Jaime Pitarch (Barcelona 1963) creates sculptures, drawings, videos and installations often using humble everyday objects such as a guitar, chair, or household and consumer products. He employs inventive strategies of displacement, re-contextualization and visual punning to peel away at their routine uses and meanings to alter our relationship with such utilitarian items. Pitarch describes his work as mainly having “… to do with the human being’s inability to identify with the structures he himself has created.” Having been stripped of their functionality, we are free to view them in the alternative narratives the artist provides.

Opgehokt leven wij, vaak zonder het te beseffen, tussen allerlei dagelijks materiaal dat zich volgens de Catalaanse kunstenaar Jaime Pitarch uitstekend laat gebruiken om, na een ingreep van destructie, zich als nieuwe constructie laat gebruiken om ons duidelijk te maken dat we het moeilijk hebben om ons te identificeren met de wereld die we zelf hebben gecreëerd.

In the widest sense, Pitarch’s work addresses humanity’s inability to identify with the structures we ourselves have created. The sense of loss or inadequacy we feel when faced with these structures (whether we call them culture, setting, society, ..) moves humanity to interpret the world, and ourselves, constantly and intuitively in order to try to insert ourselves into it. Through the use of elements fabricated by man, inhabited by man, or elements that have helped man to construct an idea of himself and of what the world is, Jaime Pitarch addresses notions of time, value and productivity. (I Lobo you blog)

This futile action modifies peoples’ destinies. I see this act as something of great beauty. In my work, I use elements fabricated by man, inhabited by man, or elements that have helped man to construct an idea of himself, and of what the world is.

I tend to dismember and reconstruct these elements. The distance between the original object and the new object, often dysfunctional, acts as a reflection of the space between the original being and the person, between collective structures and our limited adaptation to or identification with them. The new object tends to express the loss of the person, and as a result, his need to keep standing even though it might only be to prove that, in essence, he is still holding onto what was given to him, and what indicates that he still is.

This explains a certain obsession with the theme of order (ordering is the prerequisite for interpreting) and the fact that most of the actions carried out in my work are sometimes futile, or present their elements in a situation of equilibrium or precariousness. A futility or precariousness, however, in which I try to produce echoes of the beauty that encompasses the reiterated act of loss and self-affirmation.

Van ‘Nergens naar Nergens’, het klinkt in deze tijden bekend in de oren. Ligt zijn werk nog in de filosofische structuren van het deconstrueren van onze verhalen, zijn heropbouw, zijn ‘rebuilt’, is duidelijk een teken van een ‘ander’ of een ‘nieuw’ verhaal. Zijn spelen met andere evenwichten of minieme veranderingen wijzen op mogelijkheden als we het over ‘anders’ zien en nieuwe betekenissen hebben.

“My work takes as its starting point the contradiction between our mistrust of social structures and our desire to fit into them. I address this contradiction by looking at the order that underpins any form of production, trying to find the common aspects between the design, for example, of a chair, and the design of a political or economic strategy.
I do so because I believe the motivations behind all these forms of production are not so distant. Men and women live in a perpetual state of social adaptation, however the pace of change is not determined by individuals but by the inertia of the group. This social adaptation is often unsuccessful, generating a sense of inadequacy or dissatisfaction. I express the tragicomic condition of this unsuccessful adaptation, and the absurdity of the signs offered to us for social guidance (political mottos, emblems, nationalistic imagery, etc.) by deconstructing familiar objects and reassembling them into new kinds of resonance. The disparity between the first state and the last speaks of our eternal condition of displacement.”

Zo maakte hij een video ‘Jabon de Alepo’ waar hij met een stuk zeep afkomstig uit Alepo Syrië (oorspronkelijk leverancier van kostbare reukwaren en zepen) zijn handen bleef wassen tot de zeep was opgebruikt, een video van 4 uur 30 maar met de duidelijke betekenis dat wij in de Syrische kwestie onze handen in ‘onschuld’ blijven wassen, of… in deze tijd om met dat wassen ons eigen leven veilig te stellen. Een reeks Russische popjes illustreerde de bekommernis om de gebeurtenissen met hun verstrekkende gevolgen in Chernobyl.

Je vindt een uitstekend overzicht ook van recenter werk bij:

http://angelsbarcelona.com/en/artists/jaime-pitarch

Terwijl we in onze hokken zijn opgeborgen is het misschien leuk om zelf een eigen kleine tentoonstelling op te zetten vertrekkende vanuit Pitarch’s werkwijze, waarschijnlijk met als voorwaarde dat je met het materiaal ‘deconstructies’ uitvoert die nog wel naar de vroegere constructie kunnen terugkeren, tenzij je de lente schoonmaak erg letterlijk wil opvatten.