the world. In contrast to traditional photography he doesn’t capture moments, he captures ideas with the help of his camera and imagination. The goal is to capture a story in a single frame and to make it look as realistic as possible even if the scene itself contains impossible elements. In the end it all comes down to problem solving, finding a way to capture the impossible. (website)
We publiceerden deze bijdrage (nu verder uitgewerkt) begin januari 2020. Ze is nu volop actueel en kan ons helpen het verschijnsel 'oorlog' te kaderen in het begrip 'opvoeding'. Opvoeden tot vaderlandsliefde en vredelievendheid, een moeilijke combinatie? Heeft het vaderland te weinig met 'moederlijke kwaliteiten' te maken of zou een dergelijke visie de begrippen 'moed en volharding' aantasten? Is er in opvoeding plaats nodig voor het militaire zoals vaak door vooral ouderen met heimwee naar hun legerdienst wordt gevraagd, of kan het specifieke ervan door bekwame goed opgeleide beroepstechnici vervuld worden?
Wisconsin Army Cadet students wait outside of a vacant motel to begin training active shooter drills in Appleton, Wisconsin, 20 April 2018. After recent school shootings across the nation, many students involved in the Army Cadet non-profit feel the need to prepare in confidence and skills to be prepared for an active shooter.
Meer nog dan letters zijn beelden onderhevig aan eenzijdige, of zeggen we beter ‘enkelvoudige’ interpretaties. Zo zou je met enkele beelden van deze vrij jonge documentaire-fotografe Sarah Blesener, geboren in 1991, Minneapolis Minnesota USA, kunnen denken aan een activiste die het over de kwalijke gevolgen van ‘nationalisme’ zou kunnen hebben, terwijl zij met haar werk meer geïnteresseerd is in het ontstaan van wat mensen geloven en hoe ze via hun families, jongerenjaren en toekomstmogelijkheden met allerlei geloofsvormen en overtuigingen in contact komen, gebonden aan het tijdperk waarin zij (wij) leven.
Sarah Blesener is a documentary photographer based in New York City. Born in Minneapolis, Minnesota, she studied Linguistics and Youth Development. While in University, she worked as a photographer for the organization Healing Haiti based in Port au Prince, Haiti, covering events surrounding the 2010 earthquake. Upon graduation, she studied at Bookvar Russian Academy in Minneapolis, concentrating on the Russian language. She is a graduate of the Visual Journalism and Documentary Practice program at the International Center of Photography in New York. Her latest work revolves around ideologies amongst youth in Russia, Eastern Europe, and the United States. She was recipient of the Alexia Foundation grant for her 2017 work in the United States, and was also a 2017 fellow with Catchlight, working with Reveal from The Center for Investigative Reporting. In 2018, she was a recipient of the Eugene Smith Fellowship. In 2019, her personal project, Beckon Us From Home, received a first place prize in the Long-Term Project category of World Press Photo.
‘I am interested in how beliefs are formed at a young age, how young people identify in their political atmosphere, and how it shapes them as individuals. On a different note, this also has to do with militarization of youth and the thin line between patriotism and nationalism. While issues affecting youth and youth culture are underreported, I find the same to be true with women and warfare. The reason I decided to photograph women soldiers in Ukraine had to do with the same themes I mentioned: identity, belief, and tradition. However, I also wanted to see a perspective of the story I had not witnessed before – how women were fighting not only in the war, but also for equal treatment as soldiers and for the right to fight on the front line of combat.’
Foto uit de serie ‘Toy Soldiers’
‘Ik ben geïnteresseerd in hoe overtuigingen worden gevormd op jonge leeftijd, hoe jongeren zich identificeren in hun politieke sfeer, en hoe dit hen vormt als individuen. Op een ander vlak heeft dit ook te maken met de militarisering van de jeugd en de dunne lijn tussen patriottisme en nationalisme. Terwijl kwesties die de jeugd en de jeugdcultuur betreffen onderbelicht blijven, vind ik dat hetzelfde geldt voor vrouwen en oorlogvoering. De reden waarom ik besloot om vrouwelijke soldaten in Oekraïne te fotograferen had te maken met dezelfde thema’s die ik noemde: identiteit, geloof en traditie. Ik wilde echter ook een perspectief van het verhaal zien dat ik nog niet eerder had gezien – hoe vrouwen niet alleen in de oorlog vochten, maar ook voor gelijke behandeling als soldaten en voor het recht om in de frontlinie van de strijd te vechten.’
