Beth is zwanger.
Alles ok bij de Gidiennes.

Niet alleen brengt het ene probleem het andere mee, maar ook succes is de stiefmoeder van een al dan niet gezegende kroost hindernissen.

Gide wil best zijn vaderschap erkennen: affronter la réaction publique ne lui fait pas peur.

Maar er is ook Madeleine, en hij weet dat hij haar diep zal kwetsen.
Nicolas -want het zal een jongen zijn- krijgt dus de naam van zijn moeder en zal als ‘né de père inconnu’ geregistreerd worden.

Wel zou Gide het kind erkennen mocht Madeleine sterven, iets wat in 1938 na Madeleines overlijden ook prompt zal gebeuren.

Nu mag de staat best tevreden zijn met ‘père inconnu’, de vrienden, de omgeving, de families zullen vragen stellen.
Het kind zal dus als een geadopteerd kind doorgaan, maar dan moet je nu de zwangerschap van de moeder zoveel mogelijk geheim houden.

Whity zal dus voor La Bastide zorgen samen met haar vriendin Eunice Mc Leod.
Billard stelt de vraag of Madeleine ooit op de hoogte is geweest van dit kind.
Gide dacht van wel, maar het geheim blijft toch erg goed bewaard.

Dan is er het geld.
Vanaf de eerste zwangerschapverschijnselen bij Beth heeft hij haar belangrijke sommen ter beschikking gesteld.
Hij wil alles voorzien, ook de mogelijkheid dat hij plotseling zou overlijden.

Gelukkig is er een aparte rekening bij de NRF waarop een deel van zijn auteursrechten wordt gestort.

Zo zijn er de inkomsten van zijn roman Les Faux-Monnayeurs die een matig succes kent in Frankrijk maar verschillende uitgaves in het buitenland beleeft.

Beth verblijft vier maanden in Rapallo aan de Italiaanse Riviera, meestal in gezelschap van haar moeder, of van Gide.
Daarna installeert ze zich in Annecy waar op 18 april 1923 …een dochter wordt geboren.

Gides teleurstelling is vlug verwerkt, want het kind lijkt sprekend op hem.
Dacht hij veilig te zijn omdat hij als homoseksueel niet voor dit vaderschap zou verantwoordelijk worden gesteld, nu is de gelijkenis zo treffend dat elke bezoeker toch met enig vraagteken omtrent de ‘père inconnu’ het pand zal verlaten.

Zij zal ‘Catherine Van Rysselberghe’ heten, later Cathérine Gide, en door huwelijken zal ze weer andere namen toebedeeld krijgen.

Om van de emoties te bekomen installeren Elisabeth, haar dochtertje en moeder zich in Talloires aan het meer van Annecy.

Zo zien ze op 17 mei de boot aankomen waarop twee silhouettes dadelijk herkenbaar zijn: Gide en Marc.
Het is een mooi gebaar dat ze samen komen, maar Billard stelt zich toch nog de netelige vragen bij deze ontmoeting:

Mais comment oublier que, dans cette affaire, Catherine incarne pour Gide une sorte de triomphe et pour Marc un échec?

Maar rond de wieg van Catherine ontstaat er le constat d’une solidarité inébranlable.

In haar Cahiers schrijft La Petite Dame over dit verblijf.
De valiezen van Gide zitten vol cadeautjes en boeken.
Op een dag hebben Marc en Beth zich op het bed geïnstalleerd, rug tegen de muur, gewikkeld in een grote sjaal.
De avonden zijn koud, het hotel is niet verwarmd.
Gide in een zetel tegenover hen, zijn voeten tegen die van La Petite Dame.
Met luide stem leest hij stukken voor uit Theatre de Clara Gazul’ een door hem geliefkoosd werk van Merimée.

‘Contemplons un instant l’édifiant tableau de cette famille sereine, unie, qui, contre toutes les règles de la société, de la morale et du bon sens, édifie, selon les lois qu’elle s’est données son bonheur.’

Ik ga er even bijzitten, en luister en kijk…en zwijg.

---