Het zal je niet onbekend zijn, het eindeloos getemer bij zo noodzakelijke vergaderingen, stafbijeenkomsten, overlegcommissies, adviesraden, planningsdiscussies, resultaatbesprekingen, cultuurdebatten en vul maar zelf aan hoe wij hoe dan ook nog aan ‘ieder zijn waarheid’ mogen doen.
Het overkwam mij, bij leven en werken meer dan eens. Ik zag collega’s terwijl indutten, geometrische figuren of zelfportretten tekenen, wegdromen, en achter-de-hand-geeuwen.
Bij een discussie in Stockholm over verschillende internationale radio-documentaires ging er helaas meer tijd naar het eindeloos hetzelfde zeggen in diverse talen dan over ervaringen en voorbeelden van hoe-dan-wel en waarom-niet.
Met nog een tiental sprekers op het lijstje begon ik stiekem een tekst te schrijven: AL ZEG IK HET ZELF.
Een dialoog tussen jagers en raven.
Er ontstaat een eindeloze conversatie rondom het woord: zeggen.
‘Al zeg ik het zelf’ wordt hier gespeeld door: Anton Cogen, Jacky Morel, Paul Cammermans en Oswald Versyp.
Veel luisterplezier bij dit mini-hoorspel uit de vroege jaren negentig. (7’40”)

De mooie letters zijn een ontwerp van Jules Dedet Granel, beter bekend als L’ ATLAS.

Jules Dedet Granel better known as L’Atlas was born in 1978 near Toulouse, but he grew up in Paris where he started street writing and tagging in 1991, being inspired by hip hop and rap emerging culture. The artist studied History of Art and Archeology in Toulouse where he met Smail Bour Quaiba, a traditional calligraphist, on whose invitation he spent three months in Morocco learning classical calligraphy. Then he went to Egypt, where he accidently come to know Munir al Shaarani, a Syrian refugee, known for his modern approach in which he combines three forms, calligraphy, design, and architecture, all in one. Other than that, the author also traveled to Syria, China, Greece and other places where he upgraded his knowledge, but Arabic touch remained dominant in his art. His works remind of an intersection between geometric abstraction and minimalism where every letter is a form, and every form is a letter. Most of his pieces are in black & white combination which he finds as a form of resistance and a binding line between the people and the city. At the same time, this choice when applied to his photos is used as a reading tool, and as a reminder of the things that have disappeared.