Uit de serie ‘Toy Soldiers’
‘My interest in “nationalism” as an ideology rather than “Russian nationalism” in particular is what led me to work on this project. I had spent a few years studying the Russian language, and a few years living in Eastern Europe and Russia. At the time when I was studying at the ICP, in the United States we were going through what I would call an historical election year. Rhetoric of patriotism, border protection, xenophobia, and immigration filled the news not only in the United States but also across the globe. I saw a lot of similarities in Russia, and decided to try to photograph, or at least understand, patriotism amongst youth in Russia.‘
Uit de serie ‘Toy Soldiers’
‘Mijn belangstelling voor “nationalisme” als ideologie, en niet zozeer voor “Russisch nationalisme” in het bijzonder, is de reden waarom ik aan dit project ben gaan werken. Ik had een paar jaar Russisch gestudeerd en een paar jaar in Oost-Europa en Rusland gewoond. In de tijd dat ik aan het ICP studeerde, beleefden we in de Verenigde Staten wat ik een historisch verkiezingsjaar zou willen noemen. Retoriek over patriottisme, grensbewaking, vreemdelingenhaat en immigratie vulde het nieuws, niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook over de hele wereld. Ik zag veel gelijkenissen in Rusland, en besloot te proberen het patriottisme onder jongeren in Rusland te fotograferen, of op zijn minst te begrijpen.’
‘A few of my Russian friends were very active in politics, and mentioned to me that they had a large number of young friends who were growing increasingly interested in patriotism and the military. In April of 2016, I happened to witness a cadet class that taught students to dismantle AK47s and to quickly dress and undress in biohazard suits. This became the first photograph I took for what would become a long-term project about patriotic education.‘
‘There is nothing inherently wrong with patriotism. However, these two terms (nationalism and patriotism) easily blur, and patriotic rhetoric can lead to nationalistic thinking. This is why I decided to focus on patriotic education, starting with patriotic clubs, patriotic classes and patriotic camps throughout the year. Access was difficult, but I had the advantage of speaking Russian, of having prior experience living in the country, and also I was a student at the time. Being young and a student in New York opened many doors for me. The individuals I met were curious about my life, why I spoke their language, and how I ended up in the middle of patriotic and historical war camps.‘
Portraits photographed at the Borodino Historical War Camp in Borodino, Russia Borodino is famous for a battle fought on 7 Sep 1812 – the deadliest day of the Napoleonic Wars. Each summer, Borodino hosts an historical war camp for students from around Russia. 350 adolescents are in attendance, ranging in ages from 11 to 16, and lasts throughout the summer. The project statement of the camp states: “To awaken in the younger generation a keen interest in the history of the Fatherland, the glorious deeds of our ancestors, to facilitate the expansion of military-historical knowledge.
‘Er is niets inherent mis met patriottisme. Deze twee termen (nationalisme en patriottisme) lopen echter gemakkelijk in elkaar over, en patriottische retoriek kan leiden tot nationalistisch denken. Daarom besloot ik mij te concentreren op patriottisch onderwijs, te beginnen met patriottische clubs, patriottische klassen en patriottische kampen gedurende het hele jaar. De toegang was moeilijk, maar ik had het voordeel dat ik Russisch sprak, dat ik al eerder in het land had gewoond, en bovendien was ik toen nog student. Jong zijn en student in New York opende vele deuren voor mij. De mensen die ik ontmoette waren nieuwsgierig naar mijn leven, waarom ik hun taal sprak, en hoe ik midden in patriottische en historische oorlogskampen terecht was gekomen.’
‘My aim is to continue along the same theme of my prior project in Russia, but here in the United States, focusing on patriotism among youth. While I was photographing and working in Russia, I saw many parallels to my own country. I think the phenomenon I see happening in Russia is not unique to itself, but it is global and widespread, and something that Americans can relate to. While we do not have the same style of patriotic camps or club, on an ideological level, the rhetoric is very similar, which is why I am dedicating this year and next to work on these themes and topics.‘
Uit de serie Beckon uw from home
‘Mijn doel is door te gaan met hetzelfde thema als mijn vorige project in Rusland, maar dan hier in de Verenigde Staten, met de nadruk op patriottisme onder jongeren. Toen ik in Rusland aan het fotograferen en werken was, zag ik veel parallellen met mijn eigen land. Ik denk dat het fenomeen dat ik in Rusland zie gebeuren niet uniek is voor zichzelf, maar dat het wereldwijd en wijdverspreid is, en iets waar Amerikanen zich mee kunnen identificeren. Hoewel we niet dezelfde stijl van patriottische kampen of clubs hebben, is de retoriek op ideologisch niveau zeer vergelijkbaar, en daarom wijd ik dit jaar en volgend jaar aan het werken rond deze thema’s en onderwerpen.’
I want to continue to explore motivations and issues surrounding nationalism and patriotic fervor. I want to focus on how youth are taught these ideologies. Personally, I think this year in particular is an incredibly interesting to time to have a conversation about what it means to be patriotic, and how young people are responding to their political atmosphere.
I also believe that in order to create significant media and photographs that create change, it is necessary to engage in long-term research and commitment to a region and topic, and this is my goal in photography – to commit myself to long-term projects and work. This fellowship with Reveal allows for the freedom to do just that.
