Neen, ik doe geen afbreuk aan de schoonheid van de peren.
Alleen al hun namen:
Beurré Alexandre Lucas
Jeanne d’Arc
Beurré Hardy
Kweepeer champion
Beurré Lebrun
Légipont
Beurré Six
Louise Bonne d’avranche
Callebasse Bosc
Nashi Kosui
Clapp’s Favorite
Nashi Nihiseki
Comtesse de Paris
Passe Crassane
Conférence
St. Remy
Double Philippe
Poire William
Doyenné du commice
Triomphe de Vienne
Durondeau

Wil je ze herkennen?
Ga dan naar:

users.telenet.be/gelico/bongerd/menu/frame.htm

en je vindt ‘in den bongerd’ alle peren (en appels) met naam en foto.

Peren zijn violen.
Vrouwelijk.

Ik weet het, er zijn ook ‘kweeperen’, maar al zul je die niet smakelijk vinden, een vriend maakt er vloeibare jam van, en enkele lepeltjes kweepeer zijn een wonderlijk middel tegen krampen en andere buikkwalen.

Geen museumbezoek vandaag, maar ga naar de fruitboer en koop appelen en peren.
Maak thuis enkele composities.

Gebruik porselein of riet, of combineer ze met de stilte van het huis nu de kinderen weer zijn opgehokt. (spijtig)

Misschien is er straks zon: leg ze in het licht, allerlei soorten licht.
Je zult versteld zijn hoeveel soorten licht er in je huis aanwezig zijn, en …voortdurend van intensiteit en tint veranderen.

In een documentaire over mensen in coma zag ik hoe men in Nederland beetje bij beetje door allerlei sensoriële ervaringen mensen naar de werkelijkheid terughaalde.
Ruiken, voelen, waarnemen om terug bij het bewustzijn te komen.

Ik dacht dat wij ook in zo’n coma leven.
We zijn er wel, maar nemen we ook nog waar?
We slikken de werkelijkheid in, maar we proeven ze niet (meer).

Onze ogen zien, maar kijken ze nog?
Onze oren horen, maar luisteren ze nog?
Onze handen tasten, maar voelen ze nog?
Om maar over het vergeten ‘ruiken’ te zwijgen.

Ik denk dat we niet meer in de diepte kijken.
Dat moeten we terug leren, want kinderen kunnen dat maar zijn er zich niet van bewust, net zoals pubers soms eidetisch (in een boog van 180 graden) kunnen waarnemen.

Wel, dat maken van stillevens met appelen en peren is een mooie en vrij goedkope oefening.
Vergeet ze dus niet te voelen, te ruiken, en vooral langdurig te bekijken.

Het mooie aan deze oefening is dat je ook nog je smaak kunt trainen door je modellen op te eten.
Doe het traagjes, smaak ze want ze dragen een tijd van bloem, bij, lente en zomer in zich mee.

Als je dan naar prenten kijkt, zijn je ogen veranderd.
Je leert werkelijk ‘smaken’.
Ik kan je dat niet uitleggen, maar je ontwaakt uit je coma van drukte en onverschilligheid en her en der zullen momenten van intense waarnemingen volgen.

Zoals straks als je kinderen van school komen en je ze in je armen neemt om daarna samen bij het eten van een peer en een appel te vertellen en te luisteren.

(het bovenste schilderij is van de Nederlandse kunstenaar Ruud Verkerk)

---