Vanuit de Big Apple sluit ik me graag aan bij je appelen en peren van vorige week.
De verwondering van je kleinkind dat appelen van de bomen vallen, zou je hier ook bij volwassenen kunnen vinden.
Appelen koop je in de winkel.
Ik wilde je graag, als wederbeeld enkele schilderijen sturen van de jonge Sarah Bedford.
Je zult zien dat ze intrinsiek veel met de vorige jonge kunstenaar gemeen heeft: het kleurenpalet, de setting, het gebruik van mixed media, de vervaging.
Het is die ‘boomgaard in je hoofd’ die mij leidde toen ik haar werk vond op weg naar de Tilton Gallerie in Manhattan waar ik je weer heel ander spektakel beloof!
In dit mooie heel vrouwelijke werk is er een voortdurende wisselwerking tussen geometrie en ‘vrije aanwas’ aan de gang, de natuur en onze houding tegenover zijn grillige schoonheid en duistere raadsels. (het chtonische!)
Vaak begrijpen wij de steedse culturen vanuit de planmatigheid en de signalen: volg de pijlen, resticted area, sla af, rij door.
Kijk naar dit werk en je komt in Bedfords ‘moonshine’ terecht.
Hier ook zijn de signalen aanwezig in de vorm van allerlei citaten: de condensatie van de natuur zoals wij haar visueel vanuit de cliché’ s kennen.
Ik moest aan de schaduwbeelden uit de 18de-19de eeuw denken, sjablonen dus.
Wij weten inderdaad niet meer dat de appelen in het gras kunnen vallen, dat ze door wormen worden bewoond, dat ze rotten of de voorbije zomer als smaak in hun vruchtvlees meedragen.
Wij kennen inderdaad alleen de sjablonen.
Doe maar aan zelfonderzoek: wie heeft er de laatste maanden in het glazige mysterieuze maanlicht gestaan?
En dan vind je in dit werk een mogelijke ontsnapping:
Terug op zoek om zelfs met de sjablonen te gaan spelen, om ze kinderlijk in te kleuren of ze te deformeren.
Het is een mooie uitweg uit onze ontwetendheid.
Het is de eeuwige strijd tussen decoratie en gestalt.
Alsof de decoratie nog steeds een minderwaardige taal van de visuele kunsten is, terwijl ze in strips, interieurinrichting en de hedendaagse kunst al lang haar zelfstandigheid en vitaliteit heeft bewezen.
Ook het tekort aan voeling met de natuur, wat dat dan ook mag voorstellen , kan een uitgangspunt zijn.
Of zou de stadse natuur net zoals de decoratie een mindere ervaring van het natuurlijke moeten blijven?
De geest in de machine fluistert met dezelfde mysterieuze stem als het ruisen van het ranke riet.
Enfin, zucht mijn toetsenbord, hij heeft het gesnapt.
Eén drukje, en de tekst en prentjes zijn bij jou en bij de onbekende lezer(es).
Van wonderen gesproken!
Het ligt allemaal in onze natuur.