‘I grew up fascinated by communication – linguistics and music in particular. Incredibly introverted, I was always interested in listening to those around me, and I think I realized early on in life how easily verbal communication fails. I found what I was looking for immediately with music and literature. As a teenager, I had a friend give me a camera and introduce me to photography. And photography became a different form of listening to those around me, a more private form. Unlike my experience with instruments, my camera became something I used in solitude as more of an escape. I began to experiment with photographing those closest to me, starting with my siblings. My older sister had been struggling with an eating disorder for a few years, and had begun to open up to me about her experiences. I decided to photograph her while she shared her feelings with me, something I was incredibly nervous to do. I was unsure how she would respond, how it would affect our relationship, and how the images would feel. However, the experience of seeing my sister through my camera, the vulnerability on both ends, was monumental for me. It was an experience that allowed me to hear her in a different volume. I could expand on this for a long time – but this, really, is how I became truly fascinated with photography.‘
‘The dual messages of “America first” and “Americanism” can be found not only at the forefront of current political movements, but in the pages of literature and education taught at camps and clubs across the United States. Here, in this microcosm of a changing nation, youth straddle the vulnerability of adolescence and simultaneous stripping of individuality. In these settings, around 400,000 American youth are taught annually, often with military subtext, what it means to be an American. Photographed in twelve different states across a divided country, Beckon Us From Home is an ongoing photography project investigating the ideology of patriotism.‘
‘This work examines themes surrounding the interplay of statehood and adolescent identity, looking at topics such as the anxiety surrounding high school shootings, the role of social media and empathy, and the impact of coming of age in a polarized nation. The aim is to open dialogue around the nuanced and complicated ideas instilled in future generations of Americans. How are young people responding to our contemporary society, with all of its changes in belief systems?‘
Haar geloof in ‘long term research’ houdt ons van gemakkelijke krantenkreten en social-media-getwieter verwijderd. Ze is nu volop Duits aan ’t studeren dus mogen we zeker nieuw werk van haar in die richting verwachten. Ook in dit kleine landje hebben wij het voortdurend over deze termen en beschieten we elkaar al dan niet met de nodige en vooral onnodige culturele canons terwijl er waarschijnlijk meer verbindingen bestaan dan wij vermoeden. Maar ook dat is long term werk waard. Misschien wordt het tijd om oudere lijnen die ons verwijderen in meer gemeenschappelijke speel- en werkvelden op te lossen en elkaar beter te leren kennen in allerlei projecten waarvan dit blog hoopt een miniem onderdeel te mogen zijn.
Curtis, Kate and Jude, siblings, lay in their backyard in Watford, North Dakota. 6 July 2017. The Long family has five children whom they homeschool. Western North Dakota attracted families from across the nation during the recent oil boom. Watford, like other rural towns in the region, is now facing unemployment and overdevelopment since the decline of the oil industry.
Here, in this microcosm of a changing nation, youth straddle the vulnerability of adolescence and the simultaneous stripping of individuality.
Het ‘gebruiken’ van de typische eigenschappen eigen aan de adolescentenjaren is niet nieuw. We zouden kunnen verwijzen naar een studie over ‘soldaten’ van 13-17 jaar in de Eerste Wereldoorlog, een bijzondere studie die nauw bij dit onderzoek aansluit. ‘L’ appel de la guerre, des adolescent au combat, 1914-1918, Manon Pignot, editions Anamosa, 2019. Het boek opent met een citaat van Victor Hugo uit ‘Les Orientales’:
‘Veux tu, pour me sourire, un bel oiseau des bois, Qui chante avec un chant plus doux que le hautbois, Plus éclatants que les cymbales? Que veux-tu? Fleur, beau fruit, ou l’ oiseau merveilleux? -Ami, dit l’ enfant grec, dit l’ enfant aux yeux bleus, Je veux de la poudre et des balles.’
Artyom Baklashkin (17), a student of the local secondary school in the village of Diveevo, stands guard in an abandoned building with a group known as the “Survivalists”, 6 Apr 2016, Russia. Survivalists train young adults to survive future wars and post-apocolyptic life and meet weekly for tactical drills. They are using air-soft guns for the practice and competition. Air-soft is a sport that replicates military action, but fires non-metallic pellets
‘At the beginning of this project, I was looking for a standard definition of patriotism and nationalism to measure against. In the end, I found a myriad of contradicting perspectives and definitions that greatly differed from one another. I learned that these contradicting viewpoints contribute to a uniquely American perspective on patriotism, and also shows our divide, but at the same time allows room for the many counter-narratives across the country. These counter-narratives directly contradict and complicate the classic binary that is presented in the media. The classic binary of left vs. right /good vs. bad has been further elevated by the use of click-bait and easily digestible social media platforms, as well as the media organizations that have to adjust to ideas of likes, shares, and social redistribution. All of this has, in my opinion, reduced rather than expanded our content creation. This younger generation is incredibly mistrustful of media, questions every source, and is more fluid in their perceptions of politics. In general, they are far less polarized as the adults, and I hope it remains this way.‘
Marine Military Academy, an all-boys institution, hosts a summer camp on their academic campus in Harlingen, Texas, 17 July 2017. The camp hosts boys from around the world, ages 12-18, with around 300 cadets in attendance.
