Waarde vriend in het verre Vaderland,

Je kent mijn liefde voor degenen die we vergeten zijn.
In onze musea, in de kelders van de kunsthandelaars wachten de vergeten werken op de tijd die hen eindelijk heeft ingehaald.

Een van die schilders is de Franse kunstenaar CHARLES MAURIN. (1856-1914)
Ik herinner mij een kleine overzichtstentoonstelling in de jaren tachtig in het musée d’ Orsay en nu in zijn geboorteplaats: Le Puy-en-Velay nog to 30 september te bewonderen in het musée Crozatier.

Je schreef me dat ‘The Impressionists’ op jullie cultuurkanaal wordt uitgezonden, een mooie serie overigens waar vreemd genoeg al deze Franse artiesten zich van het Engels bedienen, maar laat dat een kanttekening zijn.

Ik weet niet of Charles Maurin erin meespeelt want hij was een kleurrijke figuur, en de net zo kleurrijke Degas keek naar hem op en roemde zijn tekenkunst.

Affiniteiten met mensen vertellen vaak meer over een karakter dan de eigen uitspraken en de bevindingen van kunstcritici.
Ik denk hier aan de vriendschap van Charles met dokter Reynaud en zijn nogal stormachtige verbinding met Félix Valloton, met de mensen uit het Montmartre-milieu en met Toulouse Lautrec die hem portretteerde.
Ik denk ook aan zijn vriendschap met collega François Rupert Carabbin (ik voeg herbij het mooie portret dat hij van hem maakte) en je vindt sporen naar het anarchisme, verbonden met het misprijzen van de bourgeoisie en gelieerd met het esthetische van Huysmans en het voorname van Ravachol.

Het einde van de negentiende eeuw.
Een fin de siècle dat tussen twee oorlogen (de Frans-Duitse van 1872 en de Eerste WO) ook tussen twee tegengestelden zwalpt, de utopie en de werkelijkheid.

‘Le symboliste du Réel’ probeert die tegengestelden in hem te verenigen.
De eigen logica die daardoor ontstaat vind je terug in zijn werk: niet de brutale lijn van een anarchist, maar vreemd genoeg het bijna Japanse coloriet rondom thema’s van moeder en kind, kinderen die voor hem het tegengestelde van de dagelijkse lelijkheid waren.

Zijn perfectie staat in dienst van het idee.

’La fascination du peintre pour l’enfance, dont la pureté serait à ses yeux un antidote à la laideur sociale d’un monde qu’il réprouve, se trouve amplement illustrée ; on ne peut certes qu’être charmé par ces images gracieuses tant peintes que gravées, mais il faut aller au-delà de l’amabilité du sujet pour reconnaître en Maurin un artiste solide. ‘

(Jean-David Jumeau-Lafond)

Hij was een ware experimentator met allerlei nieuwe grafische technieken.
Hij hield erg veel van muziek, en in zijn werk wil hij diezelfde suggestiviteit overbrengen, “chères aux artistes idéalistes”.

Je moet overigens niet ver kijken om in zijn werk verschillende wortels voor de art nouveau te vinden.

Er wordt gedroomd, een droom in een droom.
De utopie van het Arcadia is weer dichtbij, want er komt een nieuwe eeuw aan met veel mogelijkheden, met nieuwe technieken die de mens het vernederende van het labeur zullen besparen.

Dat deze technieken net zo goed op de slagvelden van de eerste wereldoorlog zullen gebruikt worden zal hij nog niet voorzien hebben.

De symbolist van de werkelijkheid stierf in het jaar dat voor altijd met de gruwel van de eeuw zal verbonden blijven.

De kinderen uit zijn prachtige tekeningen, gravures en schilderijen gingen met de bloemen in het geweer elkaar te lijf.

---