Een klein figuurtje loopt bepakt en bezakt langs een weggetje.
Het weggetje zelf verzinkt in de omgeving met op de achtergrond het majestatische van de zee.

Hierboven kijken we vanuit een vaas met bloemen op diezelfde zee.

We zijn in ‘Mousehole’ Cornwall.
In het huis van JOAN GILLCHREST, artieste.

Ze werd in 1914 geboren als dochter van een befaamde arts, dr. Sebastian Gilbert Scott, die samen met Marie Curie aan de wieg van de radiologie stond.

Haar vader moedigde haar aan haar teken- en schildertalent te ontwikkelen.
Ze ging in 1933 naar Parijs en studeerde er in verschillende ateliers, o.a. bij Gwen John.

Ze begint rond 1936 ten toon te stellen en als de oorlog uitbreekt gaat ze als ambulancierster werken.
Ze huwt in 1942, krijgt een zoon en een dochter en werkt een tijdje in Tite street, Chelsea om daarna met Adrian Ryan naar Cornwall te verhuizen waar ze in 1958 een cottage koopt in Mousehole.

Ze leeft er in gezelschap van Francis Bacon, William Scott, Augustus John.

Het duurt tot in de late zestiger jaren tot ze zelf ook weer begint te schilderen en in 1969 een succesvolle tentoonstelling organiseert.

Zelf zegt ze het meest door Christopher Wood te zijn beïnvloed en ze houdt van de kunst van Alfred Wallis. (1855-1942)

Kijk naar het werk hierboven van zijn hand en je begrijpt dadelijk het verband.

Is het misprijzen?
Misprijzen van de gladde vorm?

 

Of is het trouw aan de kinderlijkheid waarin de wereld en haar emoties ons het diepste bijblijft? Net zoals heden ten dage het schilderen geen schilderen meer mag zijn, het beeld bekrast of beschreven kan worden, de kader doorbroken, sluiten deze kunstenaars aan bij de naïeve schilderkunst waarin naast etnische elementen de eenvoud het moet halen op het vorm- en volume-beheersen.

 

 

Cornwall. De talrijke vissersdorpjes. Het is haar voortdurende bron van inspiratie.

De essentie wijst niet dadelijkheid op liefelijkheid of rust.
Wel op een soort gelatenheid.
Tegenover de eeuwige zee is ons gedoe klein, tijdelijk en hoe bepakt we ook rondlopen, we kunnen alleen maar schuilen en samen een glas drinken..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De poes kijkt ons aan
achter haar het dorp, en daarachter de zee.

Uit alle schoorsteentjes
komen rookkrinkels.

De weiden zijn door lage beplantingen afgezet
De eilandjes in zee barsten van de huizen.

De poes ligt als een huisprinses
tussen twee vazen met bloemen.

Er is gelatenheid
en waarschijnlijk zijn er
momenten van intense schoonheid
in de kleurvariaties
van de dag en de wisselende seizoenen.

Vergeet de bootjes niet.
Hoe klein ook,
ze wagen zich weg
van het land.

Op deze grens,
tussen het vaste en het vloeibare
neemt men zijn tijd.

De essentie wordt voelbaar.
De kortstondigheid
is opgeheven.

Elk ogenblik
blijft eeuwig hangen.

---