‘I learned the kinds of questions I am interested in asking, and the kinds of questions I believe are important to be asking, rather than these strictly left vs. right dichotomies that we are often presenting: are we as societies fracturing? Where are we at in terms of empathy? How are youth responding to our contemporary society, with all of its changes in belief systems? The purpose is not to provide answers or to lay out a narrative that can be easily digested. I hope the images and stories are complex enough for my audience to struggle with them. I hope these stories will bridge black and white thinking around these issues, and to bring nuanced to many subjects that remain cloaked in stereotype and presuppositions. I want to encourage dialogue about larger issues at hand and to push back against trends of nationalism and xenophobia. And I want these images to encourage critical self-reflection. I want these images to pose tough questions to our own identities, our own ideas of nationhood, our own childhood and experiences of coming of age, and our own struggles with all of these themes.‘
A group from Stavropol escapes the heat at a lake in Diveevo during an afternoon off. 2 August 2016. “Orthodox Warrior” camp takes place in Diveevo, the center of pilgrimage for Orthodox Christians in Russia. The relics of one of the most revered saints, St. Seraphim, are celebrated on the 1 of August, attracting pilgrims from all across the country. The participants of the camp train not only in martial arts and tactical training, but unite under their Orthodox faith.
Wang Fuchun, the award-winning photographer best known for his candid shots of Chinese people riding the train, has died at the age of 79, according to a statement released by the China Photographers Association March 13 2021.
Born in the city of Suihua in China’s northeastern Heilongjiang province in 1943, Wang rose from a blue-collar background to become one of the leading figures in Chinese photography, winning the prestigious Golden Statue Award for China Photography in 1996.' (Sixth Tone Shi Yangkun)
Wang-Fuchung Passagiers in een trein van Guangzhou naar Chengdu, Zuid China 1996
Ben je met de trein in enkele uren door dit kleine landje, door China reizen per trein is een ander verhaal. De fotograaf Wang-Fuchung kon er van meespreken. Hij noemde zijn foto’s ‘story-stealers’, verhalen die in een foto het dagelijks leven van de alledaagse mens samenvatten en in de verbeelding van de kijker weer tot leven komen, aansluitend bij de grote Amerikaans-Europese traditie waarin het dagelijks leven de kern van hun werk vormt.
Shi Yangkun Reiziger op de trein van Shenyang naar Dalian, Noord-China 1994Wang-Fuchun: Man bekijkt vrouwelijke passagier op de Kunming-Liuzhou lijn in 2009
"I became an orphan at an early age. So my elder brother and his wife took me under their wings. Around that time, my brother worked for the railway administration. So our house was near the rail line. Every day, I watched trains go by and listened to their shrieking. We were pretty poor back then. So in order to support the family, I collected cinders along the tracks. During the harvest season, to collect grains that have not been harvested, I would hop onto trains to nearby farmlands. It's kinda like the old movie 'Railroad Guerrilla'. My love for trains has grown in me since my early childhood."
Wang Fuchun: Op zoek naar een comfortabele plaats om te rusten, Wuhang-Changsha -lijn 1995Passengers lining up to board the train at Sankeshu Station, 1978, in China. Photo: Wang Fuchun
In the year 1963, persuaded by his brother, Wang decided to transform his love for trains into a career. The then twenty-year-old got admitted into a vocational railroad training school where he trained as an engineman.
"I applied for that school because I wanted to drive the train. But after graduation, I was assigned the role of car inspector. As you can imagine, I was slightly disappointed. But this episode didn't affect my feelings towards trains. In the 70s, I became a graphic designer for the labour union of the Sankeshu Railway Administration. Then in 1977, each work unit was asked to elect exemplary employees. For the sake of publicity, the head of the labour union asked me to take some pictures. That's how I started my photography career."
Wang-Fuchun: Passagiers in een trein van Shangai naar het zuidwestelijke Chongqing 1991Wang-Fuchun: Passagiers in een trein van Beijing naar Shenyang Noord China 1994
Hij ontdekt zijn roeping in de fotografie: “I remember it was 1980, when Japanese photographer Hiroji Kubota exhibited his photos on China in the city of Harbin. His photos were so big that each one of them occupied nearly an entire wall. It was mind-boggling! Kubota specializes in documentary photography. His works changed my mind and how I took pictures.”
Hij begon te werken met een ‘seagull’-camera met twee lenzen met negatieven van 6 x 6cm. Hij maakte willekeurige foto’s zonder dat iemand hem een onderwerp oplegde. Zijn bijzonder discrete manier van werken zorgde vaak voor intieme momenten: ouders kijken liefdevol naar een pasgeboren baby, de twee verliefden samen onder een deken, een monnik die terwijl hij zijn gebedskralen door zijn vingers laat gaan, indommelt. Alles in zwart-wit.
