Please bring strange things. Please come bringing new things. Let very old things come into your hands. Let what you do not know come into your eyes. Let desert sand harden your feet. Let the arch of your feet be the mountains. Let the paths of your fingertips be your maps and the ways you go be the lines on your palms. Let there be deep snow in your inbreathing and your outbreath be the shining of ice. May your mouth contain the shapes of strange words. May you smell food cooking you have not eaten. May the spring of a foreign river be your navel. May your soul be at home where there are no houses. Walk carefully, well-loved one, walk mindfully, well-loved one, walk fearlessly, well-loved one. Return with us, return to us, be always coming home. Ursula K LeGuin
Breng alsjeblieft vreemde dingen mee. Kom alsjeblieft met nieuwe dingen. Laat hele oude dingen in jullie handen komen. Laat wat je niet kent in je ogen komen. Laat woestijnzand je voeten verharden. Laat de boog van je voeten de bergen zijn. Laat de paden van je vingertoppen je kaarten zijn... en de wegen die je gaat zijn de lijnen op je handpalmen. Laat er diepe sneeuw zijn als je inademt en je uitademen de glans van ijs. Mag je mond de vormen van vreemde woorden bevatten. Mag je eten ruiken dat aan het koken is dat je niet hebt gegeten. Mag de bron van een vreemde rivier je navel zijn. Mag je ziel thuis zijn waar geen huizen zijn. Loop voorzichtig, geliefde, loop bedachtzaam, geliefde, loop onbevreesd, geliefde. Keer terug met ons, keer terug naar ons, kom altijd naar huis.
Ursula Kroeber Le Guin (1929–2018) was a celebrated and beloved author of 21 novels, 11 volumes of short stories, four collections of essays, 12 children’s books, six volumes of poetry, and four books of translation. The breadth and imagination of her work earned her five Nebulas and five Hugos, along with the PEN/Malamud and many other awards. In 2014 she was awarded the National Book Foundation Medal for Distinguished Contribution to American Letters, and in 2016 joined the short list of authors to be published in their lifetimes by the Library of America.
Het jaartal onder dit werk van N.C. Wyeth vertelt meteen vanwaar het personage op het schilderij terugkomt. Odysseus ten voeten uit, tot en met de hond die hem herkent. Het gedicht van de Amerikaanse dichteres Ursula Le Guin ‘Please bring strange things’ beschrijft eerder het tegenovergestelde: een vertrek. Wensen voor een lange reis die eindigt met: ‘Keer terug met ons, keer terug naar ons, kom altijd naar huis.’ De reis naar thuis waar geen huizen zijn, mag daar je ziel thuis zijn. Het op weg zijn zonder de uiteindelijke beloning van de thuiskomst. Wellicht omdat het op weg zijn volop thuiskomen is.
Weggaan Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht. Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg. Rutger Kopland | uit de bundel Geluk is gevaarlijk,
„Aan het eind van zijn verblijf in de inrichting van Saint-Rémy ging Van Gogh bloemstillevens schilderen. Commerciëlere doeken, die zouden verkopen, hoopte hij. Een paar dagen na aankomst in Auvers pakte hij het bloemmotief weer op. Vlakbij de herberg waar hij logeerde stonden hoge, oude kastanjebomen in bloei. Afgewaaide takken, na stormachtig weer op 24 en 25 mei, zullen de bloemenschilder in hem wakker hebben gemaakt. „Vergeleken met de bloemstillevens uit Saint-Rémy is dit doek veel gedurfder. Een spectaculaire, bijna levensgrote voorstelling, een prachtig beeld van de levenskracht en energie die de natuur uitstraalt in het voorjaar. Een beetje mysterieus ook. Pas bij goed kijken zie je de vaas in het midden. Die lijkt te zweven. Ook bijzonder hoe het oranje van de tafel op de voorgrond en het blauw van de achtergrond in elkaar overlopen. Dat op een grafische manier geschilderde blauw suggereert lucht. Gek, want het doek is geschilderd vanuit een hoog standpunt. Dat blauw is een vondst die puur en alleen maar kleur is. Bij dit stilleven zie je een schilder aan het werk die uit diverse repertoires kan putten.” (Arjen Ribbens. Podcast 'Van Gogh in Auvers' NRC 10 mei 2023)
THE WINDS OF MAY are soft and restless in their leafy garments that rustle and sway making every moment movement. (een van de 6 kwatrijnen) DE WINDEN VAN MEI zijn zacht en rusteloos in hun bladerige gewaden die ritselen en zwiepen waardoor elk moment beweging wordt. Ursula K. Le Guin
To the Rain By Ursula K. Le Guin Mother rain, manifold, measureless, falling on fallow, on field and forest, on house-roof, low hovel, high tower, downwelling waters all-washing, wider than cities, softer than sisterhood, vaster than countrysides, calming, recalling: return to us, teaching our troubled souls in your ceaseless descent to fall, to be fellow, to feel to the root, to sink in, to heal, to sweeten the sea. Tot de de regen Door Ursula K. Le Guin Moeder regen, veelvoudig, grenzeloos, vallend op braak, op veld en bos, op daken van huizen, lage krotten, hoge torens.., neerwaartse wateren die alles wassen, breder dan steden, zachter dan zusterschap, uitgestrekter dan landschappen, kalmerend, herinnerend: keer terug naar ons, leer onze onrustige zielen in uw onophoudelijke afdaling om te vallen, om collega te zijn, om te voelen tot aan de wortel, te zinken, te genezen, de zee te verzoeten.
