Geen herdenking van zoveel jaar geboren of dood, geen werk dat een speciaal licht op de schilder werpt, gewoon: een tentoonstelling. In het Louvre.
Eén van de grote artiesten uit de tijd van het Keizerrijk, iemand die niet voor één doek te vangen is, die noch spektakel, noch erotiek en intimiteit schuwde, maar zijn eigen weg bleef gaan.
Ik heb het over Anne-Louis GIRODET de Royssy-Trioson die we gemakkelijkheidshalve Girodet zullen noemen.

Voor de Fransen zijn er enkele doeken die tot het nationaal geheugen behoren, zoals “Les funerailles d’ Atala”, een vreemd verhaal van een Indische jongeman en een meisje, en wat doen mooie meisjes dan? Sterven voor het vaderland? Non, non, mourir en beauté.
Je voorvoelt de romantiek. Het verhaal van Chateaubriand is maar een uitvlucht, al wordt hij met verwaaide haren door de schilder geborsteld, het spleen tot in de wuivende kuif aanwezig.

Voor ik je iets over zijn merkwaardig leven vertel, stuur ik je het doek van die droevige gebeurtenis die ik je niet zal navertellen zoals het libretto van een opera absoluut niet belangrijk is eens je door de muziek betoverd bent.
Het komt op de meer Noordelijken waarschijnlijk vreemd over, en natuurlijk de computer is niet dadelijk het goede medium voor een reproductie, hier zou het glanspapier van het Dossier de l’ Art beter op zijn plaats zijn, maar niemand belet om zelf op ontdekking te gaan.
Het werk moet je best in zijn ware omvang zien: 207cm x 267cm, en rep je dus naar het Louvre waar je nog 2 januari deze merkwaardige tentoonstelling kunt gaan bewonderen.

Op de rotswand staat de tekst uit het verhaal:

J’ai passé comme la fleur,
j’ ai seché comme l’herbe des champs.

En nu citeer ik de curator:
“Girodet truffe ses peintures des significations ajoutées qui leur donnent un statut très different, aussi complexe que la litérature.”

Culturele fantasmen, of ze nu uit de religieuze sfeer ontspringen of uit de heidense Oudheid, zijn een goed uitgangspunt om in dit vreemde rijk binnen te stappen.
Die culturele fantasmen vind je ook in onze hedendaagse kunst terug of gewoon in de televisiereclame.
In die mate dat ze ons weer aanspreken, dat ze weer in de culturele actualiteit komen staan, zullen we bruggen vinden tussen die vreemde tijd waarin rebellen, opstandelingen, een keizer en koningen elkaar afwisselen en deze tijd waarin nachtlawaai en einde loopbaan voor het nodige rumoer zorgen.
Misschien moeten we inderdaad de enigma’ s van beide tijden durven openbreken, of dient de sleutel van het historische poortje ook als loper voor onze kantelpoort?

Wordt vanzelfsprekend vervolgd.