Geliefden in een trein van Guangzhou naar Chengdu in Zuid-China 1996
Op de trein naar Nanjing, een klein meisje valt in slaap tegen de deur.
Indommelende monnik
"How Chinese trains have evolved! First, it was steam train, and then it was replaced by diesel locomotive. Coming up, we got electric trains. Now, bullet train has become the norm. As the transportation has improved, people inside the carriages have changed as well. These transformations mirror the tremendous changes of China after opening up to the outside world (since the late 1970s). The transformation was silent and subtle. I am glad that as a photographer, I document these changes and people like my pictures."
Nowadays, the high-speed railway network in the Middle Kingdom measures a staggering 22 thousand kilometres, more than the rest of the world's combined. As China's railway revolution continues to pick up steam, it is expected that by 2020, this sprawling network will cover 80% of the big cities.
Of dit een vrome wens was heb ik nog niet kunnen nagaan, maar de stelling is wel geloofwaardig.
"Now, walking inside the high-speed rail, no matter how hard I try, I cannot find a good subject to capture. There is no story any more. People either lie down, or stare at their mobile phones. They stop chatting to people sitting next to them. There is no conversation throughout the entire journey. The indifference has become the most significant trait of this day and age."
De ‘onverschilligheid’. Een resultaat van de functionele samenleving? Een nieuw onderwerp voor hedendaagse fotografen? De documentatie van de evoluerende tijd mag in zijn werk al een merkwaardige bijdrage vormen, zijn liefde voor de reizende mens, voor korte of langere tijd op elkaar aangewezen, straalt uit zijn foto’s. Ze zijn een dankbare schat om de weg tussen gisteren en morgen zonder woorden duidelijk te maken. Meer dan vierduizend treinritten en ongeveer 200.000 foto’s heeft hij gemaakt; zijn razendsnel – evoluerend land is nog altijd een thuis voor de mensen wiens verhalen hij graag stal, om zijn eigen uitdrukking te gebruiken. Hopen we maar dat politici en al dan niet zelf verkozen leiders deze foto’s voor ogen houden als ze het hebben over het begrip dat ‘toekomst’ heet.
Nadia Sablin Years like Water RuslandPortrait of a Village Lida Suchy Oekraine
Er zijn de grote woorden, de grote verwijten, de politieke dromen, de wederzijdse vermeende of echte bedreigingen, maar in beide landsgedeelten, Rusland en Oekraïne leven net zo’n gewone mensen als wij hier ter plekke. Ik zocht dus twee vrouwelijke fotografen die hun moeder-vaderland van hun kindertijd in beeld brachten en laat je graag meekijken naar hun observaties van het dagelijkse leven in hun thuisland.
Nadia Sablin: I left Russia on the cusp of my adolescence—a move which divided my life into two very distinct parts. When I left Russia, everything changed overnight. I swapped the palaces of Saint Petersburg for the perfect lawns of Middle America, and obsessive reading of the Russian classics for episodes of Full House. I went from being an over-pampered child to suddenly understanding more than my parents. Everything I knew was left behind and I became a new person, even changing my name to a more Westernized version.
Nadia Sablin ‘From the Mountains’
When I go back to the former Soviet Union, much of my childhood comes to life again: the smells, the sounds, the angle of light, the way a train car rocks you to sleep on a long trip north. It’s as if I’m traveling not just to a different location but to a different time, and to a version of myself I only vaguely remember. The vastness of the region is a draw as well. Threads of family connections, fairy tales and rumors pull me further and further in. I think I could spend my life focused just on this region and never get tired. NS: I became addicted to reading when I used to visit my grandfather’s house at the age of seven. At the time, spending summers away from the city felt like being forced into exile. I missed my mom’s bedtime stories, all my friends, and the constant attention of my grandmothers.
Nadia Sablin ‘Years like Water’
‘Years like Water is a decade-long look at a small Russian village, its habitants, ramschackle institutions, nature and mythologie. The series loosely follows the lives of four interconnected families, showing children grow up unsupervised in a magical wilderness and adults strugle for survival in the same. For over ten years of visits, I attented birthdays and funerals, drank tea with the grandmothers, and listened to stories of the villagers’ loniless and love for one another. ‘
‘My photographs from Alekhovshchina explore and describe a world that doen’t fit into the neat narrative of “Putin’ s Russia” put forth by both Eastern and Western media. It is more beautiful and complicated than either side would have us believe, more tragic and hopeful.’ (Nadia Sablin)
Polina Lesnykh with friends, 2014
Lida Suchy uit Oekraïne brengt haar foto’s samen en maakt er samen met Miso een wonderlijk mooie film van gesteund door authentieke klankopnames. ‘Pictograph.’ Het dagelijks leven in Krvorivnya, Oekraïne. Maak er even tijd voor want het is een bijzondere belevenis een twintigtal minuten deelgenoot te mogen worden van hun dagelijks bestaan. Het kan niet rechtstreeks maar klik op ‘Watch on Vimeo’ en je bent er. Geniet.