Het is een oud liedje, en je hebt het in allerlei toonaarden gehoord en zelf (moeten) zingen. Alsof het begrip ‘thuis’ als een soort uiteindelijke verlossing achter de einder ligt te gloriën, het beloofde land na veertig jaar woestijn. De eerste dag op de kleuterschool, de dagen van het internaat, soldaatje spelen, een-druk-leven-leiden, altijd was er een thuis-idee dat, eens bereikt, tot de plaats voor valiezen wisselen en een dagje uitslapen werd vernederd. Kun je thuiskomen in de wereld als je nooit bij jezelf bent thuisgekomen? Het is niet dadelijk een luxe-verblijf, het kan er behoorlijk tochten en het uitzicht wordt wel eens met een spiegel verward. De foto’s zijn er misschien vlug verbleekt, de nachten kunnen er donker en lang zijn, de morgenden met spijt en plukjes wanhoop gedecoreerd. Je voelt je dichter bij je voorouders waar je in feite hun afstammeling bent, nu je zelf in de nabijheid van hun leeftijd bent gekomen. Ursula K. Le Guin zegt het op een onnavolgbare wijze:
Looking Back Remember me before I was a heap of salt, the laughing child who seldom did as she was told or came when she was called, the merry girl who became Lot’s bride, the happy woman who loved her wicked city. Do not remember me with pity.I saw you plodding on ahead into the desert of your pitiless faith. Those springs are dry, that earth is dead. I looked back, not forward, into death. Forgiving rains dissolve me, and I come still disobedient, still happy, home. Ursula K Le Guin
Terugkijkend Denk aan mij voordat ik een hoopje zout was, het lachende kind dat zelden deed wat haar gezegd werd of kwam als ze geroepen werd, het vrolijke meisje dat de bruid van Lot werd, de gelukkige vrouw die van haar slechte stad hield. Denk niet met medelijden aan mij. Ik zag je vooruit ploeteren in de woestijn van je meedogenloze geloof. Die bronnen zijn droog, die aarde is dood. Ik keek terug, niet vooruit, naar de dood. Vergevingsgezinde regens lossen me op, en ik kom nog steeds ongehoorzaam, nog steeds gelukkig, naar huis.
It's an old song, and you've heard it in all sorts of keys and (had to) sing it yourself. As if the concept of 'home' is like some kind of final redemption peeking behind the horizon, the promised land after forty years of desert. The first day in kindergarten, the days of boarding school, playing soldier, living a busy-life, there was always an idea of home that, once achieved, was relegated to the place for changing valises and a day's sleep. Can you come home to the world if you have never come home to yourself? It is not exactly a luxury abode, it can be quite drafty and the view is sometimes mistaken for a mirror. The pictures there may fade quickly, the nights can be dark and long, the mornings decorated with regrets and tufts of despair. You feel closer to your ancestors where you are in fact their descendant, now that you yourself have come close to their age.
Bezoek website van Ursula Le Guin:
https://www.ursulakleguin.com/
I think hard times are coming when we will be wanting the voices of writers who can see alternatives to how we live now and can see through our fear-stricken society and its obsessive technologies. We will need writers who can remember freedom. Poets, visionaries – the realists of a larger reality. -Ursula K. Le Guin-
In de stilte 