We blijven in Orchard street in de Rachel Uffner Gallery waar kind aan huis ‘Sara Greenberger Rafferty’ weldra nieuw werk toont.Of moet ik zeggen: een nieuwe show opvoert?

‘My work has been about performers — or more accurately performance — since I was an undergrad working on a project dealing with social class. Early on, having made a pact with myself (which I sort of later broke) never to make an original image of a person’s body or face, I depicted the performance of self exclusively through objects, props, and pre-existing images — stand-ins, if you will. When I first moved to New York, I did a few performances as a retailer named Sophie Spar, where I sold artworks disguised as products for $20 or less. I then began working on a project, which never fully materialized, about the cakewalk (a syncopated music and dance heavily associated with minstrelsy).’

Dit eerder eenzame optreden van de stand up comedian vindt zijn wortels op de kermis, de ‘fair’, grote volksfeesten bij uitstek.

‘I started to become interested in the iconography and space of performance such as the fair, the stage, and the screen. At about the same time I began collecting comedy LPs and re-awakening my obsession with comedians, which began in my childhood. I read everything I could about Harry Houdini, Fatty Arbuckle, Buster Keaton, Phyllis Diller, Lenny Bruce, and Dick Gregory. In a sense, I have been sort of working my way through the history of performance or recorded performance, and now, with my new series of color photographs, I am focused more specifically on television.’

Toch wil ze het thema van haar werk niet onder de noemer ‘entertainement’ zien staan. Ze gebruikt de elementen ervan, de sfeer, de props.  Haar liefde voor performers van ‘previous eras’ geeft haar wel de kans onafhankelijker tegenover haar werk te staan.

‘I can view them and analyze them outside of their time and context. Whereas, if I made a work using images of say Mary Lynn Rajskub or Dave Chappelle or Zach Galafianakis it would be more difficult for me to make it my own through transformation, because of contemporary cultural context and associations. But this could be a cop out.’

Het is daardoor wel eens wandelen langs de paadjes van de goed verkopende melancholie, het heimwee naar tijden die nooit hebben bestaan, een activiteit die ook wel eens in de Amerikaanse en onze binnenlandse politiek opduikt.

Er is inderdaad een ‘wreed’ kantje aan het volks vermaak.

I think of a lot of my work as playing out as a performance of non-performance. This could be interpreted in a number of ways, among them the performance of the everyday character, the way we perform in our daily lives or that the non-performance is related more to a non-compliance, a refusal to do what one is supposed to do. In some cases, the ‘wrong’ object is performing and in a lot of cases the figure is totally absent. I think ideas about damage, repair, obfuscation, failure, injury, humiliation, abjection, pathos, and humor are fairly important to my work. I depict a lot of ‘benign violence’ which would be the pies, the punches, and my new series which could be called spills.’

De linken tussen de stand up comedian en de ‘artiest’ liggen niet altijd voor de hand, maar ik denk dat het ik-gecentreerde, overaanwezig in de hedendaagse kunst, er alvast een onderdeel van is. Ik heb vaak het idee dat het succes van de stand up comedians vooral in de herkenning van dat ‘lonely’ karakter ligt, een zelfontkenning die gedragen wordt door grollen en grapjes waarmee mijn en zijn (haar) eigen leven niets heeft te maken en die door hun vrijblijvendheid steeds de ‘andere’ dan ikzelf te kakken zet. We blijven met zijn allen gezellig uit de wind.

 ‘I like the aesthetics of stand-up comedy as a model for my art-making: up against the wall, pared down, masculine, one-person scale, engaging and not obtuse, only alienating by design, etc. Ideally I would like to make work that operates as good stand-up comedy does, something that is engaging but has the ability to deal with real shit, something that is crafted but not too flashy, something human scale but could engage a whole room. I have always been struck also by the connection of body to content in stand-up and how the comic’s body (gender, race, stature, age, etc.) comes to bear on the meaning of the jokes.’

To deal with the real shit is een mooi statement maar kan makkelijk gecamoufleerd worden in dat zogezegde engagement dat in de esthetica mooie uitwegen vindt. Er is nog altijd het (valse?) pathos van de clown die mensen lachen doet terwijl zijn hart weent.  Dat is slechts één truk van de foor want de reden van dat ‘verdriet’ blijft in het duister of wordt te kijk gezet in het smartlappen-pathos van de stervende moeder of het net overleden kind. De show die zo nodig verder moet, weet je wel.

Komt dan nog de trukkendoos van fotoshop erbij dan is de verleiding groot om deze effecten los te knippen van een onderliggende drang of opzet zodat het gratuite wel aan de trends voldoet maar voor de rest een lege doos blijft.

‘ I have used a combination of found photography, Photoshopping, photography of props in my studio, and other straight photographs. In my newest photographs, all of the props were made in the studio with very modest supplies and then scanned and digitally manipulated. It’s funny because I described my new work recently as “portraits of comedians,” which ends up sounding like very different work than it is.’

Wij als ‘galmbord’ moeten dan maar oordelen of de klank de schelp van het oor bekoorde of zich iets dieper ging nestelen.