Vignettes of life in the village Kryvorivnya in the Carpathian Mountains of Ukraine, where once the novel "Shadows of Forgotten Ancestors" was written and later filmed and where, to this day, the passage of time has its own pace.
Lida Suchy Het leven in een Oekrains dorp Kryvorivnya
Growing up, Lida Suchy listened to her parents’ tales of the Ukrainian homeland, which they fled because of Soviet persecution during World War II. At night, her father, Zenon, told her bedtime stories about Baba Yaga, the Ukrainian witch, but also tales from his summers spent among the Hutsul culture, deep in the Carpathian Mountains of western Ukraine. There was even a touch of romance to her parents’ first moments in exile: Zenon met his wife-to-be, Irene, when he pulled her through the window of the last train leaving the station. Together, they watched the sunset.(The NY Times Jonathan Blaustein 2016)
Lida Suchy Het leven in een Oekrains dorp KryvorivnyaLida Suchy Het leven in een Oekrains dorp Kryvorivnya
“Most of the news coming from Ukraine focuses on the war, the violence, the destruction and extreme problems that are stereotyped. I wanted to show the everyday life of ordinary people,” she said. “I really feel a kinship with them. I would like to transfer, if possible, that sense of touch, that sense of closeness, that I feel with the people.” (ibidem)
The Swimminghole Lida Suchy Het leven in een Oekrains dorp Kryvorivnya
Het leven in een Oekrains dorp Kryvorivnya Lyda Suchy
I think it’s important to tell personal narratives so that the individual doesn’t become lost in a sea of generalities and stereotypes. Seeing life from the point of view of someone else creates a more empathetic, richer understanding of the world. What we are shown in the news tends to reduce global movements to digestible size. I’m interested in doing the opposite: reaching for the universal through the personal; telling the truth through fiction. (Nadia Sablin as told to Abigail Smithson)
Heren aan 't bewind:
Zoals in 1934 verschenen nu
in 't vrijwel lege stadion van een stad
de heersers van 't moment
net voor de spelen
hun spelletjes zouden camoufleren
en sterven
voor de aankomst
vaderlandsliefde werd genoemd.
Tijd om scheve schaatsen
in te ruilen voor een tochtje
in de bergen.
Vergezichten gratis.
Tot aan de horizon
die voorlopig nog van niemand is.
Even slapen kan tussen de bloemen
Wakker worden met de morgen in de lucht.
Dit ‘zinkende huis’ is deze dagen te bekijken in de Engelse stad ‘Bath’, in het midden van de Avon-rivier, dichtbij de Pultney Bridge. Het is een installatie van de ‘Stride Treglown’ architectuur-studio.
Sinking House is a small wooden house painted red that seems to sink into the river. Sitting on the roof is a human figure who is trying to save the house from almost certain destruction by tugging on a rope tied to the bridge. On this rope we can see an unmistakable white writing on red signs: COP26. (Collater.al Guido Giulia)
Het is een duidelijke boodschap van de architectengroep van Stride Treglown aan het adres van de klimaatverandering en toont met een beeld de inclusieve gevaren voor ons allen ervan enkele dagen voor COP26, the United Climate Change Conference. In eigen land hebben we duidelijke voorbeelden gehad van ‘zinkende’ huizen. De rode kleur was niet toevallig want ze stelt daarmee alle huizen en hotels van Monopoly voor. The Stride Treglown studio wilde hiermee onderlijnen dat staten vaak beslissingen nemen die vooral of alleen rondom de economische aspecten van het gebeuren draaien.
In datzelfde tijdschrift ‘Collatter.al toont de Israëlische fotograaf Alexander Bronfer zijn foto’s over ”The dead Sea’, de Dode zee. Een vreemde en inderdaad mysterieuze plaats waar je dichtbij de bijbelse teksten en gebeurtenissen (met o.a. de vervloekte steden Sodoma en Gomorrah) juist NIET kunt zinken door het hoog zoutgehalte in het water.
In addition to being an important archaeological site, where, for example, the remains of a cosmetic and therapeutic mud factory dating back to the time of Herod have been found, Ein Bokek today represents a destination frequented mainly by tourists from different countries.
It is precisely in this place, located on the western shore of the lower basin of the Dead Sea and where the water depth never exceeds 2 meters, that photographer Alexander Bronfer has returned almost every week for about two years, capturing its truest and deepest soul.
(Collater.al Guido Giuilia)
Alexander Bronfer The Dead Sea
Recente studies tonen aan dat ‘the lower basin of the Dead sea’ gedoemd is om verdampend te verdwijnen.
Alexander Bronfer was born in Ukraine and studied in Russia, in St. Petersburg. Once he finished his studies he moved to Israel, first in Tel Aviv and then lived in several Kibutz in the south of the country.
Alexander Bronfer The Dead Sea
Het is een beetje surreëel maar toevallig had ik enkele conceptuele illustraties van kunstenares Chiara Ghigliazza bij de hand. We blijven beleefd en voorkomend, ook in noodsituaties.
