In deze tijd van schermen is het goed om terug te denken aan de schermen van mijn jeugd, zijnde  ‘Pats’ poppenkast, het filmdoek voor 16mm vertoningen, het bord in de klas (breed scherm avant la lettre) de verkiezingsborden (weg met Collard) de witte muur in de veranda voor de bevende beelden van mijn 35mm projector, met de hand gedraaid en de duizendste vertoning van een onbekende cyclocross en een gesprek in de cockpit van een Amerikaanse bommenwerper. Tenslotte het kleine televisiescherm bij mijn grootvader.

Het zijn herinneringen die bij het zien van Aaron Hobsons foto’ s naar boven kwamen.  Hobson is nog altijd verbonden met de Collette Blanchard Gallery, momenteel niet in werking, maar hoedster van een aantal memorabele artiesten. Sinds enkele jaren maakt hij als ‘cinemascapist’ foto’s in cinema-formaat waarin hijzelf overigens de hoofdrol speelt. Hij groeide op in een van de armste stadsbuurten van Pittsburgh.  Vandaag leeft en werkt hij in een klein stadje in de verre Adironack Mountains in de nabijheid van de Canadese grens, omgeving die vaak het decor voor zijn foto’s is geworden.

Zijn foto’s ontstaan door het samenvoegen van verschillende beelden, zodat hun optelsom een nieuw geheel vormt in tegenstelling bijvoorbeeld met het fotowerk van de Engelse schilder David Hockney die met polaroid-formaatjes vaak grote panorama’s opbouwt waarin verschillende verdwijnpunten een nieuwe innerlijke werkelijkheid vormen. Aaron Hobson’ s ‘Cinemascapes’ zijn ook naar inhoud verwant met de grote tegenstellingen in de Amerikaanse maatschappij.  Schrijver John Wood: “…that his imagery exudes sexuality and danger, those two narcotics we never seem to be able to get out of our systems.”

Hijzelf, in zijn welsprekend blog ‘I shot myself, they did too, a cinemascapist subsidiary, zegt het op deze manier:

‘Perhaps the wide, cinematic shape of the frame is an unnecessary gimmick; the pictures become film stills from nonexistent but familiar narratives, not originally authored works that imply or develop a narrative we’ve never seen before. Considering the vertiginous* (second word I had to look up… it means inclined to frequent and often pointless change) catalogue of images that already exists, why not look for new stories to tell?‘

En dat is inderdaad de sterke kant.  Net zoals in de oude barokprenten bevatten de foto’ s een aantal epische elementen die hier naar willekeur onderdelen van een story kunnen zijn. Dat verhaal zet zich soms af tegen zijn ‘helden-status’, zijn gewilde glamourkant zonder in al te duidelijke ontmaskeringen te willen vervallen.

In de wereld van de ‘schermen’ is het breedbeeld een alledaagse aanwezigheid geworden.  Pas als we de alledaagse werkelijkheid kaderen in zijn ‘uitgerokken’ formaat, beginnen we ons vragen te stellen. Het leven als ‘schouwspel’ is niet compatibel met de smalle kijk die we in onze koppen erop nahouden. 

Het zijn natuurlijk niet allemaal ‘ver-gezichten’ of taferelen uit sandalen-filmen waarin we zelf meespelen.

Anderzijds word je door het cinemascopebeeld bewust van de ‘uithoeken’ van je innerlijk oog, uithoeken waar het verhaal onzichtbaar wordt (gehouden).

Onze smalfilm-ziel (kijk weldra naar het super-8 verhaal van Spielberg) camoufleert zich graag in de wijdsheid waarin het niets of de wanhoop fraaier oogt naarmate  we er cinema van kunnen maken. En dat talent hebben we.  Kijk naar het nieuws, sla de kranten open.

KLIK DE FOTO’S AAN IN GROOT FORMAAT OP: http://500photographers.blogspot.com/2010/12/photographer-179-aaron-hobson.html