Heer Dood,

Op uw tafel ligt de oogst van dode bladeren
na een regenbui. Eind november, niets aan de hand.
Het sterven is een extra van het seizoen,
weldra gewijd aan een boreling in een stal.

Wat bij zomertijd voor ons koelte was,
laat hier, ongewild zijn volle schoonheid
los: vorm van ’t blad, getand of afgerond
en nervenlijnen, riviertjes vanuit de steel
op tedere kleurentinten van ’t vergaan.

Onder het bladerdak zaten wij in zomertijd
tot het zachte donker van uitgerokken dagen,
vertelden over toen wij kinderen waren en
wat wij in wintertijden zouden doen of zwegen
eens een nachtelijke bries hen hoorbaar maakte.

Laat ons eerder dan op uw tafel, heer, het speelse
van de lente in elkanders ogen vinden: het zijn
zoals wij zijn niet verdorren in een dwaze dromendwang
en elkander naar het korte leven staan. Het wintert
vlug en verhalen wachten om verteld te worden.

Weet dat weldra de dagen weer gaan lengen:
elke dag een hanenschreeuw langer licht, of lang als

het roepen van een kind dat thuiskomt na een schooldag,
het verlossend uitademen na een verwerkt verdrietje,
het schrijven van je naam op een bedampt raam na een vriesnacht,
het loswikkelen van een praline uit zijn zilveren verpakking,
het inschenken van een glas champagne,
het verzinnen van een uitvlucht,
het uitschoppen van je schoenen,
het lanceren van een papieren vliegertje,
het zwijgen net voor je (een al lang besloten) ‘ja’ zult zeggen,
het aflopen van de trappen om voor de geliefde de deur te openen,
het…

Gelieve dus, donkere heer,
met deze herfst genoegen te nemen.
Het liefste licht is in aantocht.

(tekst en foto’ s Gmt.)