Can ‘women’s work’ be a feminist act?
I want my daughter to love whatever she wants to love. I want my daughter to fully own her own desires and joys, and I hope her generation is far less consumed with questioning the validity of whatever makes them happy than mine is. (Chiara Ghigliazza)
A Half-Century of Economics at EPA Illustration about the use of economic research in designing environmental policies, for Resources, magazine of the environmental nonprofit organization Resources for the Future.
Het zijn maar enkele voorbeelden van ‘beeldend’ denken omtrent ‘de toekomst’, een kleine aanvulling van onze vorige bijdrage.
Follow the leaders London Isaac Cordal
enzovoorts
En wat als je je afvraagt wat er met die kunst en zijn beoefenaars moet gebeuren in de toekomst? Een video van zes jaar geleden maar de vragen blijven nog steeds gesteld.Een museum met plezierige zelfkritiek?
De hedendaagse kunstenaar kan o.a. met treffende beelden wel degelijk een verhelderende aanzet tot dagelijkse participatie geven. Dat kunst zich bekommert om de planeet en haar (toekomstige) bewoners zou vanzelfsprekend mogen zijn. De manier waarop is een kwestie van kunde, mensenkennis en samenwerking. Beeldentaal kan zich tot een breed publiek richten.
Het blijft niet lang, dat kladje oktoberlicht in de vroege namiddag. Door het badkamerraam tot op het rekje met ‘mannengereedschap’, nog onder het stof van voorbije werken. Klad zon aan de linkerkant, streepje op de tegels, puur licht in het pillendoosje op zijn blauwe foedraal. Nu inzoemen op de strakke nagelknipper op het mandje gestoken.
Stof over het weefwerk en een verre weerkaatsing van de fotograaf in het spiegelend vlak van de knipper. Tegen de zacht belichte tegels het blauwgetinte van Davidoff’s Cool Water terwijl wattenstaafjes zich uitrekken om nog mee in beeld te komen.
Ook de nieuwe nog ingepakte tandenborstel wil bij de donker geworden Davidoff horen. Het oktoberlicht weerspiegelt het blauw van Cool Water op de tegels. Lang zal het niet duren.
Het bijna lege pillendoosje van die dag vangt alleen licht. Is er een mooier geneesmiddel? Innemen langs de ogen, of het bewaren in het digitale geheim achter het oog van de lens, deze liefelijke cycloop.
Tenslotte is er het moment van het stilleven zoals ik het wil bewaren: Licht, schaduw en reflectie in de gewone alledaagse dingen, een oktober-namiddag. Alles valt op zijn plaats.
Stilleven met oktoberlicht
In de traphal tekent het licht gordijnbloemen op de muur net voor het vertrekt. Tien minuten later verdonkeren wolken het binnenhuis. Je moet aan vroege avonden leren wennen.
Natuurlijk komen de foto’s beter tot hun recht als je ze extra kunt vergroten, maar hier zijn het gewoon onderdelen van een verhaal waarin het strijklicht van oktober even binnenkomt, hoopt dat iemand zijn toverkunsten opmerkt voor het oplost in het naderende regendonker, uitloper van kortende dagen. Stilleven.
grimm-letha-wilson-yellowstone-sunsrise-idaho-lava-2021 UV prints on steel 72.4 x 50.8 x 34.3 cm | 28 1/2 x 20 x 13 1/2 inzijkant van hetzelfde beeld
Het fotografisch beeld in een synthese met industriële materialen zoals cortenstaal, aluminium en vinyl. Dat is het onderzoeksterrein van de Amerikaanse kunstenares Letha Wilson (b.1976), nu o.a. te zien in de Grimm-gallerie in Amsterdam, voordien ook in New York.
Letha Wilson’s practice is rooted in material experimentation. She is known for her synthesis of mediums, expanding the visual and physical dimensions of photography and sculpture.
By combining industrial materials such as Corten steel, aluminum, and vinyl with photography, Wilson has developed unique fabrication processes. She prints images depicting the beauty of natural landscapes onto her sculptures, embeds them in the surface of her works, and manipulates them in various unexpected compostions. The sweeping expanse of a desert sunset, grooved rock formations, and verdant palm trees are among images Wilson has taken while travelling in Hawaii, the American West, and Iceland. The natural world is both the subject and content of her work; a metaphor for the role of the landscape in myths of renewal, and possibility. (Grimm Gallery)
Nevada Moonrise Metal Fold, 2018 UV prints of aluminum 96.5 x 386.1 x 25.4 cm | 38 x 152 x 10 in
detail centrum
Een synthese van media. Zat de fotografie vastgeklonken in de twee-dimensionele ruimte, hier probeert de kunstenares haar als belangrijk onderdeel te integreren, niet alleen in haar oorspronkelijke vorm maar vaak ook bewerkt, geknipt, gescheurd, of afgedrukt op ongewone materialen zodat ze helemaal in het kunstwerk kan geïntegreerd worden.
