Slaapwel, jongens, zei ze dan.
Zij, de twee ‘jongens’, haar grootouders, ook gekend als omi en opi, wensten haar ook een zalige nacht.
Ze zou nog een film bekijken, een beetje in een van haar talrijke boeken lezen, nog even met het vriendje babbelen en met duizend plannen in haar bijna twintigjarig hoofd het licht uitknippen en inslapen.
Als kind had ze op opi’ s werkkamer vaak winkeltje gespeeld, was ze reisbureau geweest, mode-ontwerpster, restaurant-uitbaatster, patissièrre, schoenenverkoopster, om er maar enkele te noemen.
Hij deed zijn schrijfwerk, hoorde haar achter zijn rug twee dure trips naar Venetië verkopen en werd enkele minuten later aangespoord zich ook als klant aan te dienen om professioneel over een cruise op de Nijl ingelicht te worden, vliegtuigreis inclusief.
Soms, bijna tien jaar later, vindt hij nog een briefje uit die tijd: een afrekening met de stempel ‘betaald’ voor een onleesbaar product.

Ietsje ouder zei ze op een avond: ‘O ja, ik ben met een vriendin twee dagen in Venetië volgende week. Alles is geregeld.’
Reservatie, vliegtuigtickets, bus-en boot, er was hard voor gewerkt in een echte winkel en heus Italiaans restaurant, en even voor haar vertrek werden ‘de jongens’ en haar moeder op de hoogte gebracht.
Klopten de rekeningen niet altijd met de werkelijkheid, de ‘jongens’ en moeder staken een handje toe want het kind wilde de wereld zien, en de wereld zien -niet alleen op een scherm- hoorde bij de opvoeding van een vijftien-, zestienjarige.
Frankrijk, Hongarije, Denemarken, Zweden, Spanje, Verenigd Koninkrijk, en het geliefde Italië kwamen aan de beurt. Korte verblijven, uitgekiende goedkope maar deftige hotels, schetsboeken, verhalen, literatuur. ‘De prenten in haar boeken kregen een werkelijke gestalte. De nabije wereld als schoolgebouw.

Vorig jaar september werd een ‘kot’ gehuurd, eerstejaars onder dak. Voor de eerste keer je eigen ‘huisje’ losgekoppeld van het ouderlijk- of grootouderlijk huis. En hoe ze dat inrichtte, rituelen voor een vieruurtje of een laat gezamenlijk etentje, de vriendengroep als nieuwe familie.
Dat jochie dat op een hobbelige stoep in de buggie riep: ‘Omi, de grond wil ons niet!’ Dat mee musea ging bezoeken met opi als er een shop en/of cafetaria aan verbonden was, niet om dadelijk iets te krijgen maar voor het ritueel dat wij ouderwets ‘gezelligheid’ noemen.
Zij is de aanbidster van vieruurtjes, half zesjes, de laat-avond boterham, de vroege hap, als het maar samen kan gebeuren, babbelend, grappend of gewoon vertellend. Gezelschap-gehecht, deze bijna twintigjarige. In dezelfde huiselijkheid wil ze een boekenzaak openen, een gallerij beginnen, een webshop voor dagelijkse kunst-in-doosjes, een film maken, een boek schrijven, een huis kopen, een…Hongerig naar toekomst die inderdaad elke dag moet gemaakt worden.

Vandaag zouden ze met haar en haar vriend naar Parijs zijn vertrokken voor enkele feestelijke dagen ter ere van dat twintigste jaar. Zij, de ‘jongens’ en zij, het nieuwe paar, jaartal 2000-2001. Enkele dagen naar de bekende plaatsen, herhalen wat ze op elfjarige leeftijd al eens mocht meemaken maar nu met dit intieme gezelschap. Oud en Nieuw.
Uitgesteld maar niet verloren, zegden ‘de jongens’. Zij is intussen bij het gezin van haar vriendje ingetrokken. De gulle ouders hebben nu een dochter bij, de twee andere broers een zus. Het gastvrije Hageland in een huis vol boeken. Zij, de moeder en de ‘jongens’, horen en zien haar gelukkig zijn in deze bange ophoktijd.

‘De jongens’, enigszins gewend aan een beetje teruggetrokken leven hebben een wit laken over het balkon van haar slaapkamer gehangen. Pure dankbaarheid voor al de zorgenden tot in het Hageland, voorbeeld dat dadelijk door andere bewoners van hun stille straat werd gevolgd.
Iemand missen is een heilzaam gevoel: de smaak van het voorbije wordt intens herproefd en nog meer naar waarde geschat. Ook haar moeder-huis zal zich completer voelen als ze weer aanwaait, met: mama, zullen we een vieruurtje houden? Het huis van ‘de jongens’ dat door zijn ligging bij het station een beetje haar dagelijks huis was geworden vult gewoon dat moeder-huis aan, zoals het Hageland-huis voor altijd bij ‘thuis’ zal blijven horen, een leuke soap van waaruit het wel en wee van de toekomst kan bemeesterd worden.

In de leegte is er verdriet voor het voorbije. Maar ook het besef van hoe goed ze het samen hadden, hoe intens verbonden ze waren. In de leegte is er plaats voor herinneringen maar ook voor plannen, een goede combinatie. Eer de smaken van het voorbije, ook die zuur of wrang smaakten want ze zullen zachtjes verdampen in de nog onbekende smaken van wat ons toekomt.
De stilte in de straten brengt tijd mee om verlies in een andere innerlijke aanwezigheid om te zetten.
Maar de lente is niet meer tegen te houden. Het paaslicht schemert aan de horizon. En natuurlijk, ik citeer een collega, ‘Pasen begint met Goede Vrijdag’, maar ze zal schitteren, Gezelle’s Paaszunne in het Oosten.
Tot op haar verjaardag: in dat vreemde 2020 20 worden, het is niet iedereen gegeven.