Lava and Leaves with Pipe, 2021 UV prints on steel, steel pipe 61 x 35.6 x 38.1 cm | 24 x 14 x 15 inch
Door industriële materialen zoals cortenstaal, aluminium en vinyl te combineren met fotografie, heeft Wilson unieke fabricageprocessen ontwikkeld. Ze drukt beelden van de schoonheid van natuurlijke landschappen af op haar sculpturen, verwerkt ze in het oppervlak van haar werken en manipuleert ze in verschillende onverwachte composities. De uitgestrektheid van een woestijnzonsondergang, gegroefde rotsformaties en groene palmbomen behoren tot de beelden die Wilson heeft genomen tijdens reizen in Hawaii, het Amerikaanse Westen en IJsland. De natuurlijke wereld is zowel het onderwerp als de inhoud van haar werk; een metafoor voor de rol van het landschap in mythen van vernieuwing en mogelijkheden. (Grimm)
Bryce Canyon Lava Push, 2018 UV prints on Corten steel 335.3 x 129.5 x 152.4 cm | 132 x 51 x 60 inch
Wilson snijdt, scheurt en vormt haar foto's, duwt en trekt de afdrukken op hun plaats en omhult vervolgens delen van de compositie in cement. In haar werk ze onderzoekt de magnetische aantrekkingskracht van het Amerikaanse Westen en wijst daarbij op de rol die het landschap speelt in onze eigen mythen over heruitvinding, eindeloze mogelijkheden en grote beloftes. Met architectuur en driedimensionaliteit als frame en armatuur onderzoekt Wilson de mogelijkheden en onmogelijkheden van het fotografische beeld. Zoals het onvermogen van een foto om de plek die wordt afgebeeld volledig te omvatten.
“I believe the concern for the environment and nature comes from the heart of my experience spending time outdoors. It’s not something that I address overtly; but I allow the viewer to bring with them what they may and, perhaps, or ideally, they re-consider their own relationship or assumptions about nature.”
^ Hawaii California Steel (Figure Ground), 2017, UV prints on Corten steel, 10 x 6 x 5 feet Comissioned by the DeCordova Sculpture Park and Museum
'I never understood why photography was sort of sectioned out in terms of this art conversation. What do photographers think they’re doing that separates them from artists? There is such convention surrounding photography, how it’s framed, how it’s hung, how it’s presented. I amazed that people assume that once the image is captured nothing happens after that. To me, that’s just the beginning of the conversation. The image is not the end point but a starting point. And even going back to someone like Anna Atkins, I find it really interesting thinking about the first camera, the first photograph, the camera obscura. It’s all really based on science, a spirit of experimentation and figuring out what works. I get excited about that.' (William Jess Laird, Upstate Diary)
Death Valley of Fire Concrete Bend, 2020 concrete, C-print, UV print, aluminum frame 81.3 x 61 x 4.4 cm | 32 x 24 x 1 3/4 inIMAGE: Letha Wison, Landmarks and Monuments Installation view, Solo exhibition at Art in General, NYC
'I was really interested if something could be sculpture, painting, and photography simultaneously. I was making work, but I was also taking all these other classes learning a lot of processes, so I could understand what I could create using mold-making or layering images onto fabric. My peers were always painters and sculptors. I never took a photography class and I feel like an outsider as far as photography goes. But the thing is that, eventually, I realized these pieces I was making, these extrusions using digital prints and sculptural forms were kind of cumbersome. So in order to break down my practice into something more immediate, I started printing in the dark room, which has been a huge part of my process. I’ve been printing for 12 years, but, still, I go to the dark room and they’re like,
“Which enlarger lens do you need?” And I’m like, “I don’t know.” I don’t know the technical lingo of photography, but I know how to do what I need to do. My goals are just different. I shoot with this old box camera, a Yashica-Mat, so there’s a certain amount of not seeing and not knowing what I’m doing. And then, when I’m in the dark room, I just want to see images as quickly as possible. I know that I’m going to subject these prints to extreme duress, so I print quickly and really large — and the
colors can shift. But it isn’t perfect color that I’m looking for.' (Ibidem)
Letha Wilson – Headlands Beach Steel Pipe Bend, 2018 UV print on vinyl, steel pipe 147.3 x 106.7 x 40.6 cm | 58 x 42 x 16 in
Installation view of Cross Country, Grimm Gallery Amsterdam, May 2019
Steel Face Concrete Bend (Kauai Palm), 2018, Unique c-prints, concrete, emulsion transfer, steel frame, 38 x 32 x 1 1/2 in
Nature and the landscape, particularly in the Western United States, but even hiking in the woods out East gives me ideas. The sense of timelessness and the overwhelming magnitude of the spaces in the American West continually blow me away. Besides the large vistas, are so many details and moments, the rocks, geology and formations, it is a continual source of amazement.
Badlands Concrete Bend, 2015, C-prints, concrete, emulsion transfer, aluminum frame 60.5 x 45.5 x 2 inches
In de stilte 